Με πλήρη επίγνωση ότι είμαστε εν δυνάμει θύματα του ιού
Ο κόσμος έμοιαζε πολύς στην πλακοστρωμένη Δικαιοσύνης, στις ουρές που είχαν σχηματιστεί έξω από τα μεγάλα πολυκαταστήματα, αλλά έδειχνε έρημος. Σα να είχαν καταργηθεί τα χρώματα και τα βλέμματα όσων περίμεναν έξω από τις αλυσίδες των πολυεθνικών, έψαχναν αδιάκοπα μια έξοδο φυγής από τη θλίψη του εγκλεισμού που σκίαζε με βαθύτερο γκρι, τις μαρμάρινες πλάκες του πεζόδρομου.
Οι κυρτωμένες πλάτες όσων περίμεναν στις ουρές της αναμονής -που έμοιαζε ασήκωτη-, κοπίαζαν να στηρίξουν τα κεφάλια που έμοιαζαν να ασφυκτιούν βυθισμένα σε σκέψεις, φόβους, αγωνίες, ίσως και σε ενοχές μετά τους νέους κεραυνούς που εκτόξευσε ο υπουργός Ανάπτυξης με το ψαλτήρι της «ατομικής ευθύνης».
Κι όμως… Δεν είναι ο ίδιος αν όχι χειρότερος συνωστισμός από αυτόν που καθημερινά γινόμαστε όλοι μέρος του στο super market, στο φούρνο, στις τράπεζες… Ασφαλώς τα αλλεπάλληλα κύματα των επιθέσεων του ιού και οι μεταλλάξεις του, δημιουργούν ένα όλο και πιο ανασφαλές περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο και εδώ ο υποχρεωτικός φόβος, δεν μπορεί να απευθύνεται μονόστροφα στην «ατομική ευθύνη».
Αλλά μιας και μιλάμε γι αυτή (την ατομική ευθύνη), «πλάτη» δε βάζουν οι υγειονομικοί, που πριν ένα χρόνο τους χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια; Είναι αυτοί που τώρα οδηγούνται στα αστυνομικά τμήματα για να δώσουν εξηγήσεις επειδή διεκδικούν περισσότερα για την υπεράσπιση και τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας…
«Πλάτη» δε βάζουν οι εκπαιδευτικοί, που αίφνης ενημερώθηκαν ότι ο κοροναϊός δεν κολλάει σε τάξεις με 25άρια τμήματα μαθητών, αρκεί να είναι τα παράθυρα ανοιχτά μέσα στο καταχείμωνο; «Πλάτη» δε βάζουν όσοι αντιστέκονται στον ανηλεή ακρωτηριασμό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων στη δουλειά, στην παιδεία στη ζωή;
«Πλάτη» βάζουμε όλοι για να μειώσουμε τις πιθανότητες να αποκτήσουμε προσωπική πείρα της «άριστης θωράκισης του Εθνικού Συστήματος Υγείας», και ασφαλώς για να μην επιβαρύνουμε τις αντοχές των γιατρών και των νοσηλευτών που χορεύουν «πάνω στο φτερό του καρχαρία» κύμα το κύμα της πανδημίας…
«Πλάτη» βάζουμε όλοι, με πλήρη επίγνωση ότι είμαστε εν δυνάμει θύματα του ιού, και ότι είμαστε σε βαθύ σκοτάδι σε ό,τι αφορά τις ποικίλες πλευρές των δοσοληψιών των κυβερνήσεων με τις φαρμακοβιομηχανίες που υπερχρηματοδοτήθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν το ερευνητικό έργο των κρατικών πανεπιστημίων, και έχουν την πίτα ολάκερη.
Σε κάθε περίπτωση τα στοιχεία που δείχνουν ότι με τους σημερινούς ρυθμούς εμβολιασμού, έως τον Σεπτέμβριο του 2021 θα έχει εμβολιαστεί μόλις το 23% των Ελλήνων ψηλά χαμηλά και για να πιάσουμε ικανοποιητικά ποσοστά θα πρέπει να κάνουμε κουράγιο μέχρι την άνοιξη του 2023.
Το πικρό ερώτημα είναι: πόσοι θα αντέξουν μέχρι τότε;