Του Θάνου Περβολαράκη
Όταν έρθει η ώρα μου, αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου, αλλά θέλω τη βοήθεια της ΝΟΔΕ, της «κλαδικής», των συντρόφων στον ΣΥΡΙΖΑ και όποιων άλλων έχουν εκτιμήσει την προσφορά μου σε αυτό τον τόπο… Θέλω για να με θυμούνται οι Ηρακλειώτες, οι Έλληνες και γιατί όχι όλος ο κόσμος, το Κρητικό Πέλαγος να πάρει το όνομά μου. Δε θέλω το Λιβυκό γιατί δεν έχω τίποτα κοινό, δυστυχώς, με την ταλαιπωρημένη αυτή χώρα που μας χωρίζει μια θάλασσα.
Αν και θα προτιμούσα κάτι πιο πομπώδες, όπως για παράδειγμα το νησί μου να έχει το όνομά μου, καταλαβαίνω ωστόσο ότι κάτι τέτοιο είναι κομματάκι δύσκολο. Άντε να πείσεις τον Χανιώτη, τον Λασιθιώτη, τον Ρεθυμνιώτη και τον συντοπίτη Ηρακλειώτη να πάψει να λέει ότι μένει στην Κρήτη και αντί γι αυτό να αναφέρει κάτι διαφορετικό, αν και εύηχο! Όχι ότι δεν το αξίζω, μιας και η προσφορά μου στην πολιτική, στην οικονομία, στην πρόοδο γενικότερα είναι τεράστια, ωστόσο καταλαβαίνω ότι και άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι αυτού του νησιού θα πρέπει να διεκδικήσουν τη δική τους στέρεα υστεροφημία.
Βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν είναι ακατόρθωτο. Εδώ ορισμένοι πριν καλά- καλά πεθάνει κάποιος δείχνουν ότι είναι έτοιμοι από καιρό για βαφτίσια και γλέντια. Λες και ο «τιμώμενος» θα παρευρεθεί εκείνη την ώρα που θα «κόβουν την κορδέλα» (αλήθεια γίνεται κάτι τέτοιο στην ονοματοδοσία;) για να πει, αλλά κυρίως για να δείξει, εμπράκτως την ευχαρίστησή του.
Βέβαια, με τόσους σπουδαίους και ικανούς πολιτικούς που έχει αυτή η χώρα, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα αντιμετωπίσουμε ένα ακόμη πρόβλημα. Θα ξεμείνουμε από δρόμους για να τους δώσουμε το όνομά τους. Προτείνω λοιπόν να μην παίρνουν μόνο οι οδοί και οι λεωφόροι ονόματα «ευεργετών». Κάλλιστα, θα μπορούσαμε να δώσουμε ονόματα σπουδαίων «ανδρών» σε συνταγές μαγειρικής, δροσιστικά κοκτέιλ, λεωφορεία, νεκροταφεία, δημόσια εντευκτήρια, ουρητήρια κοκ. Ακόμα και να εξαντληθούν όλα τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να αγιοποιήσουμε πολλούς. Τι λέτε, δεν το αξίζουν με το καλό που μας έχουν κάνει;