Ανακοινώνουμε 6.500 προσλήψεις
για να προσλάβουμε με νέες και
διαφορετικές συμβάσεις εργασίας, ανθρώπους που ήδη
βγάζουν πολλή δουλειά
Όπως είναι φυσικό, την τελευταία εβδομάδα ασχολούμαστε όλοι με το Βενιζέλειο. Και ορθά ως ένα βαθμό, διότι η οποιαδήποτε υποβάθμιση στον τομέα της Δημόσιας Υγείας, θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους.
Τα ερωτήματα ωστόσο μπορεί να είναι περισσότερα από το απλοϊκό που σχετίζεται με το αν ένα νοσοκομείο υποβαθμίζεται ή όχι. Κι επίσης ένα από τα θέματα που πρέπει να προβληματίσει την κοινή γνώμη σε σχέση με τα αντανακλαστικά της, σχετίζεται με το γιατί το θέμα του Βενιζέλειου βγήκε στην επιφάνεια όταν άρχισαν να μειώνονται τα χειρουργεία; Άραγε αυτό ήταν το μείζον; Κι όχι ας πούμε η υποβάθμιση της Αιματολογικής; Ή η συνολικότερη υποβάθμιση του Ιδρύματος; Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά γι’ αυτό, ωστόσο το αφήνουμε στην άκρη, σαν τροφή για σκέψη.
Πέρα όμως από το ζήτημα υποβάθμισης της Δημόσιας Υγείας, υπάρχουν και συνολικότερα ζητήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Κι όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε ο φίλος μου ο Γιώργος, που έχει βαθιά εμπειρία στο θέμα, τα ζητήματα της Δημόσιας Υγείας είναι πολυπαραγοντικά. Και τα ζητήματα υποστελέχωσης στα νοσοκομεία πανευρωπαϊκά. Η Μεγάλη Βρετανία ήδη «εισάγει» γιατρούς και νοσηλευτές από την Ευρώπη. Η Γερμανία επιδοτεί στην κυριολεξία τις σπουδές νοσηλευτικής, ενώ «εισάγει» γιατρούς και νοσηλευτές από Ινδία, Φιλιππίνες και τρίτες χώρες.
Κι εμείς; Εμείς ανακοινώνουμε 6.500 προσλήψεις για να προσλάβουμε με νέες και διαφορετικές συμβάσεις εργασίας, ανθρώπους που ήδη βγάζουν πολλή δουλειά στα νοσοκομεία. Για παράδειγμα μεγάλο μέρος των 6.500 «νέων» προσλήψεων, αναμένεται να καλυφθούν από προσωπικό που διατηρεί συμβάσεις από την περίοδο Covid κι ήδη εξυπηρετεί νοσοκομεία. Αυτή η «ανακύκλωση» προσωπικού όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Διότι όσα κι αν κάνουμε, αν δεν υπάρξουν βαθιές τομές, θα παραμένουμε στη βάση της Ευρώπης με 3.5 νοσηλευτές ανά 1.000 κατοίκους, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη έχει ξεπεράσει τους 10 νοσηλευτές ανά 1.000 κατοίκους.
Στις περισσότερες χώρες του σύγχρονου κόσμου το θέμα το έχουν διαπιστώσει και το έχουν πάρει… ζεστά. Αναπτύσσουν τις Πανεπιστημιακές Σπουδές Νοσηλευτικής, δίνουν κίνητρα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, προχωρούν οικονομοτεχνικές μελέτες και… εισάγουν ήδη προσωπικό από τρίτες χώρες.
Εμείς, ακόμα συζητάμε αν τα 4 τραπέζια χειρουργείων είναι πολλά ή λίγα, αν ο διοικητής του νοσοκομείου είναι επαρκής ή δεν είναι κι αν το Βενιζέλειο θα γίνει Κέντρο Υγείας ή όχι. Βλέπουμε ένα μικρό δέντρο σε ένα αχανές δάσος και δεν έχουμε… την τόλμη; Τη γνώση; Για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε ότι τα χειρότερα δεν είναι το Βενιζέλειο. Τα χειρότερα είναι μπροστά και δεν ανοίγουμε την ατζέντα καν. Δεν υπάρχει ικανότητα; Δεν υπάρχει θέληση; Ή μήπως δεν υπάρχει χρήμα; Όπως και να έχει, οι δεσμεύσεις του πρωθυπουργού για μια Δημόσια Υγεία σε πρώτη προτεραιότητα απέχουν πολύ από την εθνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που οφείλουν στην κυβέρνηση να γνωρίζουν για να χαράξουν μια ουσιαστική πολιτική γραμμή για το μέλλον.