Κανένας Ερντογάν, καμία τοξική πολιτική, καμία εθνικιστική κορώνα,
δεν μπορεί
να απειλήσει
την αλληλεγγύη των λαών τούτες τις δύσκολες ώρες
Κοιτάς τα πολυώροφα κτήρια να καταρρέουν και θαρρείς πώς βρίσκεσαι σε κάποιο εξωτερικό γύρισμα-υπερπαραγωγή της Warner Bros, της 20th Century Fox ή της Paramount Pictures. Όσες φορές και να πατήσεις το play, όσες φορές και να κοιτάξεις τις φωτογραφίες, νιώθεις το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, γιατί για μία ακόμα φορά η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να μας υπενθυμίσει την ασημαντότητά μας μπροστά στα φυσικά φαινόμενα.
Χιλιάδες οι νεκροί και οι τραυματίες, χιλιάδες τα γκρεμισμένα κτήρια σε Τουρκία και Συρία.
Μέσα σε δευτερόλεπτα αφανίστηκε κάστρο με ιστορία 2.200 ετών, ενώ, όπως διαβάσαμε, ο σεισμός μετακίνησε τρία μέτρα την Τουρκία! Σοκ και δέος! Μέσα στα συντρίμμια ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες. Έπεσαν για ύπνο και βυθίστηκαν στη δίνη της αβύσσου.
Καταστροφή, απόγνωση, θάνατος αλλά και αγωνία στα ερείπια για κάποιο ίχνος ζωής.
Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες, ανάμεσα στις δεκάδες, που έστειλαν διασωστική βοήθεια.
Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι Έλληνες, αν όχι όλοι, αυτές τις δύσκολες ώρες συμπάσχουν και συμπονούν τους γείτονες που δοκιμάζονται σκληρά. Κανένας Ερντογάν, καμία τοξική πολιτική, καμία εθνικιστική κορώνα δεν μπορεί να απειλήσει την αλληλεγγύη των λαών τούτες τις δύσκολες ώρες.
Η ανθρωπιά δεν έχει σύνορα, ούτε Θεό.
Το ίδιο και η συμφορά. Μία μάνα που θρηνεί για τα παιδιά της από τον φονικό σεισμό στα Άδανα ή την Καχρανμαρμαράς της Τουρκίας δεν πονάει λιγότερο από μία Ελληνίδα μάνα. Ένα παιδί που τρέμει σύγκορμο στην Γκατζιάντεπ, δεν φοβάται λιγότερο από ένα Κρητικόπουλο.
Τούτες τις ώρες Χριστός και Αλλάχ δακρύζουν παρέα.
Και μέσα στο σκοτάδι του ολέθρου και στη μυρωδιά του θανάτου, πάντα θα αναδύεται το φως της ζωής, μέσα από ιστορίες που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι όλα είναι δυνατά, ακόμα και τα θαύματα στα συντρίμμια. Ας προσευχηθούμε λοιπόν να γίνουν ακόμα περισσότερα θαύματα…