Το άνοιγμα των σχολείων δεν έφερε μόνο τις ιώσεις στα σπίτια. Επανάφερε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την ενδοσχολική βία – που είναι μια σημαντική πτυχή της βίας μεταξύ ανηλίκων.
Ο Μπομπ Σφουγγαράκης μπήκε στο περιθώριο και ανέλαβαν δράση ο… Μπάμπης ο Σουγιάς και ο Μήτσος ο Φαλτσέτας!
Και δεν νομίζω να μην έχετε ακούσει κάτι για τους μαθητές που χτυπήθηκαν με μαχαίρια ή επιχείρησαν… ξύρισμα με φαλτσέτα.
Τα περιστατικά βίας ανηλίκων βρίθουν από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τα Χανιά και σαρώνουν την Ελλάδα απ’ άκρη σ΄ άκρη!
Η ενδοσχολικλή βία δεν είναι καινούριο φρούτο. Απλά έχει πάρει άλλες διαστάσεις και άλλα χαρακτηριστικά ένεκα της εξέλιξης…
Οι 50άρηδες και άνω θα θυμούνται τα δικά τους κατορθώματα στο σχολείο, με ξύλο στο διάλειμμα, αιχμαλωσία στις τουαλέτες, ανοιγμένα κεφάλια, καρφωμένα στυλό και ό,τι τραβούσε η παιδική όρεξή τους…
Μόνο που τότε δεν υπήρχαν κινητά, για να καταγράψουν τη φάση, να την «κρεμάσουν» στο διαδίκτυο και να κάνουν ρόμπα ή επί το ακριβέστερο… μαθητική ποδιά τον συμμαθητή τους.
Τα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων, λένε οι έρευνες, μπορεί να διπλασιάστηκαν από τη δεκαετία του ’70 μέχρι το 2010 αλλά μετέπειτα παρουσιάζουν μια σταθερότητα.
Από τα μνημόνια και μετά, αρχίζει να διαμορφώνεται μια άλλη Ελλάδα, όπου η βία γίνεται καθημερινότητα και αποκτά μεγαλύτερη προβολή λόγω των socials. Ό,τι γίνεται μαθεύεται και ό,τι δέρνεται γίνεται story.
Οι νέοι παράγουν βία γιατί αφομοιώνουν βία. Τέτοιες είναι οι προσλαμβάνουσές τους. Η πρόσβαση στη βία μέσω διαδικτύου είναι το ευκολότερο πράγμα. Το tit-tok διδάσκει άλλα κόλπα, λαβές και πρακτικές δημόσιου εξευτελισμού.
Ο πιτσιρικάς το «ρουφάει» σαν σφουγγάρι και το εφαρμόζει στην πράξη.
Βία εισπράττει ακόμα και από την οικογένειά του, βλέποντας τον πάτερα του να χτυπά τη μάνα του, τον ίδιο ή τα άλλα του αδέρφια.
Βλέποντας το θείο, τον παππού ή τον κουμπάρο να κακοποιεί σεξουαλικά τα αδέρφια ή τα ξαδέρφια του.
Ο νέος που έχει αυτές τις προσλαμβάνουσες αρχίζει να μισεί την κοινωνία και καταφεύγει στη βία, για να την εκδικηθεί για τη ζωή που του προσφέρει. Κανένα παιδί δεν γεννιέται δολοφόνος.
Η επιθετικότητα είναι κάπως φυσιολογική, η οποία όμως κάμπτεται μέσα από το περιβάλλον που καλείται να ζήσει το παιδί. Αλλά αυτό το περιβάλλον δεν είναι πάντα το ιδανικό. Ούτε καν το στοιχειώδες.
Τα μισά περιστατικά βίας ανηλίκων έχουν πρωταγωνιστές παιδιά με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) και τα περισσότερα είναι αδιάγνωστα. Όταν ο γονιός αποκαλεί το παιδί «ηλίθιο», είναι μια μορφή βίας.
Το ίδιο και η επιμονή του να το κάνει ταυτόχρονα: επιστήμονα, αθληταρά, μουσικάντη και γόη… Το παιδί αδύναμο ακόμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί, όπως και στις περιπτώσεις που είναι εγκαταλελειμμένο ή μη φροντισμένο από απαθείς γονείς. Και αυτές οι συμπεριφορές βία γεννούν και κατάθλιψη.
Στο γαϊτανάκι της βίας μπαίνουν πλέον και τα κορίτσια, που βάλθηκαν στα χτυπήματα και τις πρακτικές να ξεπεράσουν τα αγόρια. Κλείνουν ραντεβού διαδικτυακά για να παίξουν ξύλο στο κεντρικότερο σημείο της Γλυφάδας, χρησιμοποιώντας πρακτικές των χουλιγκάνων με τα «ραντεβού θανάτου».
Αποκρουστικό, μη αποδεκτό, βάρβαρο, αμούστακα παιδιά και ασχημάτιστα κορίτσια να αφήνουν αναίσθητους συμμαθητές και μετά να προσπαθούν να τους γδύσουν και να τους κουρέψουν, σε απευθείας μετάδοση!
Θέλω να πιστεύω ότι η καταγγελία του πατέρα για το βιασμό του 5χρονου γιου του από συνομηλίκους του, να μην ευσταθεί για ευνόητους λόγους. Το καρτέρι του μαθητή στον καθηγητή του, που έπεσε στο δρόμο των Δειλινών με πυξ λαξ, δεν αμφισβητείται.
Ο μαθητής ομολόγησε και είπε μια «συγγνώμη».
Η κοινωνία δε την άκουσε καν.
Τα αντανακλαστικά της φτάνουν μόνο στην αντίληψη της βίας ως θέαμα από το βιντεάκι στο διαδίκτυο ή live στο δρόμο!