Εδώ και χρόνια ζούσαμε στη σκιά του. Τώρα είδαμε και το πρόσωπό του. Αδίστακτο, σκληρό, αποφασισμένο… Ο αιφνιδιασμός είναι η πάγια τακτική του. Όμως αυτή τη φορά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δε μας προειδοποίησε. Τόσους μήνες πάλλεται η γη, κάτω από τα πόδια μας και ο εγκέλαδος είχε δείξει τις προθέσεις του. Κι όμως, φονικός σεισμός δεν είχε εγκαίρως προβλεφθεί και μάλιστα μετά που εκδηλώθηκε, για ώρες μπαλάτζαρε ανάμεσα στα 5,8 και στα 6 και στα 6,2 ρίχτερ, αφού ούτε σε αυτό μπορούσαμε να συνεννοηθούμε.
Αυτός ο πύργος της Βαβέλ σε ό,τι αφορά τη συνεννόηση, ξεκινώντας από την αδυναμία της έγκαιρης πρόβλεψης, μέχρι την πραγματική αποτίμηση του μεγέθους του σεισμού, άφησε μια πικρή γεύση σε σχέση με τη διαχείριση των κρίσεων.
Στο μεταξύ μέχρι εμείς να συνεννοηθούμε για τα ρίχτερ, το σαρωτικό πέρασμα του εγκέλαδου με κινήσεις και ρυθμούς πρωτόγνωρα ισχυρούς ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά του, ή καλύτερα ήρθε να μας θυμίσει όλα αυτά που δεν κάναμε, όσο αναλωνόμασταν σε σχέδια επί χάρτου.
Είναι πραγματικά δραματικό, ότι πρέπει να ζήσουμε βιωματικά μια τραγωδία, να βασανιστούμε με τις εφιαλτικές οδύνες της, για να νιώσουμε κατάσαρκα πόσο εύθραυστη και πολύτιμη είναι η ανθρώπινη ζωή και πόσο εύκολα μπορεί να καταπλακωθεί κάτω από τους τοίχους κτηρίων που δεν έχουν συντηρηθεί, που δεν έχουν ενισχυθεί, που δεν έχουν αποκατασταθεί μικρά και μεγάλα προβλήματα που εμφανίζουν.
Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της, η παράταξη των μηχανικών ΑΜΑΚ είχε αγγίξει ακριβώς επάνω σε αυτή την ανοικτή πληγή συνδέοντας ευθέως το πρόγραμμα «Εξοικονομώ» με τη στατική αποκατάσταση των κτηρίων, ξεκαθαρίζοντας ότι ο τρόπος προώθησης της ενεργειακής αναβάθμισης επιτείνει προβλήματα στατικής ενίσχυσης σε δημόσια και ιδιωτικά κτήρια.
Η παράταξη είχε επισημάνει ότι οι σκελετοί των κτηρίων σπανίως συντηρούνται, ενώ τα φαινόμενα εκτεταμένης ενανθράκωσης του σκυροδέματος και διάβρωσης του οπλισμού είναι συχνά.
Οι επισκευές του σκελετού δεν επιδοτούνται, με αποτέλεσμα το υψηλό κόστος να αποτρέπει τους ιδιοκτήτες από την εφαρμογή εξωτερικής μόνωσης. Συχνά, χρησιμοποιούνται οικονομικότερες μέθοδοι υπό τον φόβο της απώλειας χρηματοδότησης. Τα κτήρια επιβαρύνονται στατικά από πρόσθετα φορτία (επιπλέον τσιμεντοκονία για ρύσεις, θερμομόνωση, φωτοβολταϊκά κλπ), χωρίς να εξετάζεται η φέρουσα ικανότητά τους.
Τα παραπάνω είναι μόνο μια πτυχή που ακτινογραφεί την επιβαρυμένη κατάσταση του κτηριακού αποθέματος του τόπου μας, και την ευκολία με την οποία κατέρρευσαν ακόμα και κτήρια που χτίστηκαν τη δεκαετία του ΄80 ή και του ΄90, που θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερες αντοχές. Το σίγουρο είναι ότι τα ζητήματα αυτά χρειάζονται πολιτικό σχέδιο, διεκδίκηση και αποφάσεις για να λυθούν και όχι μακροσκοπικούς ελέγχους κλιμακίων όπως γίνεται μέχρι σήμερα.
Αντίστοιχα πολιτικό σχέδιο χρειάζεται και για όλους αυτούς που από τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν άστεγοι και ζουν την βαθιά οδύνη της δραματικής απώλειας των σπιτιών και των καταστημάτων τους και η πολιτεία οφείλει να σταθεί στο πλευρό τους για να επανεκκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή.