Τα χέρια του τα είχε δουλεμένα από μικρό παιδί. Μια ζωή στη βιοπάλη.
Ήταν όμως κιμπάρης.
Την “φτήνια”
δεν μπορούσε…
Δεσποινίς, ετών 38! Καλό κορίτσι αλλά αγχωμένο. Πλησιάζουν τα δεύτερα -”άντα” και δεν διαφαίνεται φως στο τούνελ για γάμους και οικογένεια. Έχει τη δουλειά της, έχει τους φίλους της, έχει τα χόμπι της, διαθέτει χιούμορ, αυτοσαρκάζεται και γελάει δυνατά με την καρδιά της.
Ένα παλικάρι ψάχνει μόνο για «σοβαρή γνωριμία», όπως την προσδιορίζει. Τις προάλλες που συναντηθήκαμε στη δουλειά με το Ματινάκι, μου ξεφούρνισε δειλά δειλά ότι είχε μπει στο «τρυπάκι» των εφαρμογών για γνωριμίες.
«Αυτά είναι του σατανά πράγματα», την πείραξα, όμως για να είμαι ειλικρινής, δεν έκρυψα και την αποστροφή μου. «Όχι, όχι, μη το λες… Να, μια φίλη μου γνώρισε μέσα από ‘κει τον άνδρα της και είναι μια χαρά» έσπευσε να δικαιολογηθεί. «Ίσως έχω και εγώ ελπίδα να βρω κάποιον της προκοπής…».
Σκέφτηκα να μην την κοντράρω άλλο και να σεβαστώ την ανάγκη της. Στην εποχή μας άλλωστε οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν καταντήσει άοσμες, άχρωμες και άγευστες. Πλέον… πυρετός και καρδιοχτύπι, μόνο από κρύωμα και Covid. Το φλερτ είναι ανύπαρκτο και όλα γίνονται ψυχρά και αυτοματοποιημένα. Κοινώς: ΞΕΝΕΡΩΤΑ.
Ήρθε στο μυαλό μου και η Τζοάννα, ένα φοβερό τυπάκι 25 Μαΐων. «Στο πρώτο ραντεβού μού ζήτησε να τον κεράσω εγώ το φαγητό. Ούτε καν μισά-μισά. Είναι ωραίο τώρα αυτό;». Έλα ντε…
Όση ώρα μου μιλούσε, σκεφτόμουν σιωπηρά το παλιό τραγούδι «gimme hope jo’Anna gimme hope…». Με μια ελπίδα ζούμε άλλωστε.
Συναντηθήκαμε με το Ματινάκι μία εβδομάδα μετά, όμως αυτή τη φορά τα φτερά του ήταν κομμένα.
«Φτιάχνω καφέ να στα πω» μου είπε… Ούτε στο πάνελ της Κατερίνας Καινούργιου να ήμασταν. Την ψυλλιάστηκα τη δουλειά, αλλά προσποιήθηκα ότι δεν πήγε κάπου το μυαλό μου. «Φόλα η δουλειά» μου πετάει.
Για να μην τα πολυλογώ, το… αφήγημα του διαδικτυακού ιππότη είχε καταρριφθεί από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Το Ματινάκι ξεκαβάλησε κακήν κακώς το ροζ συννεφάκι όταν πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι οι περισσότεροι δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα. Πρώτη λέξη καλησπέρα, η δεύτερη το σεξ. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.
Θυμήθηκα τον Κωνσταντή, από τους πιο καλόψυχους και απονήρευτους ανθρώπους στον κόσμο. Πριν από χρόνια διάβασε σε αγγελία «ζητείται γνωριμία με σοβαρό νέο και ό,τι ήθελε προκύψει». Πήρε τηλέφωνο, μίλησε με την ενδιαφερόμενη και συμφώνησαν να συναντηθούν στο καφέ «Μαρίνα», για απεριτίφ με θέα τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα. Όταν επιτέλους συναντήθηκαν, δεν πρόλαβαν να καθίσουν στο τραπεζάκι.
Ο Κωνσταντής κρατούσε ακόμα στο χέρι το τριαντάφυλλο που προόριζε για την κοπέλα. «50 ευρώ το… μπιμπ» του είπε ορθά-κοφτά. Εκείνο το απόγευμα ο Κωνσταντής έμεινε μόνος να παρατηρεί το ηλιοβασίλεμα. Ήπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο. Δεν ήταν τα 50 ευρώ προφανώς. Τα χέρια του τα είχε δουλεμένα από μικρό παιδί. Μια ζωή στη βιοπάλη. Ήταν όμως κιμπάρης. Τη “φτήνια»” δεν μπορούσε…