«ποιος τους κρατούσε από το μπέτη τους τοπικούς παράγοντες όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν όρθωσαν ανάστημα ως όφειλαν για να σταματήσουν την κατρακύλα του νοσοκομείου;»
Δύο μέρες πριν το μεγαλειώδες συλλαλητήριο για την κατάρρευση του Βενιζελείου και δύο μήνες πριν να τελειώσει η θητεία της διοίκησης του, κατάλαβε ο υπουργός Υγείας κ. Χρυσοχοΐδης ότι για όλα τα δεινά του αποκλειστικοί φταίχτες είναι τα δύο άτομα τα οποία διόρισε η κυβέρνηση που εκπροσωπεί.
Ο άνθρωπος παίζει «τα ρέστα» του στις πολιτικές αυταπάτες, διότι προφανώς θεωρεί ότι με την καρατερίστικη καρατόμηση της διοίκησης μπορεί να πείσει όλους εμάς, που στο μεταξύ ψάχνουμε ένα σύννεφο να πέσουμε, ότι μέσα από αυτή τη διαδρομή επήλθε η κάθαρση και το νοσοκομείο γυρίζει σελίδα.
Πόσο βολικό – αλήθεια – να δείχνεις με το δάκτυλο τον άλλο ως αποκλειστικό φταίχτη και να αποφεύγεις την αυτοκριτική με μία «συγγνώμη» που ο σοφός λαός μας το χαρακτηρίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο (μισό χ@σ@μ@…), όταν δε συνοδεύεται από τις πράξεις που απαιτούνται για να αποδειχτεί η έμπρακτη μετάνοια. Τι να την κάνεις τη «συγγνώμη» όταν συνοδεύεται με ημίμετρα και μπαλώματα προσωρινών προσλήψεων;
Το κρίσιμο διακύβευμα είναι να δοθούν τα αναγκαία κονδύλια, για να προχωρήσει η προκήρυξη θέσεων μόνιμων εργαζομένων, ώστε να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Επιτέλους να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του Βενιζελείου που έχει δεχτεί βαρύτατα πλήγματα υποστελέχωσης, εκτός από τα τακτικά χειρουργεία, στον Παθολογικό τομέα, στο ΤΕΠ, στην Αιματολογική, στην Παιδιατρική, στην Ψυχιατρική, στα απεικονιστικά τμήματα…
Όλα τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας δείχνουν ότι το δυναμικό συλλαλητήριο που έγινε είναι μόνο η αρχή, το πρώτο βήμα μιας πορείας κινητοποιήσεων, που είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να κλιμακωθεί, εάν θέλουμε να κρατήσουμε όρθιο το νοσοκομείο, σεβόμενοι τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών και των γονιών μας, που είναι σε απόλυτη εξάρτηση από την ουσιαστική και πλήρη λειτουργία όλων των κλινικών και των υπηρεσιών του.
Για την ιστορία, στο πρόσφατο συλλαλητήριο δεν διέλαθε τη προσοχή του κόσμου η συμμετοχή παραγόντων και παραγοντίσκων που έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες στην πλατεία Ελευθερίας, τις οποίες αργότερα θα τις καταχωρίσουν στο άλμπουμ των αναμνήσεών τους σαν παράσημο των αγώνων τους.
Εκεί όλοι βιώσαμε το υπαρξιακό ερώτημα ποιος τους κρατούσε από τον μπέτη όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν όρθωσαν ανάστημα, ως όφειλαν, για να σταματήσουν την κατρακύλα του νοσοκομείου, που τόσο σπαραχτικά γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό τούς καλεί χρόνια τώρα να συνδράμουν.
Την ίδια τακτική ακολούθησαν και στην προεκλογική περίοδο, που όλος ο κόσμος περίμενε να το αναδείξουν ως ζήτημα πρώτης γραμμής, δείχνοντας τα δόντια τους στην κυβερνητική πολιτική της αποδόμησης της δημόσιας υγείας και αντ’ αυτού είδαμε έναν απίστευτο πολιτικό στρουθοκαμηλισμό.
Τώρα όμως που τελείωσαν οι εκλογές, πήραν τις ψήφους και πήγε η καρδιά τους στον τόπο της, δεν τους έμεινε κανένα άλλοθι. Υπάρχει τεράστια και αναπόδραστη πολιτική ευθύνη, να σταθούν όλοι αντάξιοι της οργισμένης κραυγής της κοινωνίας, που απαιτεί δημόσια και δωρεάν υγεία για όλο τον λαό και το κεκτημένο αυτό δεν μπορεί κανείς να του το πάρει…