Στον οντά, διηγούνται οι διαμένοντες εκεί, ακούγονταν τα πάντα. Από δάκρυα χαράς μέχρι και ευτυχίας…
Το σπίτι στο χωριό μετρούσε πάνω από 100 χρόνια ζωής. Ένας μικρός χώρος για σαλόνι, ένας οντάς που κοιμόταν όλη η πολύτεκνη οικογένεια, μια κουζινίτσα και ο καμπινές- όπως τον έλεγε η γιαγιά που δεν είχε μάθει να τον λέει τουαλέτα- στην αυλή. Τριγύρω υπήρχαν λουλούδια που κατά ένα περίεργο τρόπο μοσχοβολούσαν χειμώνα καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο. Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσαν πολλά παιδιά, έγιναν αρραβώνες και βαφτίσια, αλλά και οι κηδείες πολλών εξ αυτών.
Δεν είχε καμία σημασία το γεγονός ότι ήταν ένα φτωχόσπιτο, το οποίο για να χτιστεί ο παππούς δούλευε από τις 6 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ και η γυναίκα του έραβε σε πλούσιες κυρίες τα προικιά των παιδιών τους, δείχνοντας τα σημάδια από τις τρύπες που της άφησε η βελόνα. Ήταν το σπίτι που ένωνε την οικογένεια. Εκεί όπου ακόμα και όταν οι περισσότεροι έφυγαν και δημιούργησαν «ευπρεπέστερες οικίες», επέστρεφαν για να πιούν ένα ποτήρι κρασί τα βράδια του καλοκαιριού.
Σημείο αναφοράς για όλους. Μικροί και μεγαλύτεροι λες και το έβλεπαν για πρώτη φορά θυμούνταν τις ιστορίες που έκρυβε το λίγων τετραγωνικών σπιτάκι. Στον οντά, διηγούνται οι διαμένοντες εκεί, ακούγονταν τα πάντα. Από δάκρυα χαράς μέχρι και ευτυχίας… Μια ιστορία είναι ίσως η πιο συγκινητική. Ήταν σε έναν άλλο σεισμό που το σπίτι άντεξε τις δονήσεις των ρίχτερ.
Ήταν η βραδιά που ο παππούς και η γιαγιά βλέποντας να πέφτουν οι σοβάδες, έπεσαν και αυτοί με τη σειρά τους πάνω από τα παιδιά τους που κοιμόντουσαν για να μην τραυματιστούν. Ανθρώπινη ασπίδα, θα το έλεγε κανείς, για τα εφτά κουτσούβελα που δεν ήθελα να τα ξυπνήσουν. Δεν προλάβαιναν άλλωστε να τα πάρουν αγκαλιά και να βγουν έξω.
«Ποιο να βγάλεις και ποιο να αφήσεις»; έλεγαν οι γονείς που προτίμησαν, αν το κακό τους βρει, αν οι πέτρες τους πλακώσουν, να είναι μαζί, μια οικογένεια που τίποτα δεν θα τους χωρίσει.
Το σπίτι στο χωριό δεν υπάρχει πια.
Το μόνο που θυμίζει ότι κάποτε εκεί έμεναν άνθρωποι είναι οι λιγοστές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας χαρούμενης εποχής που λες και οι εικονιζόμενοι θα μπορούσαν να είναι τα μέλη μιας ομάδας που συγκεντρώθηκαν γύρω από τους ανθρώπους που τους έφεραν στη ζωή.
Μόνο οι μνήμες παραμένουν ζωντανές, αλλά μέχρι πότε κι αυτές;