Τι να πεις σε αυτούς
τους ανθρώπους
που παραλίγο να πάρουν
τα παιδιά τους
μέσα σε φέρετρα;
Πέρασαν αιώνες, ο άνθρωπος έδωσε μάχες για να κατακτήσει έναν νομικό πολιτισμό, που αρμόζει σε νοήμονα όντα. Ποιος δεν χαίρεται με αυτό; Ακόμη και οι σύγχρονοι Έλληνες που έχουμε – είναι αλήθεια – πολύ δρόμο να διανύσουμε για να πούμε ότι έχουμε κατακτήσει το επίπεδο άλλων προηγμένων χωρών, κάναμε άλματα.
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μπορεί κι αυτή να υπερηφανεύεται ότι σιγά σιγά εκλείπουν τα φαινόμενα αυτοδικίας, βεντέτας, αυθαιρεσίας και λεηλασίας της ανθρώπινης ζωής, της περιουσίας.
Συμφωνούμε στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες σε δυο τρία θέματα που καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Χρειάζονται η οργάνωση, οι βασικοί κανόνες για να συμβιώσουμε τόσο πολλοί άνθρωποι μαζί. Δημοκρατία, αλλά όχι ασυδοσία. Έχουν προβλεφθεί όλα για την Ύβρι, την Τιμωρία, την Κάθαρση- δεν αναμένεται πια θεϊκή παρέμβαση.
Ναι, όλοι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον φυσικό μας δικαστή, όλοι κρίνονται από την τυφλή Θέμιδα. Περιμένουμε τη Ραδαμάνθειο Κρίση. Δεν έχουμε επιφυλάξεις σε όλα αυτά. Οι πυλώνες του νομικού μας πολιτισμού είναι σαφείς, ξεκάθαροι: Κάθε άνθρωπος δικαιούται να παρουσιαστεί και να κριθεί από τον φυσικό του δικαστή, κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπισης, καθένας θεωρείται αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Μόνο που σε αυτές τις ιστορίες υπάρχουν και ορισμένα «αλλά». Ανθρώπινα γιατί, αντιδράσεις του θυμικού, πράξεις που ξεπερνούν τη λογική και το μέτρο. Είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων και δη εκείνων που η κουλτούρα τους δεν ανέχεται υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και κοινωνικές συμβάσεις. Δεν θέλω να το πω μόνο για την Κρήτη και τους Κρητικούς. Δεν θέλω να μας παρουσιάσω ως τους αψείς και δύσκολους ανθρώπους, αλλά υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Αυτό που συνέβη στο Γκάζι με το αιματηρό περιστατικό- παραλίγο μακελειό- με τους 3 Κρητικούς είναι μια τέτοια περίπτωση, απέναντι στα ωραία και παχιά λόγια που συχνά λέμε περί απονομής Δικαιοσύνης. Τι να πεις σε αυτούς τους έρμους τους γονείς; Ότι πήγαν τα παιδιά τους σε μία εκδήλωση, διασκέδασαν μέχρι πρωίας και χωρίς να δημιουργήσουν πρόβλημα τούς έλαχε το Τζόκερ;
Πως έκαναν μια παρατήρηση, έμπλεξαν σε έναν καβγά- θέλετε κακώς; κακώς!- και κόντεψαν να γυρίσουν με 3 φέρετρα πίσω γιατί δύο κακοποιά στοιχεία τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία; Πως μαθαίνουμε ότι ο συγκεκριμένος πιστολέρο «είναι γνωστός στην Αστυνομία και το έχει ξανακάνει»; Πως τον είχαν απελάσει και ξαναγύρισε; Πως κανένας φορέας του κράτους, μια Αρχή δεν φρόντισε να μας προστατεύσει από αυτούς;
Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους; Ότι δικαιούνται τα αποβράσματα συνήγορο υπεράσπισης που θα πει απλώς «ήταν η κακιά στιγμή»; Πως…παρεξήγησαν τη στάση των νεαρών; Πως φοβήθηκαν για τη ζωή τους; Πως ήταν σε άμυνα; Θα τα ακούσουμε όλα αυτά προφανώς. Ευτυχώς υπάρχουν τα βίντεο που πια σώζουν την αλήθεια (θυμάστε με τον άμοιρο Αντώνη που τον έριξαν από το πλοίο; Πόσο διαφορετικά πράγματα θα είχαμε ακούσει εάν δεν υπήρχαν τα βίντεο;).
Προφανώς και η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της με τα όπλα που έχει. Προφανώς και θα δικάσει τα ρεμάλια αυτά με την ανώτατη ποινή που προβλέπεται. Πόση είναι αυτή; Δεν χρειάζεται να ρωτήσετε δικηγόρο. Η απόπειρα ανθρωποκτονίας αποτιμάται σε μερικά χρόνια φυλακής που, εν προκειμένω θα ήταν και με… αναστολή, εάν δεν ήταν σεσημασμένοι.
Θα μείνει μέσα, θα οργανώσει τη δική του μαφιόζικη ομάδα και μέσα στη φυλακή, θα περνάει ζωή και κότα και μετά θα βγει κι έξω να κάνει τα ίδια και χειρότερα. Με συγχωρείτε, όμως αυτή δεν είναι Δικαιοσύνη, αυτό δεν είναι ούτε σωφρονιστικό σύστημα που θέλει να νουθετήσει τους ανθρώπους (ποιους ανθρώπους άραγε;).
Ούτε δικαιοσύνη για όλους. Κάτι πρέπει να αλλάξει σήμερα κιόλας. Για να παραφράσω αυτό που ο Καζαντζάκης έλεγε: «Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους – ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, δεν θέλει κανένα έλεος».