«Χρειάζονται πολύ περισσότερα
από το να δούμε την αλήθεια κατάματα»
Έχω βάσιμους φόβους ότι ακόμα και ο πιο ειλικρινής απολογισμός μετά από την τραγωδία που άφησε πίσω του το φονικό πέρασμα της σφοδρής καταιγίδας του Σαββάτου δεν μπορεί να αλλάξει πολλά. Εδώ που έχουμε φτάσει, χρειάζονται πολύ περισσότερα από το να δούμε την αλήθεια κατάματα. Τα λάθη μάς πνίγουν και οι αλήθειες μάς καίνε. Κυριολεκτικά. Έτσι θα είναι η ζωή μας από εδώ και μπρος.
Τον χειμώνα θα πνιγόμαστε και το καλοκαίρι θα καιγόμαστε. Το θράσος της λεηλασίας όσων ανέκοψαν τη ροή ποταμών και μπάζωσαν ρέματα ξεκίνησε να υμνείται χαμηλόφωνα πολλές δεκαετίες πριν, όταν άρχισε σιγά σιγά να χτίζεται ο «τουριστικός γίγαντας» στο νησί.
Έτσι, όταν ήταν πια γεγονός η άγρια παραμόρφωση του βόρειου παραθαλάσσιου μετώπου της Κρήτης, κάθε μορφής αντίδραση άρχισε να καταπνίγεται ως γραφική απέναντι στο ακλόνητο επιχείρημα της «ανάπτυξης» που εντάχθηκε αξιακά στη ζωή μας για να νομιμοποιήσει κάθε λογής καταπάτηση και παρανομία. Στον αιγιαλό, στην παραλία, στα ποτάμια, στα ρέματα, στους δρόμους που ιδιοποιούνται με όρους κερδοσκοπίας…
Η μετατροπή της φύσης σε εμπόρευμα θεμελιώθηκε με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος, που φρόντισε να κρύψει τις ευθύνες του με βολικούς συμψηφισμούς, εξισώνοντας τον καταπατητή που κερδοσκοπεί με τον απεγνωσμένο που χτίζει χωρίς άδεια, επειδή δεν έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Έτσι, φρόντισε η Πολιτεία να κρύψει κάτω από το χαλί τις ευθύνες της για τα πολεοδομικά και χωροταξικά σχέδια που δεν έκανε και τους κανόνες προστασίας της ανθρώπινης ζωής που δεν εφάρμοσε ως όφειλε.
Ακόμα και αυτή η περίφημη τακτοποίηση των αυθαιρέτων γίνεται με εισπρακτικούς όρους και όχι με πλαίσιο αποκατάστασης των λαθών που προηγήθηκαν. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι με ένα παράβολο 250 ευρώ, αναστέλλεις διοικητικές κυρώσεις και νέα πρόστιμα σε δασικά αυθαίρετα. Τέτοια ευκολία! Είναι δυνατόν μετά να αναρωτιέται κανείς γιατί τα συμβατικά αντιπλημμυρικά δεν φτάνουν ούτε για αστείο για να εμποδίσουν τα όλο και τακτικότερα στη ζωή μας ακραία καιρικά φαινόμενα; Ποιος θα τα εμποδίσει;
Η πολιτική υποκρισία της εκ των υστέρων συμπαράστασης στους συνεχώς αυξανόμενους πληγέντες ή τα παρηγορητικά ψίχουλα της οικονομικής αποκατάστασης; Όσο δεν μπαίνει φραγμός και κανόνες στην αυθαιρεσία και πλαίσιο για να αναταχθούν οι παρενέργειες της, τόσο θα είμαστε αντιμέτωποι με πλήγματα και απώλειες. Και κάπου εδώ ας βάλουμε ένα μικρό στοίχημα.
Τέλος του μήνα λήγει η προθεσμία της παράτασης των κατεδαφίσεων για τις προκλητικές περιπτώσεις αυθαιρέτων σε αιγιαλούς και παραλίες για τις οποίες έχουν εκδοθεί αμετάκλητα πρωτόκολλα κατεδάφισης και τελεσιδίκησαν μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Τα δύο τελευταία χρόνια η διαδικασία της κατεδάφισης αναβάλλεται και όσοι καταπατούν δημόσια γη απολαμβάνουν μια ιδιότυπη πολιτική ασυλία και αποδεικνύονται ακλόνητοι, καθώς αξιολογούνται ως «πυλώνες της τουριστικής ανάπτυξης». Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι θα γίνει η εκτέλεση των… αμετάκλητων πρωτόκολλων κατεδάφισης και ότι δεν θα πάμε σε νέα αναβολή; Γιατί εγώ δεν το πιστεύω και εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ…