Όσα συνέβησαν στο θέατρο “Τζένη Καρέζη” είναι βαρόμετρο μέγιστης κατάπτωσης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας, με τα media να έχουν τεράστια ευθύνη
Στα… Σασόνια (και ιδιαίτερα σε εκείνα των media) αλλά πολύ περισσότερο στους κατ’ επιλογή «μουγγοθόδωρους», σε αυτούς δηλαδή που έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι αδιαμαρτύρητα, βολεμένα, ακόμα και φοβικά, αφιερώνω ολόψυχα τα όσα είπε ο Χριστόφορος Ζαραλίκος μετά την εισβολή στο θέατρο Καρέζη. «Το κοινό στο θέατρο είναι μουγγό όταν βλέπει το θέαμα. Όταν όμως κάποιοι προσπαθούν να καταστρέψουν το θέαμα, το σωστό κοινό δεν είμαι μουγγό και δεν είναι κοινό. Αντιθέτως, γίνεται ασπίδα».
Η λέξη κλειδί είναι η «ασπίδα». Τα Σασόνια δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης αν όλοι οι υπόλοιποι, αντί να κρύβονται στο καβούκι τους ή να σφυρίζουν κλέφτικα, ύψωναν ηθικό ανάστημα σαν ασπίδα. Δυστυχώς, εκεί ποντάρουν εργοδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές. Στην φοβική και υποτακτική στάση των πολλών. Τα… Σασόνια πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Αναλώσιμα και ανυπόληπτα. Το ερώτημα είναι εμείς, οι υπόλοιποι, τι κάνουμε.
Τώρα θα μου πείτε ότι αξιώνω να υψώσει ανάστημα ο απλός εργαζόμενος όταν ολόκληρη κυβέρνηση και ένα Υπουργείο Πολιτισμού το έπαιξαν «μουγγοθόδωροι». Όπως είπε και ο Ζαραλίκος «ούτε μισή ανακοίνωση γι’ αυτή την αθλιότητα».
Ας πάμε όμως και στο διά ταύτα: «Η σάτιρα θα σατιρίσει την κυβέρνηση και κυρίως την εξουσία, η οποία εξουσία δεν είναι η κυβέρνηση. Οι χορηγοί της κυβέρνησης είναι η εξουσία». Αυτό ενοχλεί τελικά.
Και καταλήγει με νόημα: «Η πιο συνηθισμένη ερώτηση είναι αν φοβόμαστε. Βεβαίως, φοβόμαστε. Το συζητάμε; Τι είμαστε εμείς; Μπράβοι; Πιστολάδες; Όμως εκτός από αυτό, φοβόμαστε κάτι χειρότερο: Να είμαστε κοινωνικά άχρηστοι. Εμείς, όποτε και αν έρθει η ώρα μας, θα φύγουμε κοινωνικά χρήσιμοι».
Όσα συνέβησαν στο θέατρο “Τζένη Καρέζη” είναι βαρόμετρο μέγιστης κατάπτωσης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας, με τα media να έχουν τεράστια ευθύνη.
Πριν σας αποχαιρετήσω, θα σας εξομολογηθώ ότι προσπάθησα να επιδείξω αυτοσυγκράτηση αλλά δεν τα κατάφερα και έτσι μοιράζομαι εν τάχει τις σκέψεις μου. Έβλεπα τις προάλλες μεταμεσονύκτια τηλεοπτική εκπομπή για τον “Σασμό”, με συνεντεύξεις γνωστών προσωπικοτήτων της Κρήτης. Προσωπικότητες που εκτός από εμάς, του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ, ίσως απασχολήσουν και τον ιστορικό του μέλλοντος.
Όσο έβλεπα, τόσο πιο έντονα ένιωσα την επιθυμία να ντυθώ τσολιαδάκι, να στηθώ μπροστά στην ελληνική σημαία και με όλη μου τη δύναμη να απαγγείλω: «Η λεβεντιά και ο κρητικός σμίξαν και γίναν ένα, γι’ αυτό και σε φωνάζουνε Κρήτη λεβεντογέννα».