Πώς τον λένε τον ποταμό; Δεν με νοιάζει! Αρκεί να μην φουσκώνει και να
μην τσατίζεται. Δεν μου αρέσουν
οι εκδικητικοί τύποι!
Δεν μου αρέσει η νέα κανονικότητά σας, έχει κουπί! Πολύ κουπί και λιγότερο οξυγόνο. Θέλω πίσω τα ανέμελα καλοκαίρια μου και τα σκάφη τα εξωλέμβια που οδηγούν στα δαντελωτά ακρογιάλια της γλυκιάς πατρίδας. Οι βάρκες και τα φουσκωτά μού θυμίζουν διάσωση και έχουν μόνο ένα προορισμό: το λιμάνι της αγωνίας… Θα έχει νερό πόσιμο εκεί; Στεγνοκαθαριστήρια για τα κορμιά μας; Ένα σπιτάκι αδιάβροχο; Και ποτάμια που να μετατρέπονται σε κανονικούς δρόμους;
Μα τι ζητάω; Μια ευκαιρία στα παλιά να ξαναπάω! Να ’χει δάσος πυκνό και πουρνάρια πολλά. Μια χλωρίδα παρθένα και μια πανίδα για σένα. Βαρέθηκα να κάνω γνωριμίες με αγνώστους. Καλά τα δασοκομάντο και τα κομάντο του στρατού που επιστρατεύτηκαν για να με σώσουν από τη φωτιά και να με απεγκλωβίσουν από το πλημμυρισμένο σπίτι στο χωριό. Καλοί και οι πυροσβέστες του, τα κάνουν και τα δύο. Καλό και το ΕΚΑΒ με τα πληρώματά του, αλλά μπορεί κάποιος να με αφήσει εκεί στην από επιλογή μοναξιά μου, χωρίς να κινδυνεύω;
Ποιος είναι αυτός ο “Ιανός”, ποιος είναι αυτός ο Daniel, που θέλουν να με πνίξουν, αφού πρωτίστως με μερακλώσουν με το «με… παρέσυρε το ρέμα»; Τι φταίω εγώ; Δεν είμαι αυτός που καθόρισε το ρου της ιστορίας, ούτε αυτός που εκτρέπει τη ροή του ποταμού! Το πολύ-πολύ να έχω κτίσει ένα ταπεινό οικίσκο, δίπλα στο ρέμα για να είμαι στην άγρια φύση και ν’ απολαμβάνω το τοπίο. Και τώρα η φύση γίνεται νεκρή από τις πυρκαγιές και φερτή από τις πλημμύρες- σαν τα υλικά που κατεβάζουν οι χείμαρροι. Και ο οικίσκος μου μαζί, στα φερτά υλικά συγκαταλέγεται και αυτός! Δείτε τον πώς κωπηλατεί δείτε πώς στροβιλίζει!
Ούτε είμαι εγώ που έβαλα τα ποτάμια στις πόλεις για να έχουν γραφικότητα και προστιθέμενη αξία. Πως τον λένε τον ποταμό; Δεν με νοιάζει! Αρκεί να μην φουσκώνει και να μην τσατίζεται. Δεν μου αρέσουν οι εκδικητικοί τύποι! Και δεν εννοώ τη φύση, αυτή βιάζεται και παραβιάζεται…
Δεν γράφω υπό κρίση. Η κρίση είναι μόνο κλιματική και εσχάτως μητέρα όλων των δεινών μας. Αυτό δεν μαθαίνομε σε κάθε καύσωνα, σε κάθε πυρκαγιά και σε κάθε πλημμύρα; Κι άμα με πιάσει κρίση ένας ολόκληρος στρατός δεν θα μπορεί να με κρατήσει… Για την ώρα αρκεί να με σώσει, να μας σώσει, πριν γίνουμε χαροκαμένοι και σκυλοπνιγμένοι!
Αλλά έχω μια απορία: το κλίμα πώς την έπαθε την κρίση; Από μόνο του; Έτσι του ’ρθε; Βάλαμε όλοι το χεράκι μας! Καθένας με το μερίδιό του προφανώς και τώρα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα, ποτάμια…
Πλέον είναι αργά κι εμείς έρμαιο των ακραίων καιρικών φαινομένων, καθώς στη λήψη των απαιτούμενων μέτρων κέρδισε η υποκρισία και η απραξία της παγκόσμιας κοινότητας.
Προλαβαίνουμε να θωρακιστούμε; Στο ελάχιστο. Τουλάχιστον οι υποδομές που καταρρέουν να φτιάχνονται σωστά και με αναθεωρημένα στάνταρς. Ας μαζεύουμε το νερό που πέφτει σε μικρά φράγματα, μπας και γλιτώσουμε τον εφιάλτη της ξηρασίας. Ας φτιάξουμε σωστή Πολιτική Προστασία (Π.Π.) γιατί αυτή που έχουμε έχει πολύ πλάκα (π.π.)
Α, και με το επιτελικό κράτος να κάνουμε κάτι για να μην αυτογελοιοποιούμαστε! Σε λιγότερο από ένα μήνα, 1,7 εκατ. στρέμματα στάχτη και 750.000 στρέμματα πλημμυρισμένα στο Θεσσαλικό κάμπο. Δεν το λες και επιτυχία…
Και όσο η θερμοκρασία έχει για… πλάκα τους 40 βαθμούς και τα χιλιοστά της βροχής ανεβαίνουν σε δυσθεώρητα ύψη, δεν είναι για να λέμε ανέκδοτα και να βαυκαλιζόμαστε. Δεν είναι να πουλάμε ελπίδα και να δείχνουμε ακριβοί. Διότι σε τι θα διαφέρουμε από τος μαυραγορίτες του εμφιαλωμένου νερού στο δοκιμαζόμενο Θεσσαλικό κάμπο;