Βαρέθηκα να διαβάζω στις επιστολές – μανιφέστα όσων αποχωρούν από το ΣΥΡΙΖΑ τα περί διαφύλαξης και σεβασμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης εκφράζει την… αριστερή εκβιομηχάνιση και τη ριζοσπαστική εφοπλιστικότητα, δεν προκύπτει από πουθενά ότι αυτή η ριζοσπαστική Αριστερά, ήταν που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ από το 5% στην κυβερνησιμότητα.
Δεν θυμάμαι αλήθεια, η πρώτη και η δεύτερη φορά Αριστερά να έκρυβαν τόσο ριζοσπαστισμό μέσα τους. Εξάλλου οι φευγάτοι ΠΑΣΟΚοι, που προσέδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ το ρεύμα εξουσίας δεν φημίζονται για τον ριζοσπαστισμό τους. Εκτός και αν η ριζοσπαστική Αριστερά του Σύριζα, τους θεωρούσε νεροκουβαλητές, πλεμπαρία και αναλώσιμους στο δρόμο για την εξουσία…
Στο Σύριζα, αυτοί που φεύγουν λένε τη μισή αλήθεια όπως και το σύνολο των πολιτών που την έχουν… βούτυρο στο ψωμί τους. Άντε στο παντεσπάνι τους! Η ριζοσπαστική Αριστερά είναι με την εξουσία; Θέλει να γίνει εξουσία ή είναι a priori απέναντί της; Γιατί ο Σύριζα του Τσίπρα, ή του Κασσελάκη- για όσο υφίσταται- το είχε και έχει ξεκαθαρίσει: Κόμμα εξουσίας και ξερό ψωμί. Αυτοί λοιπόν που… ριζοσπαστικοποιούνται και φεύγουν από το χαλαρό και αποπροσανατολισμένο περιβάλλον της Κουμουνδούρου, κατηγορώντας τον Κασσελάκη ως: αυταρχικό, διχαστικό, τοξικό, ανιστόρητο, φιλελεύθερο, φίλο του κεφαλαίου και εχθρό του Μαρξ, θα μπορούσαν κάλλιστα να βρουν στέγη στον Περισσό και το ΚΚΕ που λέει με μεγαλύτερη συνέπεια, αυτά που οι ίδιοι ανακάλυψαν τώρα… Kαι συν τοις άλλοις στο ΚΚΕ είχαν πάρει τον ριζοσπαστισμό παραμάσχαλα. Άντε το Ριζοσπάστη!
Αλλά δεν βλέπουμε την «Ομπρέλα», τους «6+6», τους δικαιωματιστές, τους πανεπιστημιακούς και τους νεολαίους που κούνησαν μαντήλι να κοιτάζουν προς τον Περισσό. Θέλουν να κάνουν κάτι πιο αριστερό, πιο ριζοσπαστικό. Να χωράει μέσα και Βαρουφάκη και Ζωή και Λαφαζάνη και όλη την παρέα, που συγκρότησε την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα και διαπραγματεύτηκε – ψήφισε μνημόνιο. Τότε έκαναν βουτιά στο ρεαλισμό, τώρα θυμήθηκαν την Ριζοσπαστική Αριστερά. Τότε τους ένωνε η εξουσία, τώρα με την κατρακύλα των ποσοστών χάθηκε η συγκολλητική ουσία και βγήκαν στον αφρό οι εντός Σύριζα ταξικές διαφορές, η πάλη των… τάσεων και η ελιτίστικη αριστερά.
Στο Σύριζα βρίσκονται σε καθεστώς όπου φύγει φύγει… Η τριπλή κακοκαιρία των περασμένων ημερών (Αlexis, Oliver και Βettina) σάρωσαν και άλλα κομματικά μέρη, μα οι ισχυροί άνεμοι δεν έφεραν την αυτοκριτική στους αποχωρήσαντες…
Είπαμε, ο Κασσελάκης είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να τύχει στον Σύριζα. Όμως και οι ίδιοι μπήκαν στην ίδια αφετηρία για τη διεκδίκηση του κόμματος, και το έχασαν πανηγυρικά. Ο Τσακαλώτος με την πρώτη και η κουρασμένη Έφη με τη δεύτερη. Ακόμα και αν αυτοί οι χιλιάδες που πήγαν και ψήφισαν δεν έβρισκαν κάτι καλό στον Κασσελάκη, είδαν κάτι που δεν τους άρεσε σε Ευκλείδη και Αχτσιόγλου. Το είπε και ο ίδιος ο Κασσελάκης, από τα λίγα σωστά που έχει πει: Αν στο Σύριζα όλα ήταν καλά, εγώ δεν θα έβγαινα πρόεδρός του!
Αν ο Σύριζα το 2019 δεν έκανε τη στοιχειώδη αυτοκριτική, τώρα δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα και ειδικά οι αποχωρήσαντες που έριξαν το φταίξιμο στον άρτι αφιχθέντα Κασσελάκη για να καθαγιαστούν οι ίδιοι! Και πραγματικά θα έχει ενδιαφέρον ακόμα και διδακτικό, αν και η Αριστερά δεν τα πάει καλά με την αφομοίωση των διδαγμάτων, τι θα καταφέρουν οι αποχωρήσαντες στην πολιτική σκηνή και τι θα προσδώσουν στην κοινωνία, για την οποία όλοι κόπτονται, αφού εκεί είναι η (εκλογική) πελατεία τους.
Κάποια στιγμή το άστρο του… «αναρχοεφοπλιστή» Κασσελάκη θα σβήσει. Ήδη τρεμοπαίζει… Και τότε θα δούμε αν η ριζοσπαστική Αριστερά, που οι αποχωρήσαντες επικαλούνται και οικειοποιούνται, μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία στην ανάκαμψη, την ευημερία και στο σωστό δρόμο. Στην πράξη όμως, γιατί από θεωρία και παπάτζες μπουχτίσαμε. Και ειδικά η κοινωνία που έχει πάντα μια τιμωρητική διάθεση.