Το ελάχιστο προωπικό των οκτώ ατόμων που διαθέτει -και βρίσκεται σε τροχιά συνταξιοδότησης- δίνει καθημερινά τη μάχη του αυτονόητου
Πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω τις μύχιες σκέψεις όσων διαχειρίζονται σήμερα τα δημοτικά πράγματα στην πόλη μας και εάν στο βάθος τους είναι ευχαριστημένοι ή αν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν την εικόνα που σήμερα εμφανίζει η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, η οποία έχει ξεπεράσει τον έναν αιώνα ζωής.
Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι οι πολίτες που περίμεναν δέκα ολόκληρα χρόνια την επαναλειτουργία της και την επιστροφή της στο κτήριο «Αχτάρικα» δεν είναι ευχαριστημένοι με την εικόνα που αντικρύζουν.
Και πώς θα μπορούσαν να είναι, όταν στην ουσία της η Βικελαία εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν αποθήκη βιβλίων, και αυτό αν μη τι άλλο αποτελεί προσβολή για την ίδια την πόλη και την ιστορία της.
Το ελάχιστο προσωπικό των οκτώ ατόμων που διαθέτει -και βρίσκεται σε τροχιά συνταξιοδότησης- δίνει καθημερινά τη μάχη του αυτονόητου, για να κρατήσει όρθιο το κορυφαίο αυτό πνευματικό ίδρυμα του τόπου μας, μέσα σε απίστευτες αντιξοότητες και δυσκολίες.
Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι ουσιαστικά η Βικελαία να υπολειτουργεί, αφού παραμένει ανοικτή μόνο τις πρωινές ώρες, με αποτέλεσμα τα απογεύματα ή τα πρωινά του Σαββάτου, που οι μαθητές και οι πολίτες θέλουν να την επισκεφτούν, να πέφτουν πάνω σε κλειστές πόρτες. Την ίδια ώρα, σημαντικό μέρος του αρχειακού υλικού δεν είναι προσβάσιμο, αφού παραμένει στοιβαγμένο σε νοικιασμένες αποθήκες, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η ερευνητική δραστηριότητα στη Βικελαία παραμένει ακρωτηριασμένη.
Ο δεκάχρονος εξοστρακισμός της Βικελαίας από το Αχτάρικα είχε ως αποτέλεσμα να απενεργοποιηθεί σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων της, που δεν χωρούσαν στα υγρά όνειρα όσων οραματίζονταν να επαναλειτουργήσει σαν μπαρ και καφετέρια. Η επιστροφή της Βικελαίας στον φυσικό της χώρο είναι ανάγκη να σηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της λειτουργίας της μέσα σε ένα νέο πλαίσιο, που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.
Ειδικά σήμερα το Ηράκλειο επιζητά πιο επιτακτικά από ποτέ, δομές που μπορούν να αναπτύξουν πνευματική, ιστορική και πολιτιστική δραστηριότητα, και να λειτουργήσουν σαν εκπαιδευτικός πνεύμονας της πόλης. Αυτό είναι ένα μεγάλο χρέος και ευθύνη απέναντι στις επόμενες γενιές, αλλά και σε αυτούς τους λίγους, όμως τόσο σημαντικούς, που κράτησαν όρθια τη Βικελαία μέσα σε τρικυμιαίες ιστορικές συγκυρίες. Και εδώ η ιστορία θα μας κρίνει όλους και θα είναι αμείλικτη.