Δεν υπάρχουν «παιδιά κατώτερου Θεού»,
μόνο κατώτεροι άνθρωποι
Μου είναι δύσκολο να «καταπιώ» ότι σε ένα χωριό μερικών εκατοντάδων κατοίκων, στη Μεσσαρά, ουδείς είχε αντιληφθεί ή υποψιαζόταν τη βάναυση κακοποίηση που επί χρόνια συντελούνταν σε βάρος τουλάχιστον δύο ανήμπορων παιδιών από τον τρισάθλιο τύπο που η μητέρα τους είχε βάλει μέσα στο σπίτι, ώστε να κάνει μία κίνηση και να τα γλιτώσει από αυτόν το διαρκή βασανισμό, τον εξευτελισμό, την πείνα και τον πόνο.
Τόσα χρόνια και δεν βρέθηκε ένας «ευλογημένος», ένας συγγενής, έστω μακρινός, ένας γείτονας, ένας πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου ή τοπικής κοινότητας, ένας παπάς, ένας δάσκαλος να κάνει κάτι γι’ αυτά τα παιδιά που βίωναν σχεδόν καθημερινά την «σταύρωση» του Χριστού.
Διαλυμένη οικογένεια, χωρισμένοι γονείς, διαφορετικοί σύντροφοι στο σπίτι, φτώχεια καταραμένη, παρακμή και περιθώριο… Όμως, βρε αφιλότιμοι, ακόμα και αν τα καταδίκασαν οι «δακτυλοδεικτούμενοι που τα έφεραν στον κόσμο, οι λοιποί, οι «σωστοί» και «ευαισθητοποιημένοι», τι κάναμε άραγε;
Πληροφορούμαι ότι στο χωριό ήξεραν και έβλεπαν… Έβλεπαν, για παράδειγμα, το έρμο το μικρό να σέρνει το πόδι του από την φρικτή κακοποίηση… Πονούσε το φουκαριάρικο αλλά ποιος να νοιαστεί περισσότερο…
«Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών ενός κατώτερου Θεού…». Τόσο απλά. Η ίδια η ζωή είναι άδικη και πάμε παρακάτω.
Η κυρά-Μαρία μπορεί να ξέρει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το κέρατο της Πόπης στο Βασίλη, ο φούρναρης για τις λαμογιές του Λάμπη, η Θεονύμφη για τον «εμφύλιο» λόγω περιουσιακών στην οικογένεια του Φώτη, ο Μίλτος για τις κρυφές καταθέσεις του Γιώργη, η Ευτυχία για τα όσα σύρει στην Ελένη η πεθερά της, ο Μηνάς για τις «καρφωτές» του Γιάννη στην Πολεοδομία, ο Μιχάλης για τον κλέφτη που δεν άφησε βερίκοκο στον κήπο του και ο Τασούλης για τα μαύρα δαντελωτά εσώρουχα που απλώνει στην πίσω αυλή η Ερήνη του Σταματονικολή…
Κανείς όμως δεν ήξερε και δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι ένας ελεεινός και τρισάθλιος τύπος (και μη μου πείτε για το τεκμήριο της αθωότητας) κακοποιούσε με κάθε τρόπο ένα μικρό αγόρι και το μεγαλύτερο αδερφό του, έναν άγγελο, που φοιτούσε σε ειδικό σχολείο. Και ήταν αυτός ο άγγελος που αποκάλυψε τη φρίκη…
Τόσα χρόνια στο αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ είναι από τις ελάχιστες φορές που οι αρμόδιοι, το ένιωσα 100%, κατέβαλαν υπεράνθρωπη προσπάθεια ώστε να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση.
Όσο για μας τους λοιπούς, ας αφήσουμε στην άκρη τα «περί παιδιών κατώτερου Θεού». Κατώτεροι άνθρωποι υπάρχουν και αδιάφοροι.
Και όμως λένε και οι στίχοι του Πάρη Μήτσου στο τραγούδι «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού», «σε έχουν ξεχάσει άνθρωποι, νόμοι και θεοί, σε τι πια να ελπίζεις; Συρματοπλέγματα κυκλώνουν τη ζωή, παντού μια νύχτα, πουθενά ένα πρωί, μόνο εσύ τη μοίρα σου ορίζεις».