Κι ενώ το κοντέρ συνεχίζει να
γράφει… ο κόσμος δεν ξέρει αν
πρέπει να ξεγράψει ως χαμένα
τα δύο προηγούμενα χρόνια
Στην Ελλάδα όλα ξεκίνησαν ένα παγωμένο απόγευμα με τη ματαίωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Και από τότε ο βασιλιάς καρνάβαλος για να πάρει την εκδίκησή του, μάς επέβαλε να κυκλοφορούμε με μάσκα ολοχρονής του χρόνου! Για την ακρίβεια, δύο χρόνια τώρα. Τόσα συμπληρώνονται από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος κοροναϊού, που στην χώρα μας μπήκε με καθυστέρηση, εκεί στα τέλη του Φλεβάρη του 2020.
Η παγκόσμια κοινότητα μετρά κοντά 330 εκατομμύρια μολύνσεις και θρηνεί για παραπάνω από 5,6 εκατομμύρια νεκρούς. Μια γκρίζα διετία που πληγώνει βαθιά και την Ελλάδα, η οποία πληρώνει και θα πληρώνει, άγνωστο για πόσο, τις συνέπειες της πανδημίας. Κι ενώ το κοντέρ συνεχίζει να γράφει… ο κόσμος δεν ξέρει αν πρέπει να ξεγράψει ως χαμένα τα δύο προηγούμενα χρόνια, που απλά προστέθηκαν στην καμπούρα του χωρίς να τα ζήσει.
Ή μήπως όχι, καθώς συνέβησαν τόσα πολλά, που θα τα τοκοποιήσουμε ως συσσωρευμένη γνώση για να μάθουμε και να μην ξαναπάθουμε; Αμφιβάλλω πολύ ως προς την αξιοποίηση για το θετικό. Διότι μπορεί στη διετία να κυριάρχησε η covid, αλλά τα απόνερά της μας φέρνουν τόσα δεινά, πέρα από τους ψεκασμένους και τους τοξικούς ανθρώπους, που θα μας ταλανίζουν και τα επόμενα χρόνια.
Η κοινωνική αποστασιοποίηση, η κλεισούρα, οι καραντίνες και τα απαγορευτικά μέτρα στρέσαραν πολύ κόσμο, τον οδήγησαν σε αδιέξοδα, ενώ οι πιο ανώδυνες περιπτώσεις βρίσκουν γιατρειά-παρηγοριά στα ντιβάνια των ψυχολόγων. Κάποιοι δεν τα κατάφεραν και κάποιοι συνεχίζουν με χαχαλιές τα χάπια. Μια πραγματικότητα, δυστυχώς, που όσο και αν μας αρέσουν τα λογοπαίγνια δεν μπορούμε να την κάνουμε… χάπι εντ!
Η ενδοοικογενειακή βία χτυπά «κόκκινο» και οι γυναικοκτονίες έκαναν ρεκόρ στην Ελλάδα. Η κοινότητα εκπαιδεύεται να… φοβάται, ν’ αποσιωπά και να κλείνεται στο καβούκι της δοξάζοντας το Θεό που ζει ακόμα… Να δουλεύει από μακριά, να επικοινωνεί με τον υπολογιστή, να νταραβερίζεται με το κινητό, να μαθαίνει γράμματα από το WebEx, να συνδιαλέγεται, να συναθροίζεται και να συναγελάζεται από πλατφόρμες τύπου zoom.
Ανθρώπινες σχέσεις χάλασαν, οικογένειες διχάστηκαν και άλλες συρρικνώθηκαν στον βωμό των αρνητών και των αντιεμβολιαστών. Στη ζωή μας μπήκε το testing και ο στειλεός έφτασε μέχρι το μάτι μας, ενίοτε στον οισφάγο μας και σε κάποιες περιπτώσεις πείραξε και τον εγκέφαλό μας. Χάσαμε το μυαλό μας, την ψυχραιμία μας και τη βολή μας (καλά, τη βουλή μας μάς την είχαν πάρει και πιο πριν…). Χάσαμε τις επαφές μας και τις αναφορές μας.
Αν μη τι άλλο, πάντως, οφείλουμε πολλά credits στην επιστήμη και την ιατρική κοινότητα για τα εμβόλια και τη φροντίδα κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Θεέ μου, πώς και πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Μια πραγματικότητα που μοιάζει με φάρσα διαρκείας, αλλά δεν είναι. Ναι, προφανώς βιαζόμαστε για το φινάλε της covid και την απαλλαγή από τα πρωτόκολλα, μπας και αποφύγουμε το overdose των εμβολίων.
Βιαζόμαστε να περιποιηθούμε το «τραύμα της επόμενης μέρας», για το όποιο δεν αρκούν οι σχεδιαζόμενες δομές υγείας που θα περιθάλψουν τα long Covid περιστατικά (χρόνιες παρενέργειες της νόσου). Είμαστε περίεργοι για το επόμενο πεδίο δράσης των αρνητών και πραγματικά αγωνιούμε για το μέλλον των τηλεγιατρών χωρίς «παράθυρα», πλατό, κάμερες, φώτα… πάμε!
Υ/Γ: Ασφαλιστικού επιτρέποντος, το 2040 θα ήθελα να γράψω ένα στίγμα με τίτλο «Τα παιδιά της Covid έγιναν 20 χρονών»! Όπως μετρούσαμε παλιά τις δεκαετίες από τη γέννηση των πρώτων παιδιών του σωλήνα. Μόνο που με την πανδημία έχουμε να κάνουμε με σπιράλ! Ένα σπιράλ που αγκαλιάζει- εγκλωβίζει πολλές κρίσεις μαζί: υγειονομική, περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική, αναδεικνύοντας την αλληλοδιαπλοκή των παραγόντων, που περιβάλλουν και καθορίζουν τις ζωές μας, με τρόπο συνωμοτικό και αδυσώπητο.