Είναι αστείο να τρέχουμε μετά από τόσα χρόνια για τις προθεσμίες
«Τρέχουν να προλάβουν τις προθεσμίες»! Όποιος σκέφτηκε αυτό τον τίτλο στην «Πατρίδα» του Σαββάτου για το δρόμο της Μεσσαράς όντως πρέπει να είχε φαντασία. Και χιούμορ διαθέτει, με ολίγο…αυτοσαρκασμό! Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι τρέχουν τώρα όλοι στο… και πέντε για να σώσουν την παρτίδα σε ένα (μικρό ακόμη και για τα δεδομένα της Κρήτης) δρόμο που συζητείται σχεδόν 50 χρόνια και τα μισά από αυτά…κατασκευάζεται!
Ως άλλοι Φόρεστ Γκαμπ- έζησε κι αυτός όλη την περιπέτεια του χρόνου- τρέχουμε τώρα να προλάβουμε για τον δρόμο -μάλλον να… δείξουμε ότι είναι έτοιμος, γιατί πάλι κάτι θα αφήσουμε στο τέλος, δεν γίνεται- μέχρι τον Μάρτιο του 2019, ώστε να μην χρειαστεί να επιστρέψουμε μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην ΕΕ που έχει χρηματοδοτήσει το έργο!
Θα μου πείτε: πού είναι η είδηση; Σε όλα μας έτσι δεν είμαστε; Δεν αφήσαμε την τελευταία στιγμή- από τα…14 χρόνια που συζητείται το αεροδρόμιο στο Καστέλλι, για να φτιάξουμε μερικά μπαλώματα και να καταστεί βιώσιμο το αεροδρόμιο Ηρακλείου; Δεν καταλάβαμε μετά από 5 δεκαετίες που δήθεν σχεδιάζεται ο ΒΟΑΚ ότι δεν είχε… μελέτη; Το ίδιο δεν γίνεται με μικρότερης κλίμακας έργα στο Ηράκλειο, τα απορρίμματα;
Business as usual, που λένε και στο χωριό μου!
Αλλά εδώ, θα πεις, χρυσοπληρώσαμε τους Ολυμπιακούς επειδή τρέχαμε την τελευταία στιγμή να φτιάξουμε τις υποδομές, ο δρόμος της Μεσσαράς σε μάρανε;
Είμαστε, δυστυχώς, του άρπα κόλλα, της τελευταίας στιγμής, λες και σηκωνόμαστε από έναν λήθαργο και ξαφνικά θυμόμαστε: ρε συ, έπρεπε να είχαμε φάει κάτι χθες! Μόνο ήπιαμε- αυτό πάλι δεν το ξεχνάμε ποτέ!
Δεν μπορώ να αντιληφθώ επαρκώς γιατί πάντα τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις. Τι μας κάνει να θέλουμε να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και τον χρόνο που τρέχει. Γιατί είμαστε Επιμηθείς και όχι Προμηθείς;
Όλες αυτές οι χρονοκαθυστερήσεις, η αδράνεια και οι αβελτηρίες μάς στοιχίζουν σε ψυχισμό και χρήμα.
Αλλά θα μου πεις… λεφτά υπάρχουν ή «Έλα μωρέ Lavoro eterno! Paga il Governo»- πληρώνει η κυβέρνηση για ένα ατέλειωτο δημόσιο έργο, που έλεγε ο Ούγκο Φώσκολος!