Τα δελτία έχουν μια απωθητική σοβαρότητα,
ενώ τα πρωινά μια θελκτική πολυχρωμία
Η είδηση της χθεσινής ημέρας. Πλακώθηκαν στο ξύλο στα MAD Video Music Awards. Κι αυτό μας ενδιαφέρει εννοείται περισσότερο από τις υποθέσεις βιασμών, τις υποθέσεις κακοποίησης και γυναικοκτονιών, που ακολούθησαν την επικαιρότητα των … πρωινάδικων.
Από πού ν’ αρχίσεις και από πού να το πιάσεις; Θυμάμαι στις εποχές που είχα τη δυνατότητα να μένω αρκετές ώρες στο σπίτι και να περνούν από μπροστά μου πρωινές εκπομπές στην οθόνη της τηλεόρασης, έβλεπα θέματα ανάλαφρα, τύπου «ο Πάριος στην Πάρο» ή «πώς περνούν τις διακοπές τους στη Μύκονο ο Γιάννης και η Σοφία».
Τον χειμώνα θα είχε και κανένα οδοιπορικό κάπου, άντε και καμία συνέντευξη καλλιτέχνη στο στούντιο, λίγο μαγειρική κι όλα καλά. Χαλάρωνε η μέση νοικοκυρά. Τώρα, διαβάζεις τίτλο πάνω τύπου «Χαμογέλα ξανά» ή «Πρωινό χαμόγελο» ή «χαμογελαστή διάθεση το πρωί» και βλέπεις δολοφονίες, γυναικοκτονίες, βιασμούς, δικαστήρια, λαϊκά δικαστήρια κι αυτόκλητους σωτήρες. Τύφλα να’ χουν τα δελτία ειδήσεων δηλαδή, που ωχριούν μπροστά τους, γιατί τα δελτία έχουν μια απωθητική σοβαρότητα, ενώ τα πρωινά μια θελκτική πολυχρωμία.
Στο προκείμενο τώρα, το ξύλο δηλαδή το προχθεσινό. Τη Δευτέρα το βράδυ μιλούσα με την Αλιάννα διότι θέλαμε να κανονίσουμε ένα event και μου έλεγε πως και η ίδια τρέχει, όπως και όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, διότι την Τετάρτη είναι τα MAD μετά από καιρό, τόσο ανοικτά στο κοινό, και θέλουν όλοι να διαφημίσουν ιδανικά τη δουλειά τους για να επιστρέψουν στην κανονικότητα.
Από τη χθεσινή διαδικασία δεν αφαίρεσα την άποψη της Αλιάννας. Για τους συγκεκριμένους «κυρίους» που συλλαμβάνονται κατά καιρούς με μικροποσότητες ναρκωτικών ή με αλκοόλ στο αυτοκίνητο, που πίνουν κάνοντας stories όταν τους σταματά η Τροχαία, το να «πέσει ξύλο» σε μια διοργάνωση, είναι … διαφήμιση, για το είδος τους, τη ράτσα τους και την αντίληψη τους. Μετά ζητούν συγνώμη και νομίζουν πως αυτό τα λύνει όλα.
Το τραγικό δεν είναι πως αυτό συνέβη στα MAD και μπορεί να συμβεί ξανά στο δρόμο μεταξύ τους. Το τραγικό είναι πως αυτό συμβαίνει και στην κοινωνία. Σε μια κοινωνία, που βρίζει, απειλεί, δέρνει, σκοτώνει και μετά ζητά προσχηματικά «συγνώμη» νομίζοντας πως η «συγνώμη» είναι διαβατήριο αθώωσης. Συμπωματικά, τη φυλακή πολλοί την περνάν στο… ντούκου. Άλλο ένα παράσημο γι’ αυτούς και την οικογένειά τους, που αύριο θα την φοβούνται περισσότερο.
Κι όλα αυτά συζητιούνται σήμερα ως φυσιολογικά. Όχι σαν φυσιολογικά. Ως φυσιολογικά. Ως κοινωνικά ανεκτά, ως κοινωνικά αποδεκτά σε πολλές περιπτώσεις και ως κοινωνικά αδιάφορα, εφόσον δεν θίγεται το σπίτι μας. Αυτή η κατάπτωση κι αυτή η παρακμή ως έναν βαθμό αρέσει στην κοινωνία, υπό την έννοια ότι προσφέρει αληθινό καθημερινό θέαμα προς τέρψη.
Δεν γνωρίζω πόσο πιο κάτω έχει. Ούτε θέλω να φανταστώ τι έρχεται μετά, διότι το «μετά» δεν φαίνεται προς το παρόν καλύτερο.