Και από τη θλίψη και την πεθυμιά μου “ξεγλίστρησα” τεχνηέντως από ΝΑΤΟϊκή άσκηση, παρακαλώ
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα επετειακά και τις ημερομηνίες- σταθμούς, τις μαύρες ή τις χρυσές σελίδες της ιστορίας. Με κούραζε η υπενθύμισή τους, είτε ως μνημόσυνα είτε ως ευκαιρία για… χαρωπά τα δυο μου χέρια να χτυπώ. Απεχθάνομαι τις αποφράδες ημέρες και την υπενθύμισή τους για χάρη των διδαγμάτων της ιστορίας. Υπάρχουν πολλοί να το κάνουν και καλύτερα από μένα. Συνεπώς η ιστορία δεν κινδυνεύει…
Εντούτοις, η 23η Απριλίου είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στις 23 Απριλίου του 2010. Τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, φόρεσε τον μοβ λαιμοδέτη, εξορίστηκε στο ακριτικό Καστελόριζο και κατά τους άσπονδους φίλους του κήρυξε εθνικό πένθος! Απλώς, συνέπεσε η ημέρα που ο ΓΑΠ κατέφυγε στα μνημόνια για να… σώσει την Ελλάδα να είναι η αγαπημένη μέρα των παιδικών μου- και όχι μόνο- χρόνων.
Τι και αν δεν είμαι Γιώργης; Πάντα γιορτάζω σαν σήμερα με γνωστούς, συγγενείς και φίλους, ξεκινώντας τη μέρα μου ανηφορίζοντας στο Τουπάκι και ανάβοντας ένα κερί στη χάρη του Άι Γιώργη.
Του δικού μας Άι Γιώργη, στον πευκόφυτο και βραχώδη λόφο απέναντι από το χωριό. Εκεί μετά τη λειτουργιά και στη διάρκεια του ολοήμερου πανηγυριού κάναμε τις πρώτες κρασοκατανύξεις, φάγαμε τους καλύτερους μεζέδες στα κάρβουνα, τραγουδήσαμε, γλεντήσαμε και αποκαμωμένοι ξαπλώσαμε κάτω από τα πεύκα, ακόμα και όταν οι κορμοί τους ήταν «πληγωμένοι» από τις δαγκωματιές του Γιάννη μέσα στην παραζάλη του κρασιού που κατέβαζε απνευστί.
Κάθε χρόνο εκεί ξανά και ξανά. Και κάθε φορά με την ίδια προσμονή, σαν αυτή της πρώτης φοράς που ανεβήκαμε πιτσιρίκια στο βουνό. Τότε που οι περισσότεροι ανέβαιναν με τα γαϊδουράκια στολισμένα με τις μπατανίες και μοιράζονταν μια γκαζόζα στα τρία κάτω από τη χαρουπιά! Μόνο μια φορά έλειψα. Τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου σ’ ένα απομακρυσμένο φυλάκιο της Δωδεκανήσου.
Και από τη θλίψη και την πεθυμιά μου «ξεγλίστρησα» τεχνηέντως από ΝΑΤΟΪκή άσκηση, παρακαλώ. Για να ρεμβάζω από τη θάλασσα προς τα μέρη μας, μήπως με τις αντανακλάσεις του ήλιου και τα «παιχνίδια» του νερού ξεπροβάλλει στον ορίζοντα ο Άι Γιώργης στο Τουπάκι μεγάλη η Χάρη του. Και όχι δεν ήμουν στο Καστελόριζο.