Κάτι ήξερε και ο ποιητής που αναρωτιόταν πρόωρα… τι να την κάνεις πια την περηφάνεια;
Μεταξύ δύο τριημέρων… ειλικρίνεια! Τα ευκόλως εννοούμενα (περί κατεργαρέων), παραλείπονται… Του Πάσχα πέρασε πια στην ιστορία. Της Πρωτομαγιάς είναι προ των πυλών. Ας όψεται η μεταφορά του εορτασμού από την Κυριακή στη Δευτέρα για να ευοδωθεί η συνωμοσία υπέρ των εκδρομέων. Ακόμα και αν δεν είναι αργία αλλά απεργία, η λαϊκή παράδοση απαιτεί να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή…
Η λαϊκή τάξη πάντως πάει πορείες και απεργιακές συγκεντρώσεις, για να τιμήσει τους αγώνες που κατήργησαν- αμ δε(!)- τους εργασιακούς μεσαίωνες. Φορά γαρύφαλλο στο πέτο, σε αντίθεση με τους εκδρομείς που κάνουν τα γαρύφαλλα κολαϊνα και τα κρεμούν στους καθρέπτες των αυτοκινήτων, ως έμπρακτη απόδειξη ότι «έπιασαν το Μάη». Αλλά τι να μας πουν κι αυτοί από τη ζωή τους; Μήπως και γνωρίζουν τίποτα από την εξέγερση του Σικάγο το 1886; Το μόνο που γνωρίζουν από Σικάγο είναι τα τωρινά χουνέρια που κάνει ο «Greek Freak» στους Μπουλς!
Όσο κρέας, αλκοόλ και διάθεση περίσσεψαν από το Πάσχα, θα καταναλωθούν την Πρωτομαγιά. Μάσας ξεκίνημα, νέα φαγοπότια, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι ασθενείς! Διαβήτες, λιπίδια, ουρικά οξέα, χοληστερόλες (καλές, κακές και ουδέτερες) θα είναι τα παράσημά μας στον κύκλο των χαμένων… εκδρομέων. Και σε αντίθεση με την εργατική τάξη που πάει απευθείας στον παράδεισο, οι υπόλοιποι προσπαθούν ν’ αποφύγουν τα καζάνια…
Έτσι τουλάχιστον νομίζουν, επειδή άκουσαν ένα Ευαγγέλιο τη Μ. Πέμπτη, πήγαν ρακοπιωμένοι στην περιφορά τη Μ. Παρασκευή και περιδρόμιασαν μετά το «Χριστός Ανέστη» που άκουσαν στο προαύλιο μιας εκκλησίας, της οποίας ο παπάς διασώθηκε από τους μπουρλοτιέρηδες της ενορίας, της συνοικίας και της διεθνούς συνωμοσίας.
Αναρτήσεις με αντικριστά και οβελίες που γυρνούν με μπαταρίες… Και το Πάσχα και την Πρωτομαγιά που έρχεται. Και μην μπερδεύστε με την «πρωτομαγιά με το σουγιά», ο σουγιάς είναι για να πελεκάτε μερακλίδικα τα οφτά… Και αν το Πάσχα και η πρωτομαγιά έχουν μια ομοιότητα, αυτή είναι τα λουλούδια και τα στεφάνια. Τι πως ο Χριστός φόραγε αγκάθινο! Μήπως δεν υπάρχει και η … «παράξενη πρωτομαγιά μ’ αγκάθια πλέκουν στεφάνια, ήρθε ο καιρός του έχε γεια, τι να την κάνεις πια την περηφάνεια»;
Κατά τα άλλα, το Πάσχα είναι της θρησκείας και η Πρωτομαγιά της εργασίας… Και σκοτώνονται οι λαοί, χριστιανοί και ομόδοξοι. Και γίνονται εισβολείς και αιμοσταγείς αυτοί που και αν έχουν δώσει το αίμα τους στους αγώνες της εργατικής τάξης! Κάτι ήξερε και ο ποιητής που αναρωτιόταν πρόωρα… τι να την κάνεις πια την περηφάνια;
Γι’ αυτό, τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο και καταναλώνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και κατά έναν παράδοξο τρόπο δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει. Και αν υπάρξει, σίγουρα δεν θα έχει καμία σχέση με το χθες. Η εξάπλωση της παιδικής ηπατίτιδας και στην Ελλάδα είναι αναπόφευκτη για τους Μαγιορκίνηδες.
Στη Σαγκάη βάζουν μεταλλικά πλέγματα στις πολυκατοικίες των νοσούντων με Covid. Και στη χώρα μας ζούμε με τα αφηγήματα των κοιτασμάτων και του τουρισμού. Και σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ, του επενδυτή και του ξενοδόχου το παντεσπάνι, της ΔΕΗς τα ρεύματα, του παρόχου τα υπερκέρδη και του αφεντός τα ψέματα…