Δε θα διαβάσει ποτέ το “σ’ αγαπώ”
που δεν τόλμησε
να πει κοιτώντας
τον στα μάτια…
“Ούτε που θυμάμαι τι του είπα, θόλωσαν τα μάτια μου από τα δάκρυα και έτρεξα γρήγορα να φύγω μη με δει. Μάλλον ψέλλισα ένα “αντίο” και αυτό ήταν…”
“Ότι τον αγαπάς του το είπες, έτσι ρομαντικά, εκεί έξω από το βαγόνι, όπως είχαμε κάνει πρόβα τόσες φορές; Άδικα άλλαζα τη φωνή μου να μοιάζει με του Γιώργου και έφαγα και σφαλιάρα από πάνω;”
“Είσαι τρελή; Τόσο γρήγορα; Θα φύγει ο άνθρωπος τρέχοντας… Να σου πω, θα του στείλω μήνυμα και ό,τι βγει…”.
Ώρα 11 τη νύχτα, η Μαρία στέλνει μήνυμα στον Γιώργο: “Ήταν το ωραιότερο τριήμερο της ζωής μου, δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ. Ξέρω ότι είναι νωρίς αλλά έτσι νιώθω: σ’ αγαπώ…”
Η ώρα περνάει, το μήνυμα δε διαβάζεται καν. Η Μαρία σκέφτεται ότι μπορεί και να τον πήρε ο ύπνος, τόσες βόλτες, τόσα ξενύχτια, λογικό…
Ίσως πάλι να γνώρισε κάποια αιθέρια ύπαρξη στο τρένο, κάποια ξανθιά, ψηλή, φοιτήτρια κι εκείνη στην Αθήνα, που θα μπορεί να περνάει πιο πολύ χρόνο μαζί της και να μην ταλαιπωρείται με σχέσεις εξ αποστάσεως.
Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μιας ερωτευμένης 20άρας…
Κάποια στιγμή ανοίγει την τηλεόραση, δεν θέλει να πιστέψει ό,τι βλέπει, αρνείται να δεχτεί ότι ο φίλος της είναι κάπου εκεί, ότι δεν θα διαβάσει ποτέ το “σ’ αγαπώ” που δεν τόλμησε να πει κοιτώντας τον στα μάτια…
Δίπλα στα τόσα “πάρε με όταν φτάσεις”, “θα μου λείψεις”, “να προσέχεις” και “καλό ταξίδι” έμειναν και τόσες φράσεις ανείπωτες από φόβο, ντροπή, ίσως και θυμό… Κι εσύ μένεις μετέωρη μπροστά σε μια οθόνη και κοιτάς ένα μήνυμα που δεν θα διαβαστεί ποτέ και να σκέφτεσαι πόσα δεν του είπες όταν σου δόθηκε η ευκαιρία.
Όσοι έχουν πει “αντίο” στις αποβάθρες ενός τρένου ξέρουν, όσοι περίμεναν με αγωνία το πρώτο τους ταξίδι στις ράγες γνωρίζουν, όσοι πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία και βαγόνια έχουν έναν κόμπο στον λαιμό. Όχι, όμως, μόνο αυτοί, όλοι μας.
Το τρένο μέχρι χθες είχε κάτι το ρομαντικό.
Τραγουδούσες Μητροπάνο και το “Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο…” Ή σκεφτόσουν τον Αγγελάκα και περίμενες κάποιον να έρθει, να σε βάλει ξανά σε ράγες, να μην είσαι πια εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν… Τώρα πια το τρενάκι του τρόμου δεν είναι μια παιδική ανάμνηση, αλλά μια φρικτή πραγματικότητα.
Και κάτι τελευταίο: όταν γίνεσαι γονιός κάνεις μια άτυπη αλλά ουσιαστική συμφωνία με τον Θεό: θα φύγεις πρώτα εσύ και μετά τα παιδιά σου. Αν γίνει το αντίθετο, όσο και αν δεν θέλω να φανώ βλάσφημη, είναι Εκείνος υπόλογος απέναντι σου…