Η μάχη των εκλογών,
ο χαρακτήρας του επικεφαλής
και ο ισχυρός αντίπαλος
Ήταν Σεπτέμβριος του 2022. Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης. Συνάντησα τυχαία έναν δημοτικό παράγοντα. Καίτοι νέος, ήταν ήδη έμπειρος στα δημοτικά και τα κομματικά. Πιάσαμε συζήτηση για τον Δήμο Ηρακλείου. Με ρώτησε την άποψή μου.
«Νομίζω ότι ενδιαφέρεται ο Καλοκαιρινός» του είπα. Δεν φάνηκε να εκπλήσσεται, αμφισβήτησε την πληροφορία μου ως προς το πραγματικό ενδιαφέρον του καθηγητή, αλλά ήταν μάλλον διορατικός. Και κράτησα την απάντησή του:
«Δεν πιστεύω ότι πραγματικά ενδιαφέρεται, αλλά εάν ενδιαφερθεί, θα είναι ο επόμενος δήμαρχος Ηρακλείου» μου είπε. Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Τότε δεν ήθελα να προχωρήσω περισσότερο… πως σχεδόν έξι μήνες πριν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου το ενδιαφέρον του Αλέξη Καλοκαιρινού για τον δήμο Ηρακλείου. Το δικό του, πραγματικό ενδιαφέρον. Διότι μέχρι τότε τον «πολιορκούσαν» πολύ, κόμματα και κομματάρχες. Για τον δήμο, για τη βουλή, για διάφορες θέσεις. Είχε αρνηθεί. Δεν ήταν, δεν ένιωθε έτοιμος; Λίγη σημασία έχει.
Ήξερα όλο αυτό το διάστημα το πραγματικό του ενδιαφέρον πια για την πόλη του. Γνώριζα ότι είχε διάθεση να προσφέρει, είχε ετοιμαστεί ακόμη και να σταματήσει τη δουλειά του στο Πανεπιστήμιο «για να μην βρουν τίποτα να πουν οι συνήθεις ύποπτοι».
Και όντως του είπαν πολλά- μην βλέπετε τώρα πια που πολλοί του χτυπούν παλαμάκια καθώς είναι καβάλα στ’ άλογο. Η αρχή του εγχειρήματος ήταν δύσκολη. Και λόγω του χαρακτήρα του, αλλά και της εικόνας που ο ίδιος είχε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά και εξαιτίας της αμφισβήτησης από εχθρούς και φίλους. Το τι ειπώθηκε, τι γράφτηκε, δεν λέγεται! Και όμως ο ίδιος στάθηκε όρθιος, ξεπέρασε δυσκολίες, δεν σταματούσε στις συκοφαντίες, υπερέβη τον ίδιο του τον εαυτό!
Από τον Καλοκαιρινό που γνωρίζω τρεις δεκαετίες τώρα, τον Καλοκαιρινό που ενδιαφερόταν το 2022 για τα δημοτικά και αναζητούσε επαφές ως τον Καλοκαιρινό της προεκλογικής περιόδου και τον νέο δήμαρχο, πολλά έχουν αλλάξει! Σχεδόν δεν τον αναγνωρίζω! Και το λέω θετικά! Ένας άλλος Καλοκαιρινός, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στις ηθικές αξίες του, στα πιστεύω του, στις κατευθύνσεις και τους σκοπούς που είχε θέσει για να διεκδικήσει τον Δήμο Ηρακλείου.
Τώρα μπορώ να το πω. Γνωρίζοντας σχεδόν μετά βεβαιότητας ότι δεν θα είναι υποψήφιος ο Γιάννης Κουράκης, ξέροντας τις επιλογές ορισμένων και χωρίς να μπορώ να προβλέψω τα τραγικά λάθη του ΠΑΣΟΚ, ήμουν από τότε σίγουρος ότι το Ηράκλειο δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιλέξει μια ισχυρή προσωπικότητα, όπως κάνει πάντα ιστορικά. Από την εποχή των Ναχιγιέδων ως τον σύγχρονο Δήμο οι Ηρακλειώτες- το έχω ξαναπεί- ήθελαν ισχυρούς δημάρχους, άσχετα εάν δεν κατέληξαν σε αντίστοιχα επιτυχημένες δημοτικές αρχές. Δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα των 130 περίπου χρόνων ιστορίας για τον δήμο Ηρακλείου! Ούτε μία!
Το ήξερα και το ήξεραν. Γι αυτό αντέδρασαν έτσι. Αλλά ο Καλοκαιρινός απέδειξε, χειριζόμενος με μαεστρία ακόμη και δύσκολες καταστάσεις, με ευελιξία παράγοντες και πολιτικάντηδες, κομματάρχες και Γκρούεζες χωρίς να κάνει συμβιβασμούς, ότι το… έχει!
Ισως, όπως έλεγε και πρόσφατα σε μια παρέα, να μην το ήξερε και ο ίδιος ότι το έχει. Είναι δυναμικός, αποφασιστικός και διαθέτει πολιτικό ένστικτο. Απέδειξε (και στον εαυτό του) ότι μπορεί να μιλήσει το ίδιο με την κυρία Ελένη στα Καμίνια ή τον Μπάμπη στις Πατέλες με τους μηχανικούς και τους υπουργούς. Τον κομισάριο και τον άνθρωπο της καθημερινής βιοπάλης. Ο Καλοκαιρινός του 2023… δεν μασάει, που θα ‘λεγαν και στον Κατσαμπά.
Θέλει βελτιώσεις; Οπωσδήποτε! Ειδικά στο οργανωτικό, αλλά και στις επιλογές προσώπων, εκεί δεν χρειάζεται ρομαντισμός ούτε θεωρία. Μα δεν τον φοβάμαι, θα το βρει. Έδειξε ότι ξέρει να νικάει. Τώρα αυτό που πραγματικά δεν ξέρουμε είναι εάν θα είναι καλός δήμαρχος- αυτό πιστεύουμε και ελπίζουμε! Μόνο που θα το διαπιστώσουμε σε… πέντε χρόνια!
ΥΓ: Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στη νίκη του άλλου. Όπως στην περίπτωση του Καραμαλάκη, που ορισμένοι τον είχαν ξεγράψει. Κι όμως απεδείχθη ισχυρός και σκληρός παίκτης. Έδωσε ένα αγώνα πολύ σύντομο, με πολλά εμπόδια και όμως πήγε ψηλά.
Εάν είχε πολιτική εμπειρία- δεν φτάνουν οι δημόσιες σχέσεις και κάποιες θέσεις καριέρας γι’ αυτό- θα ήξερε ότι έπρεπε να είχε ξεκινήσει νωρίς, να μπετονιάρει τον πολιτικό χώρο που τον στήριξε, να εξασφαλίσει πλήρη και απόλυτη βοήθεια. Δεν το κατάφερε, γιατί πίστεψε όσους του πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επικοινωνιακά και πολιτικά.
Είναι πάντως ο ίδιος ένα υπολογίσιμο μέγεθος. Ήταν κοινωνικό φαινόμενο. Έγινε τώρα και πολιτικό και θα τον ξαναδούμε σύντομα σε άλλα μετερίζια.