Το πρώτο κουδούνι για τη νέα σχολική χρονιά ακούστηκε χθες.
Μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητάδες και γονείς ήταν στα προαύλια των σχολείων, άλλοι για να συνοδεύσουν τα μονάκριβα παιδιά τους και άλλοι για να ακούσουν ευχές και το τι θα περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα που πριν κάμποσο καιρό ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας.
Για πρώτη φορά μετά από 12 και κάτι χρόνια (μην ξεχνάμε το νηπιαγωγείο) δεν ήμουν κι εγώ σε κάποια γωνιά για να ακούσω τον διευθυντή της μονάδας να μιλάει για τη νέα χρονιά, να δίνει ευχές και να αναλύει αυτό που αποκαλούμε εκπαιδευτικό σύστημα (όχι μόνο «σχολείο») στην Ελλάδα. Βλέπετε, αποφοιτήσαμε…
Ίσως το μοναδικό υπαρκτό σύστημα στη χώρα μας. Ένα σύστημα που κάνει τους μαθητές να μην θέλουν να ακούνε για το σχολείο! Δεν ξέρω να υπάρχει άλλη χώρα σαν την Ελλάδα με τόσες πολλές απόπειρες εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων τα τελευταία 25 χρόνια.
Οι περισσότερες των οποίων όμως έμεναν στα χαρτιά για διάφορους λόγους. Φέτος, 11 νέα μέτρα ψηφίστηκαν για να εφαρμοστούν. Αλλαγές ψηφίστηκαν, όχι μεταρρυθμίσεις, αλλά θα ήθελα να ήμουν σε μια μεριά για να δω αν εφαρμοστούν και πώς.
Από το ψηφιακό φροντιστήριο, διαδραστικά συστήματα μάθησης, την πλατφόρμα stop-bullying.gov.gr, σχολικό προσανατολισμό έως την απαγόρευση χρήσης κινητού τηλεφώνου. Μεγάλος βραχνάς το τελευταίο.
Και καλά κάνει το Υπουργείο που θέλει να εφαρμοστεί σκληρά ο νόμος, αφού μέχρι τώρα το σχολείο δεν έχει καταφέρει να μάθει στους μαθητές ποια είναι η σωστή χρήση της όποιας τεχνολογίας. Θα εφαρμοστεί;
Αν ένας μαθητής ασχολείται με το κινητό του την ώρα του μαθήματος θα πρέπει προφανώς να τιμωρηθεί (τώρα θα έχουμε και αποβολή), αλλά τι γίνεται στις περιπτώσεις εκείνες που ο καθηγητής επιτρέπει τη χρήση του κινητού στην τάξη; Και γι’ αυτό γιατί δεν γίνεται η παραμικρή συζήτηση; Μάλλον γιατί θα προκαλούσε συνδικαλιστικές αντιδράσεις και δεν είμαστε τώρα για τέτοια θέματα.
Ο νέος κανονισμός λειτουργίας σχολείων θα έπρεπε να είχε και συστάσεις, ποινές προς τους δασκάλους και καθηγητές. Όποιος έχει παιδιά σε σχολείο και κυρίως στο Λύκειο μπορεί να καταλάβει αυτό που αναφέρω.
Όλοι οι καθηγητές δεν είναι το ίδιο και δίνουν αφορμές για να μην θέλει το παιδί το σχολείο ή να βρίσκει τρόπους ο μαθητής να ακυρώνει τον όποιο κανονισμό. Πέρα, λοιπόν, από την αυστηροποίηση των νόμων, πρέπει να αλλάξουν και οι αντιλήψεις.
Το σχολείο, από το Υπουργείο έως τους γονείς, θα πρέπει να είναι ένας χώρος που θα τον αγαπάνε τα παιδιά. Είναι ένας χώρος όπου περνούν πολλές ώρες της ημέρας και θα πρέπει όλα να γίνουν καλύτερα.
Το σχολείο να γίνει μια συναρπαστική κυψέλη γνώσης και ζωής. Οι μαθητές να έχουν δασκάλους – καθηγητές που θα τους σέβονται και να νιώθουν τυχεροί.
Η απαγόρευση του κινητού από μόνη της ως πράξη δεν θα λύσει τα ουσιώδη προβλήματα του σχολείου, αλλά είναι ένα βήμα όπως το έχουν κάνει Πορτογαλία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Ισπανία, με παραλλαγές Γαλλία, Φινλανδία, ενώ σύντομα νόμο βγάζουν Κύπρος και Σουηδία.
Στις ΗΠΑ το 76% των σχολείων απαγορεύει τη χρήση των κινητών στα σχολεία. Βήμα όμως πρέπει να κάνουν και οι δάσκαλοι – καθηγητές.
Να μην βρίσκουν σύμμαχο οι μαθητές την οκνηρία τους…