Σε έναν κόσμο μίζερο στον οποίο κυριαρχεί ο αρνητισμός, η ροπή στο «κακό» και οι ειδήσεις που προκαλούν θλίψη, θυμό, αγανάκτηση και πίκρα υπάρχει και φως.
Λίγο σπανιότερο σίγουρα από τα καθημερινά σκοτάδια που όλοι καλούμαστε να βιώσουμε, να παρακολουθήσουμε, να περάσουμε μέσα από αυτά ή από δίπλα τους, αλλά υπάρχει.
Στην επικαιρότητα φυσικά οι πιο πολυδιαβασμένες ειδήσεις είναι αυτές που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Πόνο, λύπη, οίκτο, επιθετικότητα σε ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Και είναι πολλές κάθε μέρα οι αφορμές που μπορούν να πυροδοτήσουν τέτοιες καταστάσεις. Το διεθνές περιβάλλον αλλά και το ευρωπαϊκό και το ελληνικό «ταράζονται» σε έναν Αύγουστο που δεν μοιάζει με καλοκαίρι από γεγονότα δραματικά.
Συρράξεις, δολοφονίες, μια οικονομία που δοκιμάζεται, αλλά περισσότερο μας δοκιμάζει. Βία, επιθέσεις, τροχαία, λειψυδρία κι ένα σωρό γεγονότα, που άλλοτε ως αιτίες και άλλοτε ως αφορμές προκαλούν θλίψη, που μετά γίνεται κατάθλιψη και μετά άντε να μαζέψεις όσα δεν μαζεύονται!
Η αλήθεια είναι πως και ο περίγυρος, στενός αλλά και ευρύτερος, δεν βοηθούν και πολύ. Βγαίνουμε έξω μαζί με την μοναξιά και τη θλίψη μας και μαζί της επιστρέφουμε στα σπίτια μας και κοιμόμαστε. Και την επόμενη μέρα την παίρνουμε μαζί μας στη δουλειά.
Οι συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω από ό,τι… κακό συμβαίνει στον κύκλο μας και στον πλανήτη, δημιουργώντας μια μορφή περίεργου εθισμού. Μιλάμε με μεγάλη ευκολία για τα δεινά των άλλων, αλλά όχι για τα καλά που συμβαίνουν στις ζωές τους.
Λέμε με μεγαλύτερη ευκολία πως ένας γνωστός μας πάσχει από μία ανίατη ασθένεια ή είναι ετοιμοθάνατος, έχοντας- η αλήθεια- μια σχετική δυσκολία να αναφερθούμε στις θετικές εξελίξεις της ζωής του, μια προαγωγή, μια νέα δουλειά ή μια επιτυχία στον στίβο της γνώσης ή της ζωής.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε αν ποτέ είπαμε σε κάποιον φίλο για άλλον κοινό γνωστό μας «ξέρεις είδα τον τάδε και είναι ευτυχισμένος», μάλλον οι περισσότεροι θα απαντήσουμε ότι ποτέ δεν το είπαμε.
Και μέσα σε αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, που τη ζωή και τη σκέψη μας ταλαιπωρούν πολλά, έρχεται και άπλετο και καθαρό φως να φωτίσει τις ζωές μας. Είναι εκείνος ο αυθόρμητος πανηγυρισμός κάθε φορά που ένας αθλητής μας τα καταφέρνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Τα γέλια και οι αγκαλιές αυθόρμητα επίσης μας ενώνουν μπροστά από μια τηλεόραση βλέποντας πισίνες, μπάλες, κρίκους ή σκοποβολή όταν έρχεται το μετάλλιο. Δεν είναι όμως μόνο τότε.
Είναι κάθε φορά που διαπιστώνουμε πως ένα δικό μας παιδί, ένας αθλητής με το εθνόσημό μας ξεπέρασε τον εαυτό του κι ας μην ανέβηκε στο βάθρο. Άλλωστε ο άθλος της πρόκριση στους Ολυμπιακούς από μόνος του είναι μια μεγάλη νίκη. Νίκη της επικράτησης της ψυχής στο σώμα, η δύναμη να νικάς τα όποια εμπόδια.
Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες- κι ελπίζουμε να συνεχίσουμε να ζούμε και τις υπόλοιπες- είναι πραγματικά σπουδαίο. Όχι μόνο γιατί οι αθλητές μας κερδίζουν, όχι μόνο γιατί είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που υπάρχει εθνική ομοψυχία, αλλά και γιατί μας προκαλεί ψυχική ευφορία, μας χαρίζει χαμόγελο και ελπίδα.
Και τα δύο προηγούμενα είναι δύο δυσεύρετα κίνητρα ζωής, που τα έχουμε ανάγκη. Οποιοσδήποτε λόγος μάς κάνει να χαμογελάμε και να ελπίζουμε είναι ένας σημαντικός λόγος.
Υστερόγραφο: Όσοι θα ήθελαν να παραθέσουν αντίλογο σχετικά με την τεράστια οικονομική διάσταση και τα παιχνίδια, οικονομικά και πολιτικά, πίσω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα έλεγα πως τα ξέρουμε όλοι μας αυτά. Μήπως όμως για μια φορά στις τόσες θα άξιζε να αγνοούμε συνειδητά το σκοτάδι και να ανοίγουμε διάπλατα τα μάτια και την καρδιά μας στο φως;