«Να μπούμε στο εκλογικό παραβάν με την ταξική επίγνωση του σταυρού που καθημερινά κουβαλάμε στις πλάτες μας»
Μπήκαμε αισίως και στον Ιούνιο, το Θεριστή, το μήνα του αμίλητου νερού του Κλήδωνα και των μεγάλων φωτιών του Άι Γιάννη που αυτή τη φορά συμπίπτει τόσο συμβολικά να γιορτάζεται παραμονή του δεύτερου γύρου των εθνικών εκλογών. Να δούμε λοιπόν τι θα θερίσει και η δεύτερη κάλπη, πόσοι θα πιούν το αμίλητο νερό στο δρόμο προς το εκλογικό παραβάν και κυρίως πόσες φωτιές θα ανάψουν μετά το εκλογικό αποτέλεσμα.
Για την ώρα πάντως ο τεράστιας κλίμακας πολιτικός μετασχηματισμός που έφερε στο φως η πρώτη αναμέτρηση, μοιάζει να έχει μουδιάσει παραλυτικά ένα σημαντικό μέρος του κόσμου που προσπαθεί να αποτιμήσει την κολοσσιαία εκλογική διαφορά των 20 μονάδων ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΣΥΡΙΖΑ, που στην ουσία αποτυπώνει τις τεκτονικές πολιτικές μετακινήσεις της χώρας προς το Ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό της βαθιάς συντήρησης και του άκρα του φιλελευθερισμού.
Τώρα, ένα καλό ερώτημα είναι, σε ποιόν Ιορδάνη ποταμό ξεπλένονται τόσα πολιτικά ανομήματα, τόση κοινωνική αδικία, τόσος ανθρώπινος πόνος που μας κυκλώνουν, σε μια κοινωνία που βιώνει μια αχαλίνωτη οικονομική εξάντληση, με 2 εκ ανθρώπους κάτω από τα όρια τις φτώχειας (με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), με αβάσταχτη φορολόγηση, με ακάθεκτη ακρίβεια, με μισθούς χαρτζιλίκι, με ακλόνητους μνημονιακούς νόμους που δεν καταργούνται (ενώ τα μνημόνια μάς λένε ότι έφυγαν), με το έγκλημα των Τεμπών (των τραγικών λαθών και παραλήψεων), με το χαφιεδισμό των νόμιμων επισυνδέσεων, με τα ράντζα των νοσοκομείων που βαπτίζονται επικουρικές κλίνες και τόσα άλλα…
Την απάντηση μπορεί να τη δει κάποιος ανάγλυφα, στρέφοντας στο βλέμμα του στο 60% του κόσμου, που εναντιώθηκε σε όλα τα παραπάνω εκφράζοντας την αντίθεση του και στηρίζοντας με την έγκυρη ή την άκυρη ψήφο όλο το φάσμα των εκδοχών της αντίστασης, της διαφωνίας της σημερινής πραγματικότητας που κάποιοι έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να την εμφανίζουν ως μονόδρομο «there is no alternative» (TINA).
Με τη διαφορά που στο μονόδρομο αυτό, οδηγούν παράπλευρα και αυτοί που έβαλαν πλάτη στο περίφημο «there is no alternative», μέσα από τη σαλατοποίηση της πολιτικής ρητορικής τους, που βρίθει οξύτατων αντιφάσεων ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, που ανακοίνωναν ρήξη και εφάρμοζαν ενσωμάτωση, καθώς στρίβουν όλο και πιο δεξιά το τιμόνι της πολιτικής διαδρομής τους, ενώ τις τελευταίες μέρες αναπαράγεται αφειδώς ότι επιδίδονται σε μεταγραφές τύπου Μαραντζίδη, ο οποίος ευθέως έχει δηλώσει αντικομμουνιστής.
Η δεύτερη κάλπη των εκλογών σταυρό δεν έχει. Όμως είναι σημαντικό να μπούμε στο εκλογικό παραβάν με την ταξική επίγνωση του σταυρού που καθημερινά κουβαλάμε στις πλάτες μας, και της βαθύτερης ανάγκης μας να εκφραστεί αυτή η φωνή που ξεκινά από τα έγκατα της εσωτερικότητάς μας… Φτου ξελευθερία για όλους…