Εκείνες τις μέρες δεν θα τις ξεχάσω. Δύσκολο να διαχειριστείς μια περιπέτεια υγείας που πέρασαν συγγενικά σου πρόσωπα από το… πουθενά, χωρίς να έχουν σοβαρό πρόβλημα, χωρίς να φέρουν ευθύνη. Να βρεθούν στο κρεβάτι του πόνου και να καταλήξουν να κινδυνεύει η ζωή τους, επειδή κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους κι επειδή κάποιοι δεν φρόντισαν το σύστημα να δουλεύει υποτυπωδώς.
Αλλά υπάρχει κανένας μας που δεν έχει να διηγηθεί μια περιπέτεια σε νοσοκομείο, μια δύσκολη ώρα; Ποιος δεν έχει ταλαιπωρηθεί περιμένοντας στην ουρά, ποιος δεν έχει σκάσει από την αγωνία του για έναν δικό του άνθρωπο όταν βλέπει (ή όταν νομίζει) ότι δεν τυγχάνει της προσοχής που οφείλεται στην περίπτωσή του;
Όλοι μας έχουμε να αφηγηθούμε μια τέτοια ιστορία. Έτσι και στην περίπτωσή μας. Ο άνθρωπός μας, ηλικιωμένος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά από ένα επεισόδιο λιποθυμικό. Μπορεί να τον πήγε, κακώς, το ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο, ίσως χρειαζόταν πρωτοβάθμια φροντίδα (μην γελάτε, έπρεπε να έχουμε τέτοια!), αλλά τελικά τον πήγε στα Επείγοντα. Η ώρα ήταν γύρω στις 12 το μεσημέρι όταν έφτασε εκεί συνοδευόμενος από την επίσης ηλικιωμένη σύζυγό του κι ένα παιδί τους. Μετά από ώρα έγινε διαλογή του περιστατικού και τους ζήτησαν να περιμένουν υπομονετικά σε ένα παγκάκι έξω από τα ΤΕΠ, για να τους δει γιατρός. Υπομονετικοί και οι δύο άνθρωποι δεν διαμαρτυρήθηκαν, αν και η ώρα πήγε 4 το απόγευμα! Άλλαξαν και βάρδια τα παιδιά τους, έγινε και η πρώτη κρούση στους γιατρούς μέσα, μήπως επιτέλους δουν το περιστατικό και να αποφασιστεί σχετικά μετά τη διάγνωση.
«Έχουμε πολλή δουλειά, να περιμένετε»! ήταν η απάντηση. Με την πολλή δουλειά πήγε 7 το βράδυ. Ο γεράκος περίμενε υπομονετικά στον διάδρομο. Κουρασμένος πια, νηστικός, αλλά περίμενε. Εκεί άρχισαν και τα πρώτα… τηλέφωνα, οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες. Κινητοποιήθηκε κόσμος, γιατροί, ο διοικητής, στην αρχή δεν πίστευαν ότι είχαν τον άνθρωπο εκεί 7 ώρες!
«Μα είναι δυνατόν να έχετε τον ηλικιωμένο 7 ώρες έξω και να μην τον βλέπει κανένας;». Φωνές, εντολές, χαμός. Αμέσως κινητοποιήθηκε το σύστημα! Ή τέλος πάντων ήθελε να… κινητοποιηθεί. Γιατί πήγε 10 το βράδυ και κανένας δεν είχε εξετάσει τον άνθρωπό μας. Αλήθεια, δέκα ώρες μετά κανένας δεν τον είχε δει καν! Οι συγκαταβατικοί και μειλίχιοι συγγενείς είχαν αρχίσει να αγανακτούν. Νέα πίεση, άλλος γιατρός κατέβηκε στα ΤΕΠ και πίεσε τουλάχιστον να τον βάλουν πάνω σε μια κλινική τον άνθρωπο. Έστω να… ξεκουραστεί, μέχρι να τον δουν. Και τότε συνέβη το μεγάλο κακό. Δίπλα του ξάπλωσε αποκαμωμένη η σύζυγός του περιμένοντας τους γιατρούς. Μάλλον την πήρε ο ύπνος για λίγο και… έπεσε από το κρεβάτι χτυπώντας σοβαρά στο κεφάλι. Το σύστημα τότε κινητοποιήθηκε, εισαγωγή σε άλλη κλινική, στη Νευροχειρουργική. Κι έτσι από το πουθενά βρέθηκαν δύο άνθρωποι να νοσηλεύονται (ο ένας πια πολύ σοβαρά), να… επιβαρύνουν το Σύστημα Υγείας, μια οικογένεια να ταλαιπωρείται!
Θυμάμαι πόσο εξοργισμένος ήμουν! Ταυτόχρονα μετρούσα μέχρι το… δέκα για να μην ξεφύγω. Σκεφτόμουν ότι ως δημόσιο πρόσωπο δεν έπρεπε να κάνω το προσωπικό μου θέμα μεγάλο ζήτημα,δεν έπρεπε να το αναγάγω σε μείζον πρόβλημα. Αναλογιζόμουν ότι πολλοί άλλοι άνθρωποι έχουν περάσει και περνούν χειρότερα κάθε μέρα. Στα νοσοκομεία εκτυλίσσονται πραγματικές τραγωδίες. Ποιος ήμουν εγώ να κάνω φασαρία; Θα έπρεπε να ήμουν συγκρατημένος, δεν έδωσα τη δημοσιότητα που έπρεπε, πέραν μιας μικρής αναφοράς στα δικά μου κοινωνικά δίκτυα. Δεν χρησιμοποίησα τα μέσα που εργαζόμουν για να το κάνω τεράστιο θέμα. Ίσως και κακώς, γιατί πάντα μπορεί να προσφέρει η δημοσιότητα κάτι…
Τα ξανασκέφτομαι τώρα που άκουσα τον βουλευτή Καλλιάνο να ωρύεται. Να κλαίει και να χτυπιέται για τον πατέρα του. Ως γιο τον συμπονώ απολύτως. Αλλά βουλευτής-δημόσιο πρόσωπο να κάνει έτσι; Ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημά του; Τι ήθελε να πετύχει με την πίεση που άσκησε; Ευνοϊκή μεταχείριση για τον πατέρα του; Να παραβιαστεί το πρωτόκολλο; Ζήτησε ακόμη και την παρέμβαση του υπουργού γι’ αυτό;
Και τι ήταν αυτό με το… δωράκι στον γιατρό; Το έδωσε για να κερδίσει τι; Ήταν «εθιμικώ δικαίω» το φακελάκι; Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μας έκανε εντύπωση εάν ο συγκεκριμένος κύριος δεν ήταν βουλευτής, δεν ήταν πολιτικός που όχι μόνο φέρει βαριά και καίρια ευθύνη για το πώς λειτουργεί το σύστημα, αλλά όφειλε να ξέρει πώς πραγματικά είναι η κατάσταση στα νοσοκομεία, το ΕΣΥ, και να προσπαθεί να δίνει λύσεις χωρίς να κλαψουρίζει και να πηγαίνει από κανάλι σε κανάλι περιφέροντας την (δικαιολογημένη) οδύνη του για τον θάνατο του γονιού του.
Παρά την πείρα τόσων χρόνων το ξεχνώ. Και για μια ακόμη φορά διαπιστώνω ότι για να είσαι πολιτικός θέλει άλλο χαρακτήρα, άλλο στομάχι. Και θέλει και θράσος για να είσαι βουλευτής. Να είσαι Καλλιάνος.