Ή βολευόμαστε πολιτικά με το «τίποτα»
και καλύπτουμε τρύπες με το «κάτι τι»;
«Μέσα στην μπετονιέρα θα βάζετε σκ@@ά και θα βγάζετε τσιμέντο!».
Αυτή ήταν η περιγραφή ενός «μεγάλου» εργολάβου δημόσιων έργων, ο οποίος και περιέγραφε στην ομήγυρη του, με μεγάλη υπερηφάνεια μάλιστα, το πώς καταφέρνει να εκτελεί τα δημόσια έργα δίνοντας εκπτώσεις που ξεπερνούν το 60%.
Ασφαλώς και δεν χρειάζεται καμία περιγραφή, κανενός εργολάβου, φανταστικού ή πραγματικού για να διαπιστώσει ο μέσος Έλληνας πως το σύστημα στη χώρα, όχι απλώς νοσεί, αλλά είναι κατεστραμμένο και καταστροφικό. Κι ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που συζητείται σε όλους τους τόνους ότι οι τρόποι με τους οποίους ανατίθενται τα δημόσια έργα στην Ελλάδα, δεν ακολουθούν καν την κοινή λογική.
Στο σήμερα όμως; Στο σήμερα στην Κρήτη, περνούν πάνω από εννιά μήνες για να γίνει ένα έργο στο νέο δρόμο Αρκαλοχωρίου, ο οποίος μένει ασφαλώς κλειστός για όλο αυτό το διάστημα, κι όταν το έργο «ολοκληρώνεται» αφήνει πίσω του μια ανολοκλήρωτη παράκαμψη και προβλήματα. Στο σήμερα, ο Βόρειος Οδικός Άξονας «βουλιάζει» όπως «βουλιάζει» και ο νέος δρόμος Ηρακλείου – Μεσσαράς. Στο σήμερα ακόμα, στο επαρχιακό δίκτυο αν δεν θέλεις να αποκτήσεις καθημερινή σχέση στοργής με τον ορθοπεδικό σου και τους φυσικοθεραπευτές, πρέπει να οδηγείς αριστερά – δεξιά με την ελπίδα ότι θα γλυτώσεις κάποιες από τις τεράστιες λακκούβες. Δεν συζητάμε καν για τις «παρεμβάσεις οδικής ασφάλειας» που τις έβλεπα προχθές και γελούσα με το … 1 χιλιοστό ασφάλτου που έπεφτε για να φαίνεται ο δρόμος φτιαγμένος.
Το ερώτημα είναι το εξής: Δεν θα παρέμβει ποτέ κανείς; Δεν θα μπει ποτέ το μαχαίρι στο κόκκαλο; Κι αν όχι, γιατί; Είμαστε πολίτες τριτοκοσμικής χώρας; Ή βολευόμαστε πολιτικά με το «τίποτα» και καλύπτουμε τρύπες με το «κάτιτι»;
Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 200 τόνοι κηπευτικών προϊόντων μεταφέρονται από τη Μεσαρά στο Ηράκλειο μέσω ενός δρόμου που ήταν απαρχαιωμένος κι επικίνδυνος ακόμα και τη δεκαετία του ’50.
Την ίδια στιγμή, η Τροχαία έκλεισε τον «σύγχρονο» δρόμο από Απομαρμά έως Καστέλι (και καλώς έπραξε), ο οποίος δεν φαίνεται να ανοίγει στις 15 Μαΐου για κανένα λόγο. Ταυτόχρονα με το δρόμο όμως, «κλείνει» κι ένα σημαντικό κομμάτι της παραγωγικότητας και της επιχειρηματικότητας του νότου. Για να μην μιλήσουμε για την ανάγκη ασφαλών μετακινήσεων και σύγχρονων οδικών αξόνων, τους οποίους πολυδιαφημίζει η κυβέρνηση.
Όμως δεν ανοίγει … ρουθούνι! Και δεν ασχολείται ουσιαστικά κανείς. Μέσα στην πανδημία βέβαια, να θυμίσουμε ότι, η κυβέρνηση ήταν υπερήφανη για την ανέγερση ενός ολόκληρο νοσοκομείου μέσα σε 16 ημέρες. Θαύμα! αναφωνούσαν τότε οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Στην Κρήτη, που έχει κοπεί στα δύο, δεν γίνονται θαύματα για την κυβέρνηση; Ή δεν είναι σημαντική, η άμεση αποκατάσταση υποτίθεται σύγχρονων οδικών αρτηριών;