Και κάθε φορά που έρχεται μπροστά μου αυτή η εικόνα νιώθω πάντα την ίδια φόρτιση από τη ζέστη τη μητρικής φροντίδας
Ούτε τα τέσσερα δεν είχα κλείσει. Σε αυτή την υπέροχη ηλικία, όπου όλα αρχίζουν να γράφουν μέσα μας ανεξίτηλα. Οι διαστάσεις των πραγμάτων είναι θεόρατες, η ανεξερεύνητη πραγματικότητα τόσο θελκτική, αλλά και τόσο χαοτικά τρομακτική.
Κρατούσα το χέρι της μάνας μου σφιχτά, καθώς επιστρέφαμε από την Αγία Ειρήνη στα Σπήλια. Ο ήλιος βυθιζόταν πίσω από τα βουνά και ο ορίζοντας είχε βαφτεί κατακόκκινος. Οι φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων έπαιζαν όλο χάρη με το φως, καθώς ο αέρας τις δρόσιζε ευεργετικά.
Ελιές, πεύκα, βράχια, κελαϊδισμοί πουλιών, αρώματα βοτάνων, ένας μικρός παράδεισος που απλωνόταν μπροστά μου, με είχε βυθίσει σε μια γλυκιά παραζάλη και μια απερίγραπτη ευτυχία που προσπαθούσα να καταλάβω από πού μου ήρθε. «Άνοιξε το βήμα σου είπε η μάνα μου αν δεν προλάβουμε το λεωφορείο, δεν θα φτάσουμε σπίτι μας». Εκείνα τα χρόνια τα ταξί ήταν μετρημένα και τα δρομολόγια των λεωφορείων λιγοστά, ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές από το κέντρο της πόλης.
Ξαφνικά με έλουσε ένας τρομακτικός φόβος, καθώς σκεφτόμουν ότι δεν θα προλάβουμε το λεωφορείο, δεν θα φτάσουμε στο σπίτι, θα νυχτωθούμε στον δρόμο και τελικά θα μας καταπιεί το μαύρο σκοτάδι… Πρέπει να κατάλαβε η μάνα μου τον τρόμο μου, καθώς είχα σφιχτεί πάνω της όλο απόγνωση, τα μάτια μου είχαν γουρλώσει και δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα μου. Κοίταξε τον δρόμο μπροστά με σιγουριά και άρχισε να τραγουδά: «Άστο το χεράκι σου το μικρό σου χέρι, άστο το χεράκι σου να σου το κρατώ. Μη σε νοιάζει που το φως είναι λιγοστό, και περπάτα δίπλα μου όπως περπατώ…».
Ολόκληρη η ύπαρξή μου ένιωσα να φωλιάζει μέσα στην παλάμη της και εκείνη, με όλη την τρυφεράδα της, έδιωξε τον φόβο, ξόρκισε τις σκέψεις που σκοτείνιαζαν μέσα μου και χάραξε πορεία προς τα μπρος. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι αυτό που συμβαίνει με καθορίζει, αφού γινόταν ένα αμείλικτο παιχνίδι βαθύτερων συμβολισμών. Η μνήμη αυτή με ακολουθεί αδιαλείπτως από τότε στα δύσκολα της ζωής, κάθε φορά που αναζητώ τον δρόμο μου… Και κάθε φορά που έρχεται μπροστά μου αυτή η εικόνα, νιώθω πάντα την ίδια φόρτιση από τη ζέστη της μητρικής φροντίδας.
Είκοσι ένα χρόνια έχουν περάσει από τότε που κράτησα τελευταία φορά το χέρι της, κι όμως νιώθω πάντα στην παλάμη μου το ζεστό άγγιγμά της. Νιώθω να την ξανασυναντώ κάθε φορά που αγκαλιάζω τα παιδιά μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και έχω πάντα στο μυαλό μου ότι αυτές οι μικρές στιγμούλες ανατροφοδοτούν με τόσο σημαντικό τρόπο τις ζωές μας, καθώς χτίζουν μικρά θαύματα αγάπης, τρυφερότητας, αισιοδοξίας και αντοχών, που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους! Χρόνια πολλά σε όλους!