Δε θυμάμαι να αποδίδονται ευθύνες σε όσους κατασκεύασαν ή έβαλαν την υπογραφή τους για να παραληφθούν οδικά δίκτυα με επικίνδυνα και προβληματικά σημεία.
Κάποια στιγμή αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος στο πεδίο της ασφάλτου πρέπει να τελειώσει. Το χρωστάμε σε αυτούς που έφυγαν. Το χρωστάμε σε αυτούς που δε θέλουμε να χάσουμε. Και εδώ η ευθύνη είναι συλλογική. Βεβαίως υπάρχει καταρχήν βαριά πολιτική ευθύνη διότι μετά από τόσο χρηματοδοτικά πακέτα για την αξιοποίηση των οποίων επαίρονται οι άνθρωποι της εξουσίας -που διαχειρίζονται χρήματα τα οποία εισπράττουν από την τσέπη μας-, το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα δεν έχουμε αποκτήσει ένα οδικό δίκτυο της προκοπής.
Ειδικά εδώ στην Κρήτη, αν αντιπαραβάλει κάποιος τα δεδομένα βάζοντας από τη μια, τις κατά καιρούς καταγεγραμμένες φλογοβόλες πολιτικές δηλώσεις ότι είμαστε ο «φάρος της Μεσογείου», της Ευρώπης και του κόσμου όλου, και από την άλλη πλευρά την εικόνα που εμφανίζει το οδικό δίκτυο στο σύνολο του, θα βγάλει πολλά συμπεράσματα για τον τόπο και τους πολιτικούς εκπροσώπους μας.
Και κυρίως για τις ανοχές μας σε μια πραγματικότητα, που αν δεν ανατραπεί θα εξακολουθήσουμε να την πληρώνουμε με αίμα. Και μια και μιλάμε για «πληρωμές», δε θυμάμαι να αποδίδονται ευθύνες σε όσους κατασκεύασαν ή έβαλαν την υπογραφή τους για να παραληφθούν οδικά δίκτυα με επικίνδυνα και προβληματικά σημεία.
Μόνο περιγραφικά γίνεται η αναφορά σε αυτά τα ζητήματα… Επαναλαμβάνονται μονότονα φράσεις όπως « δρόμος- καρμανιόλα» ή «ο δρόμος- παγίδα» και άλλα τινά, χωρίς ποτέ να αναζητούνται ευθύνες σε αυτούς που τους κατασκεύασαν και αυτούς που τους παρέλαβαν για να δοθούν στην κυκλοφορία, ούτε φυσικά σε αυτούς που δεν αποκαθιστούν τα προβλήματα… Όμως το θέμα έχει και άλλες αναγνώσεις…
Διότι προφανώς, δε φταίνε μόνο οι δρόμοι για τη σφαγή που γίνεται γύρω μας. Είναι και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους γύρω μας κάθε φορά που πιάνουμε το τιμόνι.
Το υπερφίαλο εγώ, η ακατανίκητη ξερολιά, η υπερπροβολή των ατομικών μας αναγκών, τα υπερεκτιμημένα αντανακλαστικά, το καπετανιλίκι και τελικά μια τεράστια δυσκολία, να αντιληφθούμε, ότι δεν είμαστε το κέντρο της γης… Και μια βαθύτερη έλλειψη ανθρώπινης καλλιέργειας, ένας λειτουργικός κοινωνικός αναλφαβητισμός στην ανθρώπινη συνύπαρξη…
Με αυτές τις σκέψεις ήρθε στο μυαλό μου, κάτι που είχα διαβάσει παλαιότερα, το οποίο συνέδεε την τιμωρία των παραβατών του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, με την κοινωνική εργασία σε ανθρώπους που ήταν θύματα τροχαίων.
Να δοθεί δηλαδή η δυνατότητα στο θύτη, σε αυτόν που προκαλεί το τροχαίο, να ζήσει από κοντά και να λειτουργήσει υποστηρικτικά στο θύμα, ώστε να βιώσει από πρώτο χέρι την κατάσταση στην οποία καταδικάζονται, οι άνθρωποι που χάνουν τα μέλη τους στην άσφαλτο και ξαφνικά το μέλλον τους σκοτεινιάζει.
Να αναμετρηθούν με τον ανθρώπινο πόνο που προκαλούν, να βιώσουν την οδύνη της απώλειας, να μάθουν να προσφέρουν, να συμπαραστέκονται, να αποκτήσουν επίγνωση των πράξεών τους… Να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι…
Ίσως είναι μια καλή αρχή…