Ας είναι αυτά τα Χριστούγεννα,αυτό που λέει η λέξη ,η γέννηση του Χριστού που αφήνει χώρο για να δούμε και τον συνάνθρωπο δίπλα μας που έχει ανάγκη, με περισσότερη πνευματικότητα από ότι θέλει ο ξ;eνος santa του άκρατου καταναλωτισμού
Χριστούγεννα, διαφορετικά,ελπίζω περισσότερο πνευματικά εξαιτίας του ιού κι ένα 2020 που μας αποχαιρετά για να μείνει στην ιστορία,ως η πιο μισητή χρονιά των δεκαετιών που επικρατεί ειρήνη.
Σκόρπιες σκέψεις κι αναμνήσεις από παλαιότερες γιορτές ξεπηδούν, τότε που η αναπνοή δεν ήταν ‘’ποινικοποιημένη” και η κοινωνική απόσταση σνομπισμός και παραξενιά.
Τα πρώτα Χριστούγεννα που θυμάμαι ως παιδί ήταν η πρώτη φορά που ξύπνησα αντικρίζοντας χιόνι στη ζωή μου.
Η απόφαση έλεγε γιορτές στα Δαμάνια, το χωριό της μαμάς μου, ώστε στο ενδιάμεσο των άγιων ημερών να πέφτει και ράβδισμα των ελιών. Όμως η φύση κι ο καλός Χριστούλης είχαν άλλα σχέδια για μας τα παιδιά. Όταν σηκωθήκαμε τη μέρα των Χριστουγέννων, από το παράθυρο του παλιού οντά, ο αδερφός μου ο Μάνος κι εγώ μείναμε άναυδοι από το πρωτογνωρο θέαμα: όλα βαμμένα άσπρα σε ένα σκηνικό που θύμιζε παραμύθι. Ακολούθησε ένας γενναίος χιονοπόλεμος και μετά ζεστασιά γύρω από το μαγκάλι. Όσο για το ράβδισμα, καταλαβαίνετε μέχρι να λιώσει το χιόνι δεν έμεναν και πολλές μέρες από τις διακοπές του σχολείου για να τις περάσουμε στις ελιές.
Η επόμενη γλυκιά ανάμνηση έρχεται από τις αρχές του λυκείου, τότε που με τη Μαρία και τη Χρυσούλα, συμμαθήτριες και φίλες ακόμα και σήμερα, λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για τις γιορτές, μας είχε πιάσει μια μανία να χορεύουμε στην αυλή του 3ου “δηθεν” χορούς της βικτωριανής Αγγλίας και των Βερσαλλιών. Μην φανταστείτε, κάτι υποκλίσεις και κάτι χορευτικά τέτοιου είδους κάναμε, χωρίς όμως να μας ενδιαφέρει πώς αυτό το αλλόκοτο θέαμα θα φαινόταν σε καθηγητές και συμμαθητές. Όποτε το σκέφτομαι έκτοτε, λατρεύω αυτή την τρέλα που μόνο η νιότη και η άγνοια μπορούν να δώσουν. Όπως λατρεύω και την ιδέα που έριξε μετά η Μαρία και φυσικά υλοποιήθηκε μέσα στις διακοπές: “Θα κάνουμε απόγευμα με τσάι κι όλα όσα έκαναν οι Άγγλοι στο 5 o’clock tea”. Φανταστείτε λοιπόν: λινό άσπρο τραπεζομάντηλο, σερβίτσια που θύμιζαν αγγλική εξοχή, τσάι και μικρά εδέσματα, σε ένα σπίτι άψογα στολισμένο από την κυρία Ηώ, την μαμά της Μαρίας, με θέα την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κι όλα αυτά με μουσική υπόκρουση Klaus Nomi.
Θυμάμαι ακόμα ρεβεγιόν που δεν πήγα γιατί ήμουνα μικρή, το πρώτο ρεβεγιόν που πήγα και δεν με βρήκε ο χρόνος με τους δικούς μου, ρεβεγιόν σε σπίτια, σε μπαρ βλέπε “Ίμερος”, -κάποιοι θα τον θυμάστε σίγουρα- σε μαγαζιά με μουσική, γιορτινές βραδιές σε εστατόρια, όπως το περίφημο του “Γάλλου”, ο οποίος ήταν Βέλγος, κάπου κοντά στα στενά του Αγίου Τίτου νομίζω ότι ήταν…
Ακόμα έντονες είναι οι μνήμες από τη δουλειά, τα πρώτα ειδικά ρεπορτάζ στην εφημερίδα “Δημοκράτης”, όταν ο αρχισυντάκτης μας τότε Νίκος Ψιλάκης ήθελε να μεταφέρουμε το κλίμα της εορταστικής αγοράς με καταναλωτές να μιλούν για τις τσιμπημένες ή όχι τιμές και τους μαγαζάτορες με το κλασικό “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Κι ας ήταν η περίοδος των παχειών αγελάδων… Πού να ξέραμε ότι κάποτε θα το λέμε και θα το εννοούμε.
Χριστούγεννα που έφυγαν μαζί με Πρωτοχρονιές, άλλα που ξεχάστηκαν, άλλα που θα θυμόμαστε για πάντα για καλό ή για κακό. Ας είναι αυτά τα Χριστούγεννα, αυτό που λέει η λέξη, η γέννηση του Χριστού σε μια ταπεινή φάτνη που αφήνει χώρο για να δούμε και τον συνάνθρωπο δίπλα μας που έχει ανάγκη, με περισσότερη πνευματικότητα από ότι θέλει ο ξενος Santa του άκρατου καταναλωτισμού. Ένας επινοημένος Santa που έρχεται τα Χριστούγεννα στην θέση του Χριστού, σ’ όποια ταινία και διαφήμιση κι αν δεις. Ας είναι αυτά Χριστούγεννα με Χριστό. Χρόνια πολλά…