Εκείνοι που πηγαίνουν στην εκδήλωση με τιμές,
δόξες και … εγκάρδιους χαιρετισμούς όντας θετικοί,
για ποιο λόγο ακριβώς πηγαίνουν;
Ήταν ένας Αύγουστος, λίγο διαφορετικός. Αρκετά… θετικός για όλη την οικογένεια και συνάμα ενδοσκοπικός, αφού επί δεκαπέντε συνεχόμενες ημέρες, υποτίθεται άδειας, κάναμε «παρέα» οικογενειακώς, με μια μετάλλαξη ΒΑ5 ή Όμικρον 5, που πιθανά μας ήρθε από το εξωτερικό.
Η αιτία του «κακού»; Κάποιοι καλεσμένοι σε κάποια εκδήλωση κοινωνική, που μπορεί μεν να είχαν ιό, αλλά κάθονταν… μακριά από εμάς, όπως ενημερωθήκαμε εκ των υστέρων. Ο ιός βέβαια, μακριά από εμάς δεν πήγε, ήρθε δίπλα μας και μέσα μας. Και κάπως έτσι αρχίζουν τα… φιλοσοφικά ερωτήματα.
Αλήθεια ποιος προσκαλεί και επιμένει μάλιστα, στην πρόσκληση ανθρώπων που γνωρίζει πως νοσούν με κοροναϊό και θα συνεχίσουν να νοσούν κατά την ημέρα της εκδήλωσης; Κι ας πούμε ότι εκείνος που προσκαλεί είτε έχει νοσήσει και δεν ενδιαφέρεται, είτε έχει ανάγκη επιβεβαίωσης κοινωνικής, είτε έχει κάποιον δικό του ακατανόητο λόγο στην πρόσκληση. Εκείνοι που πηγαίνουν στην εκδήλωση με τιμές, δόξες και … εγκάρδιους χαιρετισμούς όντας θετικοί, για ποιο λόγο ακριβώς πηγαίνουν; Θα μου πείτε… κάθονται μακριά! Μάλιστα…
Σκεπτόμενος όλα αυτά, σκεφτόμουν επίσης εκείνη την Μεγάλη Τετάρτη, που έμοιαζε με Μεγάλη Παρασκευή, κατά την οποία παρακαλούσα κυριολεκτικά για μια δόση εμβολίου Astra Zeneca, για να νιώθω ως την Ανάσταση, σαν πολυτραυματίας μετά από πολύνεκρο. Σκεφτόμουν το τότε αγέννητο παιδί μου, εντός μιας πανδημίας που ελάχιστα γνωρίζαμε. Ακόμα σκεφτόμουν την πέντε ημερών λεχώνα σύζυγο μου, που έσπευσε να εμβολιαστεί και να θηλάζει μάλιστα το νεογέννητο, σε μια προσπάθεια κυρίως να προστατεύσει το παιδί μας και την οικογένεια της από τον άγνωστο ιό.
Κι ακόμα σκεφτόμουν τις μάσκες επί εικοσιτετραώρου, τις απολυμάνσεις σε σπίτι και αυτοκίνητο (που έχει αλλάξει χρώμα από τα χημικά), τις αγωνίες και όλες τις προσπάθειες να μην κολλήσουμε για να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα στο … μωρό και τους γύρω μας.
Κι όλα αυτά γιατί; Για να μάθουμε τρία χρόνια μετά πως «εκείνοι που είχαν τον ιό και ήρθαν στην εκδήλωση δεν κάθονταν κοντά μας». Και να βιώσουμε το «ύπουλο πρόσωπο» μιας εξίσου ύπουλης μετάλλαξης. Επιστήμονας δεν είμαι, αλλά μπορώ με βεβαιότητα κι… εμπειρία πλέον να τονίσω πως ο Covid δεν είναι μια απλή γρίπη, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται.
Με την ίδια βεβαιότητα μπορώ να δηλώσω επίσης, ότι το επίπεδο μας ως χώρα και η αντίληψη μας η συνολική, αγγίζει τόσο επικίνδυνα το δάπεδο, που είναι απορίας άξιο πώς δεν έχουμε σπάσει ακόμα τα μούτρα μας όλοι. Μπορώ επίσης να… γελάσω με όλη μου την καρδιά, αναφορικά με την «ατομική ευθύνη» που ευαγγελίζονται οι επιστήμονες, αλλά και με την όλη προσέγγιση μιας κοινωνίας, που σίγουρα δεν θέλει να σωθεί. Θέλει απλά να κατηγορεί και να επιρρίπτει όλες τις ευθύνες στους άλλους. Σ’ εκείνους τους άλλους εις βάρος των οποίων ζει.