Μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση αναρωτιέμαι αν ένα οποιοδήποτε Πάσχα μάς υποχρεώνει να κάνουμε έστω και μια μικρή κοινωνική «ανακωχή»
“Τι να τα κάνω τα νηστήσιμα; Αφού Μεγάλη Παρασκευή, έρχονται και τρώνε πίτσες”. Η φράση ανήκει σε πολύ καλό φίλο που μου μεταφέρει το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας μέσα από την αγορά.
Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου τόσο «άνθρωπο του Θεού». Κι ούτε θα σταθώ στο εάν τα όσα καταναλώνουμε μας μετατρέπουν αυτόματα σε καλούς χριστιανούς, αφού είναι γνωστό ότι «ουδέν έστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον». Θα σταθώ όμως στον κοινωνικό εκτροχιασμό, που παρατηρείται ολοένα και περισσότερο.
Απ’ όσο μπορώ να θυμάμαι, πριν από κάποια χρόνια, τις ημέρες κοντά στο Πάσχα δεν υπήρχαν τα λεγόμενα «εμπορικά» ρεπορτάζ. Ήταν σπάνιο φαινόμενο. Σήμερα, ωστόσο, αν κάποιος μας στερούσε το ημερολόγιο, δύσκολα θα αντιλαμβανόμασταν ότι γιορτάζουμε Πάσχα. Προκλήσεις, αναστάτωση, πολιτικές αψιμαχίες, εντάσεις κι αίμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) συνθέτουν ένα άγριο σκηνικό.
Μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση αναρωτιέμαι αν ένα οποιοδήποτε Πάσχα μάς υποχρεώνει να κάνουμε έστω και μια μικρή κοινωνική «ανακωχή». Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως παλαιότερα, το κάθε Πάσχα μπορούσε – έστω και ως συμβολισμός – να επιτύχει κάποια πράγματα, ακόμα και για τους άθεους. Δημιουργούσε μια κοινωνική ηρεμία, μια προσμονή για «Ανάσταση» προσωπική ή συνολική.
Σήμερα όμως αυτή η «Ανάσταση» χάθηκε στον δρόμο. Από τις ορδές των πιστών που συνέρρεαν στις εκκλησίες το 2009 για να σωθούν, περάσαμε στις ορδές των κρεατοφάγων, που εκδικούνται έναν Θεό, γιατί δεν τους «έσωσε» με διαδικασίες ταχείας εξόδου από την κρίση, όπως ίσως περίμεναν. Ανεξάρτητα όμως από πίστη και Θεό αναρωτιέμαι: Ποιον εκδικούμαστε τελικά, όταν καταστρατηγούμε κάθε μορφή κοινωνικής συνοχής; Όταν στην επίφαση της αντίδρασης ισοπεδώνουμε το σήμερα γιατί δεν έφερε από χθες ένα καλύτερο αύριο; Δεν εκδικούμαστε! Μάλλον μας εκδικούνται. Μέσα από μια πλήρη έλλειψη παιδείας, πλήρη έλλειψη συνοχής και πλήρη έλλειψη μέτρου, επιτυγχάνεται ένα νέο χάος χωρίς όρια, το οποίο καλύπτει συνολικές ανεπάρκειες πολιτικές.
Κι εμείς απλά ανεχόμαστε το χάος κι αναζητούμε τη δική μας Ανάσταση, αν και βαδίζουμε σε λάθος Γολγοθά.