Διότι εάν έχει κανείς την υποψία ότι ένα τέτοιο διακύβευμα μπορεί να αντιμετωπιστεί με αχαμνείς ανακοινώσεις, και γραφειοκρατικές πρακτικές… ζήτω που καήκαμε.
«Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, … στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών» γράφει ο Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του η «Αληθινή Απολογία του Σωκράτη», περικλείοντας σε μια πρόταση το καταστάλαγμα της πραγματικότητας που ζούμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα.
Μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο φρικώδης, όχι μόνο σε σχέση με τα δύσκολα που μας έχουν περικυκλώσει, αλλά και σε σχέση με τη νοσηρή απάθεια με την οποία τα αντιμετωπίζουμε. Είναι πραγματικά πρωτόγνωρο και κυριολεκτικά απερίγραπτο αυτό που έχει συμβεί με το μνημειακό και δημόσιο πλούτο του τόπου μας, που παραχωρείται είτε ως κυριότητα είτε ως χρήση στην ΕΤΑΔ Α.Ε., η οποία ανήκει στο Υπερταμείο, και όλα αυτά «χωρίς να ανοίξει μύτη»…
Πού είναι η Περιφέρεια Κρήτης, πού είναι οι Δήμοι, που είναι η αυτοδιοίκηση, οι τοπικοί φορείς που έπρεπε υπερασπιζόμενοι στοιχειωδώς τον δημόσιο πλούτο του τόπου μας να συσπειρωθούν και να τον περιφρουρήσουν. Στο Ηράκλειο μόνο σύρονται στα δόντια μιας ανώνυμης εταιρείας 178 ακίνητα (από όλη την έκταση του προκαποδιστριακού Δήμου), τα οποία αποκάλυψε η «Π» στις 16-10-18.
Στην περίφημη αυτή λίστα δεν υπάρχουν μόνο εμβληματικά μνημεία παγκόσμιας εμβέλειας, όπως η Κνωσός και το κάστρο Κούλες, αλλά και δημόσιοι χώροι, κτήρια, εκτάσεις – φιλέτα. Όλα αυτά τα οποία κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας και τα δανειστήκαμε από τα παιδιά μας είναι εκτός των άλλων αδιανόητη και πρωτόγνωρη ταπείνωση για τον περήφανο αυτό τόπο να καταλήξουν να υποθηκεύονται για έναν αιώνα.
Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι να ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες σε τοπικό επίπεδο και να ξεκινήσει ένας μεγάλος αγώνας ανατροπής για να μπει ένας φραγμός σε αυτή την απροκάλυπτη λεηλασία του εθνικού μας πλούτου που βγαίνει «στο σφυρί».
Διότι, εάν έχει κανείς την υποψία ότι ένα τέτοιο διακύβευμα μπορεί να αντιμετωπιστεί με αχαμνείς ανακοινώσεις και γραφειοκρατικές πρακτικές… ζήτω που καήκαμε. Αυτό είναι το σύγχρονο «όχι» που οφείλει να πει σήμερα η κοινωνία, και να διεκδικήσει την πραγματική απελευθέρωσή της από την οικονομική υποδούλωσή της, αναλαμβάνοντας το μέρος της ευθύνης που της αναλογεί στο μέλλον των παιδιών μας και την ιστορία.