«Να αλλάξει αυτή την πόλη που εκδικείται το πράσινο, πολιορκείται από τα μάρμαρα, πνίγεται από το τσιμέντο, δεν ανασαίνει από τα ανοικτά κυκλοφοριακά ζητήματα, στενάζει από τα προβλήματα του νερού, έχει «θάψει» τα πολεοδομικά σχέδια, καλείται να πληρώσει διόδια για να αποκτήσει σύγχρονους δρόμους…»
Το ερώτημα έρχεται από το μακρινό παρελθόν και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αναδιατυπώνεται. «Τι δήμαρχο έχει ανάγκη το Ηράκλειο;» Οι απαντήσεις είναι ένα κράμα των προσδοκιών και του κώδικα αξιών που ο καθένας προβάλλει πρόσωπα των υποψηφίων, σε σχέση με τα ειδικά χαρακτηριστικά αλλά και τα χαρίσματα που πρέπει να έχουν ως προσωπικότητες για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της πόλης. Κάπου εκεί ξεκινά μια μεγάλη αντιπαράθεση σε σχέση με την προβολή των προσδοκιών του καθενός στα πρόσωπα των υποψηφίων, που άλλοτε στριμώχνονται, άλλοτε κονταίνουν και άλλοτε περισσεύουν.
Το ιδανικό μοντέλο του δημάρχου, είναι πεδίο μιας διαχρονικής αντιπαράθεσης, και στην ουσία είναι ταυτόσημο με το τι είδους Δήμο θέλουμε και ποιο είναι το μέλλον που ονειρευόμαστε για τον τόπο μας. Από το μακρινό ’90, που οι δήμαρχοι χαρακτήριζαν ως «ανεπιθύμητους» για την πόλη τους υπουργούς, όταν για παράδειγμα το Ηράκλειο δεν εντασσόταν σε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης, πολλά έχουν αλλάξει. Το μοντέλο που τελικά κυριάρχησε αυτοδιοικητικά, στηρίζεται στο πόσο καλά ξέρουν να κλίνουν το ρήμα «ενσωματώνομαι» σε όλους τους χρόνους.
Οι γωνίες λειαίνονται, οι κόντρες στρογγυλεύουν και η απεύθυνση στην κοινωνία γίνεται με όρους σύγχρονου επικοινωνιακού μάρκετιγκ για να μακιγιάρεται χειραγωγικά το πολιτικό προφίλ των υποψηφίων. Άσπονδοι φίλοι αποκαλούνται «αδέλφια», αναρτήσεις σέλφι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πλεγμένα χέρια και χαμόγελα ότι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο και ό,τι άλλο χρειαστεί, ώστε η αποδοχή των προσώπων να είναι μεγαλύτερη από την εμβέλεια των κομμάτων που εκπροσωπούν, με χαμαιλεόντιους τακτικισμούς.
Αυτό το σύνθετο μωσαϊκό της εξουσίας με μοναδική πραγματική αγωνία την πολιτική του επιβίωση, εξελίσσει όλο και περισσότερο την ύπαρξή του, προσφέροντας διαφορετικές εκδοχές, σε πρόσωπα γενναιόθυμα αποφασισμένα να πάρουν στις πλάτες τους την εκπροσώπησή μας. Το πραγματικό ερώτημα είναι λοιπόν, τι υπόσχονται να προσφέρουν σε εμάς οι υποψήφιοι ή τι πρέπει να απαιτήσουμε εμείς από τους μελλοντικούς πρωταγωνιστές της αυτοδιοικητικής ζωής του τόπου;
Η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία είναι το πρώτο ζητούμενο αλλά όχι το μόνο. Η απομάκρυνση μας από την κάλπη δεν μπορεί να συνοδεύεται από τον εφησυχασμό της ανάθεσης της ευθύνης του Δήμου στα χέρια των νέων δημοτικών Αρχών.
Οι καινούριοι κυβερνήτες της Λότζια πρέπει να έχουν απέναντί τους ένα πολίτη ενεργό, με κρίση και αποφασιστικότητα και συμμετοχή στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου για να αλλάξει αυτή την πόλη που εκδικείται το πράσινο, πολιορκείται από τα μάρμαρα, πνίγεται από το τσιμέντο, δεν ανασαίνει από τα ανοικτά κυκλοφοριακά ζητήματα, στενάζει από τα προβλήματα του νερού, έχει «θάψει» τα πολεοδομικά σχέδια, καλείται να πληρώσει διόδια για να αποκτήσει σύγχρονους δρόμους, κάνει πως δε βλέπει τα σύγχρονα κοινωνικά αδιέξοδα και την απόγνωση της φτωχοποίησης, βουλιάζει τις γειτονιές στην εγκατάλειψη, και ποτέ δεν μπόρεσε να βρει ισορροπία ανάμεσα στο κέντρο, τα προάστια και την αγροτική ενδοχώρα η οποία δυστυχώς ποτέ δεν εισέπραξε ούτε τα ελάχιστα από αυτά που δικαιούται…