«…αδιαφορούν αβασάνιστα για το πώς ο χρόνος συνθλίβει σπουδαίους ιστορικούς θύλακες της παλιάς πόλης, που δεν είχαν την τύχη να ενταχθούν στη λίστα των επιλεκτικών πεζοδρομήσεων»
Για τους νέους ανθρώπους είναι απλώς πληροφορίες ασύνδετες που δεν βγάζουν νόημα. Για άλλους ο ορισμός της παρακμής, αφού αν κοντοσταθείς σε κατακλύζει έντονη μυρωδιά από ούρο, μούχλα, κλεισούρα και βιάζεσαι να προσπεράσεις. Αυτό κάνουν χρόνια τώρα οι περισσότεροι. Προσπερνούν. Και αδιαφορούν αβασάνιστα για το πώς ο χρόνος συνθλίβει και συρρικνώνει σπουδαίους ιστορικούς θύλακες της παλιάς πόλης, που δεν είχαν την τύχη να ενταχθούν στη λίστα των επιλεκτικών πεζοδρομήσεων που εξελίσσονται στο ιστορικό κέντρο.
Έτσι, εξακολουθούν να παραμένουν ένα πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, μέχρι την επόμενη επιδρομή του οδοστρωτήρα της «ανάπτυξης» που ξεριζώνει μαζικά ό,τι απέμεινε από τον ιστορικό ιστό της παλιάς πόλης. Και αυτό στα μάτια πολλών μοιάζει με λύτρωση από τη μακροχρόνια εγκατάλειψη ενός φορτίου που κακοφόρμισε και μετατράπηκε σε εστία προβλημάτων με τα οποία κανείς δεν ασχολήθηκε αποτελεσματικά, αφού στο βάθος της σκέψης πάντα ο κυρίαρχος στόχος ήταν να ξεριζωθεί κάθε τι παλιό και να γιγαντωθεί το νέο που έρχεται να εδραιωθεί με όρους σκληρής κερδοφορίας.
Κάπως έτσι χάνουμε το στοίχημα της ανάπλασης της παλιάς πόλης που σχεδιάστηκε φιλόδοξα και με ενθουσιασμό τη δεκαετία του ΄90 και έσβησε πριν ακόμα πάρει σάρκα και οστά στην ουσία του, με ευθύνες πολλές ένθεν και ένθεν. Το αποτέλεσμα είναι ότι το Ηράκλειο δεν κατάφερε να κατακτήσει ποτέ τον στόχο που πέτυχαν το Ρέθυμνο και τα Χανιά, τα οποία ανέταξαν με σεβασμό τον πυρήνα των ιστορικών κτισμάτων τους, που αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του ορισμού της ταυτότητάς τους.
Και για να μιλήσουμε με αγοραίους όρους, που αρέσουν σε πολλούς, μόνο χασούρα δεν έφερε αυτή η επιλογή, αφού το εσωτερικό των μεγάλων αυτών πόλεων σφύζει από ζωή και αποτελούν κυψέλη δημιουργίας, επισκεψιμότητας και αναψυχής, γεγονός που δείχνει πανηγυρικά τον δρόμο για το πως το παρελθόν μπορεί να συνδέεται λειτουργικά με το παρόν και από κοινού να προσδιορίζουν την προοπτική του μέλλοντος. Την ίδια στιγμή εμείς αθόρυβα εγκαταλείψαμε το περίφημο σχέδιο της ανάπλασης της παλιάς πόλης, για το οποίο δαπανήθηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά, και στερήσαμε από τον τόπο μας τη δυνατότητα ενός συγκροτημένου συνολικού σχεδιασμού ανάταξης του ιστορικού κτηριακού αποθέματος στο εντός των τειχών Ηράκλειο.
Ως συνταγή της επιτυχίας για κάθε δημοτική Αρχή κρίθηκε μέσα από μια αρτηριοσκληρωμένη προσέγγιση η επένδυση στον κυβόλιθο, τη μαρμάρινη πλακόστρωση και την «έξυπνη πόλη», γεγονός που δείχνει την τεράστια δυσκολία να ξεπεράσουμε το επιδερμικά αυτονόητο και να διαβούμε στον πραγματικό πυρήνα των αναγκών της κοινωνίας. Όμως αυτή η διαδρομή της βαθύτερης κατανόησης αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και της χάραξης πολιτικών διαχείρισής τους δεν θα προκύψει μέσα από στερεοτυπικές τεχνοκρατικές αναλύσεις που θα παραχθούν στην ανακουφιστική δροσιά ευρύχωρων γραφείων.
Μια τέτοια διαδικασία απαιτεί να αφουγκραστείς, να νιώσεις, να καταγράψεις και να προκαλέσεις την ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή της κοινωνίας. Αλλιώς, το χάνουμε το στοίχημα, συνδημότη…