«Παντού Ιαβέρηδες, έτοιμοι να επιβάλουν
την τάξη και τους κανόνες ενός αδυσώπητου πολιτικού συστήματος»
Αν ο δείκτης πολιτισμού μιας χώρας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, βάλτε μόνοι σας βαθμό για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Από τα όσα εφιαλτικά αναδύονται από το σκάνδαλο του γηροκομείου της Αγίας Σκέπης μέχρι την ηλικιωμένη που για να ζήσει αναγκάστηκε να κλέψει τρόφιμα. Από το κοριτσάκι που ξεψύχησε σφηνωμένο στην πόρτα ασφαλείας στο Κερατσίνι μέσα στα μάτια αδιάφορων περαστικών, μέχρι τις κακοποιήσεις μικρών παιδιών που δείχνουν όλο το έρεβος της κοινωνικής ανοχής στην κτηνωδία.
Με την ειδησεογραφία να γίνεται όλο και πιο αφόρητη, ο Φλεβάρης σέρνει το βήμα της αναχώρησής του αφήνοντας πίσω το δίσεκτο φορτίο του από το οποίο αναδύονται μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο Όλιβερ Τουίστ, ο Γιάννης Αγιάννης, η σταχομαζώχτρα του Παπαδιαμάντη και παντού Ιαβέρηδες έτοιμοι να επιβάλουν την τάξη και τους κανόνες ενός αδυσώπητου πολιτικού συστήματος, που το κέρδος είναι ο απόλυτος αυτοσκοπός που αγιάζει τα μέσα. Βεβαίως εμείς φορτωμένοι με τα μοναχικά φορτία μας, στον δρόμο για τη δουλειά, στην επιστροφή για το σπίτι, στη βόλτα με τον σκύλο, δεν πέφτουμε κατ’ ανάγκη μπροστά στα αδιέξοδα του άλλου που τον σέρνουν στον όλεθρο.
Έχουμε όλο τον χρόνο να κάνουμε σεΐρι με τα ριάλιτι και το πώς καταπίνουν οι λιμασμένοι μια μπουκιά φαΐ, μέσα από έναν απάνθρωπο αυτοεξευτελισμό. Να αφεθούμε στο χουχούλιασμα της σκέψης ότι οι άλλοι περνούν χειρότερα από μας, εμείς καλά είμαστε. Να χαλαρώσουμε κάνοντας εγκεφαλικό μασάζ στον λοβοτομημένο κοινωνικά εαυτό μας, με τη βολική σκέψη ότι όλα τα δύσκολα είναι μακριά μας. Σημασία έχει να κρατηθούμε από τα ψίχουλα που μας έμειναν. Από τα ψίχουλα που ακόμα δε μας πήραν. Σημασία έχει να κάνεις πως δεν βλέπεις. Να βλέπεις και να μην κάνεις.
Σημασία έχει να τηρούμε τους κανόνες και την τάξη αυτής της «καθώς πρέπει» μπανανίας. Να γίνει αόρατος αυτός που υποφέρει, αδιάφορος ο άνεργος των ψυχρών επιδομάτων, ξένος ο ανήμπορος, ο ξεπαγιασμένος, αυτός που πεινάει, αυτός που έχασε το σπίτι του στον πλειστηριασμό, αυτός που κοιμάται στον δρόμο. Σημασία έχει να μείνουμε ακίνητοι, άλαλοι σαν πέτρα στο γενικευμένο φόβο, βυθισμένοι στη χαύνωση που καταστέλλει κάθε ανθρώπινη αντίδραση, χαμένοι στη χειμερία νάρκη της απόλυτης παράδοσής μας. Να αφεθούμε στον βαθύ διχασμό των ψευδαισθήσεων ότι αυτά που ήρθαν για τους άλλους, δεν θα έρθουν και για μας.
Να γίνουν ανεκτοί οι πολιτικοί που μας φτύνουν κατάμουτρα φτηνές δικαιολογίες για τις αθλιότητές τους και κρατούν για τον εαυτό τους το ακαταδίωκτο. Σημασία έχει να παραμείνουμε συμμορφωμένοι έως αλαλίας. «Στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;» Αν αυτό δεν είναι το παρόν που ονειρευτήκαμε, πρέπει να σκεφτούμε στ’ αλήθεια, σοβαρά, για το μέλλον που επιθυμούμε …