«Ουφ πάει κι αυτό, τον θάψαμε!» ακούστηκε με ανακούφιση από το Μαξίμου, λίγο μετά τη χθεσινή μεσημεριανή σιέστα. Την ίδια ώρα στην Κουμουνδούρου, δεν είχαν κατεβάσει ακριβώς πλερέζες, μα δεν αποκόμισαν και τα οφέλη που θα περίμεναν από την κηδεία του τέως και τις τυχόν χοντράδες της κυβέρνησης, που θα την καθιστούσαν και ειδικότερα τον επικεφαλής της, βασιλικότερο του βασιλέως, στα μάτια ενός εκλογικού σώματος που… καραδοκεί να χειραγωγηθεί από κομματικούς μηχανισμούς και ηγεσίες.
Ένα άγχος πάντως- και δυο μη σας πω- το είχε η κυβέρνηση. Από τη μια ήταν οι βασιλοχουντικοί ψήφοι που δεν πρέπει να χαθούν και από την άλλη το κεντρώο προφίλ που θέλει να φτιασιδώσει ο πρωθυπουργός, για να λειάνει τις άκρες της Δεξιάς παράταξης. Στην τελική, μπορεί να έχει απώλειες και από τα δύο μέτωπα, αλλά όχι καταστροφικές στην πρώτη και στη δεύτερη κάλπη. Μα ούτε και τυχόν πενιχρά κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είναι καταλυτικά για τις επερχόμενες εκλογές.
Εξάλλου, η Αριστερά της φασαρίας για τη φασαρία, για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη, Άννα Μαρία, Σοφία και πάει… κλαίγοντας, θα έχει πάντα χαμηλό ταβάνι.
Η κυβέρνηση μετά το πρώτο σοκ της διαχείρισης της καυτής πατάτας, που λεγόταν «κηδεία του τέως», από το «να μη μας ταυτίσουν με το φάντασμα του παλατιού» πέρασε στο «να μη μας κακοχαρακτηρίσουν οι γαλαζοαίματοι», κάποιοι εκ των οποίων τυγχάνουν και αρχηγοί κρατών. Έτσι:
-αναβάθμισε την παρουσία της στην κηδεία με τον Πικραμμένο, χωρίς να γελάει ο κάθε τέτοιος…
-συναίνεσε στο άτυπο λαϊκό προσκύνημα της σορού του Κωνσταντίνου στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου
-τήρησε το πρωτόκολλο και διευκόλυνε τις μετακινήσεις των εστεμμένων κλείνοντας τη μισή Αθήνα
-ευπρέπισε το Τατόι, τους τάφους και άνοιξε δρόμους
-και εν μία νυκτί δεντροφύτευσε το λόφο του Τατοΐου που είχε καεί στη μεγάλη πυρκαγιά τον Αύγουστο του 2021.
Βασικά έκανε τα στοιχειώδη, αφού για τα σοβαρά είχε φροντίσει η ιστορία. Το δημοψήφισμα του 1974 «έγραψε» και έκτοτε πολιτειακό ζήτημα δεν τέθηκε στην πολύπαθη χώρα μας. Η ιστορία έγραψε επίσης τη σχέση του έκπτωτου βασιλιά με τους Χουντικούς αλλά και τη συμβολή του στην αποστασία του 1965. Παροιμιώδης ήταν και η σχέση του παλατιού με το πρώτο μετεμφυλιακό και εκδικητικό κράτος που με ένα πογκρόμ… αποίκησε τα ξερονήσια και τα έκανε μαρτυρικά ξερονήσια.
Κι εγώ οπαδός του «ο νεκρός δεδικαίωται» δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε και νοσταλγός… Μοναχά, νοσταλγός του Rock ’n Roll! Εξάλλου με αυτούς τους ρυθμούς συν την απαραίτητη σκληράδα δεν βαδίζουμε προς τις κάλπες; Ποιος ξεχνά το «σκληρό ροκ» του Λαλιώτη- του μετρ των εκλογικών αναμετρήσεων; Ή μήπως δεν είναι σκληρές ροκιές:
-ο «ξεκούρδιστος» Ντογιάκος, που θέλει να τους βγάλει όλους λάδι για τις υποκλοπές
-οι τσάντες του Καλογρίτσα με το ζεστό χρήμα στο ΣΥΡΙΖΑ, που όμως είναι… σκευωρία επειδή η ιστορία αποδέχεται μόνο τις μαύρες σακούλες και τα πάμπερς, που πηγαινοέρχονταν επί ΠΑΣΟΚ, και εσχάτως οι βαλίτσες της Καϊλή
-οι εθνικές κορώνες και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου με τις ηγεσίες τους να πλειοδοτούν, να… πυροβολούν και μαζί να εκλογολογούν;
Εντάξει, ο Πάτσης, ο Χειμάρας, η Ευθυμίου, η Ελευθεριάδου, οι απευθείας αναθέσεις, οι ελλείψεις φαρμάκων, είναι ελαφρολαϊκά άσματα και για λαϊκή κατανάλωση, που όμως στομώνει τη λαϊκή βούληση.
Υ/Γ: Η καρέκλα του Χαλκιαδάκη στο ΠΑΓΝΗ άντεξε, καθώς τα «γαλάζια πριόνια» τα είχαν δώσει όλα στην καρέκλα της Μπορμπουδάκη και μετά έπεσαν σε χειμερία νάρκη.
Υ/Γ1: Τελικά ο ρασοφόρος για να προλάβει όλες τις πρωτοχρονιάτικες πίτες, θα πρέπει ή να κλωνοποιηθεί ή να βρει ένα σωσία- κασκαντέρ που να «βαφτίζει» και να μοιράζει τα κομμάτια κατά το ιερό δοκούν. Θου Κύριε… την πρώην βασιλευομένη δημοκρατία σου!