Μαζί με τα παιδιά κακοποιούν τον καλύτερο εαυτό μας. Και αυτό είναι επίσης «άρρωστο»
Έι, πσσς, εσένα το λέω… Εσένα που κάθε φορά πέφτεις από τα σύννεφα, εμβρόντητος από τα όσα συμβαίνουν γύρω σου, δίπλα σου, μέσα στο σπίτι σου…Εσένα το λέω που ανοίγεις το στόμα διάπλατα και αναφωνείς με αποστροφή: «Δεν είναι δυνατόν!».
Κλείσε το στόμα και σκέψου διπλά πριν εκστομίσεις ατάκες τύπου: «δεν υπάρχει περίπτωση, εγώ αυτόν τον ξέρω και είναι καλό παιδί». Άσε κατά μέρους τις εύκολες και φθηνές δικαιολογίες: «Είναι σκευωρία της μητέρας», «το παιδί είναι διαταραγμένο» και άλλους τέτοιους ισχυρισμούς της κακής ώρας. Όχι γατί δεν μπορεί να συμβεί και αυτό αλλά γιατί είναι η εξαίρεση. Άσε τους αφορισμούς και τα κλισέ: «Ο Θεός θα μας κάψει».
Προς το παρόν «καίγονται» παιδικές ψυχές και ανθρώπινες συνειδήσεις.
Πολλές φορές τα ανακριτικά γραφεία και οι δικαστικές αίθουσες μοιάζουν με σκοτεινούς λαβύρινθους. Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους κρύβονται φοβισμένα μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά. Αναζητούν απελπισμένα ένα χέρι που θα τα τραβήξει στο φως και θα πάρουν επιτέλους ανάσα…
Λίγο οξυγόνο ρε παιδιά… Ο αέρας εδώ μέσα είναι νοσηρός, πνιγηρός…
Βλέπω τα ροζ φιογκάκια στις μαύρες πλεξούδες και σφίγγεται η καρδιά… Μόνη και αβοήθητη εκείνες τις νύχτες που ο ίδιος της ο πατέρας τρύπωνε κρυφά στο παιδικό της δωμάτιο, έφραζε το στόμα της και τη βίαζε, όσο η μητέρα κοιμόταν του καλού καιρού στη διπλανή κρεβατοκάμαρα.
Κάμποσα χιλιόμετρα πιο μακριά, σε ένα χωριό του Ηρακλείου, ένα άλλο παιδί βίωνε το δικό του μαρτύριο στα χέρια του μεσήλικα θείου του, τον οποίο έβλεπε σαν τον παππού που δεν είχε. Η πιο σκληρή περίπτωση συστηματικής σεξουαλικής κακοποίησης που έχω συναντήσει αν ληφθούν υπόψη οι εκθέσεις των παιδοψυχίατρων. Τόση φρίκη δεν αντέχεται!
Από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό σου και δηλητηριάζουν τις σκέψεις σου, τροφοδοτώντας την καχυποψία στην καθημερινότητα σου, σε ένα γλυκό χαμόγελο, ένα τρυφερό άγγιγμα, ένα αθώο κέρασμα. Μαζί με τα παιδιά κακοποιούν τον καλύτερο εαυτό μας. Και αυτό είναι επίσης άρρωστο.
Να μιλάμε στα παιδιά, να είμαστε η «ανάσα» τους χωρίς να τα … πνίγουμε, αλλά και χωρίς να πνιγόμαστε…