…σκεφτόμουν πόσο τελικά έχουμε
«εκπαιδευτεί» ακόμα και στις
πιο σκληρές ειδήσεις!
Μέχρι πριν λίγο καιρό αν πληκτρολογούσες στο διαδίκτυο «παιδιά, Πάτρα», η μηχανή αναζήτησης θα έβγαζε το γνωστό λαϊκό συγκρότημα που έχει αφήσει εποχή με τα τραγούδια του… Τότε που ο Λάμπρος Καρέλας τραγουδούσε Άκη Πάνου «δεν θέλω την συμπόνια κανενός, τον έζησα τον κόσμο και τον είδα…». Ιστορίες από αθώες εποχές. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει και τα έχεις ακούσει όλα, έρχεται κάτι άλλο για να σε διαψεύσει…
Σήμερα πια οι λέξεις αυτές (Πάτρα, παιδιά) παραπέμπουν στο θρίλερ που εξελίσσεται με επίκεντρο τους μυστηριώδεις θανάτους των τριών μικρών κοριτσιών της οικογένειας Δασκαλάκη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα με πρόσβαση στο διαδίκτυο που δεν έχει ενημερωθεί λεπτομερώς για το σύνδρομο Μινχάουζεν σκέτο ή διά αντιπροσώπου.
Είναι το θέμα που μονοπωλεί το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, τις συζητήσεις σε σπίτια, σε παρέες, παντού. Φίλοι και συγγενείς ρωτούν τη γνώμη μου λες και έχει σημασία… Κουβέντα να γίνεται. Μία ολόκληρη Ελλάδα, ως συνήθως, φωνάζει και καταριέται, διψώντας για αίμα και λιντσάρισμα.
Αργά ή γρήγορα, οι ειδικοί θα αποφανθούν επιστημονικά και τεκμηριωμένα. Τα λαϊκά δικαστήρια περισσεύουν…
Γνωστός δικηγόρος μού αφηγήθηκε μια ιστορία που συνέβη στο Ηράκλειο πριν πολλά χρόνια με ένα αγοράκι, το οποίο κάθε λίγο και λιγάκι νοσηλευόταν με σοβαρά προβλήματα στο έντερο. Ζούσε με τη διαζευγμένη μητέρα του. Έπαιρνε εξιτήριο, έκανε εισαγωγή, έπαιρνε εξιτήριο, έκανε εισαγωγή. Νοσηλεύτριες άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά και οι υποψίες αυτές ενισχύθηκαν όταν έβλεπαν τη μητέρα να είναι ιδιαίτερα χαρούμενη μέσα στο νοσοκομείο, καθώς επισκεπτόταν το παιδί ο πατέρας του και έτσι περνούσαν αρκετές ώρες όλοι μαζί ξανά. Τελικά, κατά τον δικηγόρο, αποκαλύφθηκε ότι η μητέρα «πότιζε» το παιδί με καθαρτικά μόνο και μόνο για να τραβάει τον οίκτο και τη συμπόνια του πρώην συζύγου, ο οποίος και τελικά ανέλαβε την επιμέλεια του αγοριού.
Με αφορμή πάντως την υπόθεση της Πάτρας, σκεφτόμουν πόσο τελικά έχουμε «εκπαιδευτεί» ακόμα και στις πιο σκληρές ειδήσεις… Τις «χωνεύουμε» και προχωράμε παρακάτω… Ένστικτο αυτοσυντήρησης ή κτίζουμε τείχος ηθικής ανοσίας;
Την πρώτη μέρα σοκ, τη δεύτερη ασφυκτιούμε από το άδικο, την τρίτη αιμοσταγείς και αδέκαστοι τιμωροί διότι «σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας». Όμως με ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, το σήμερα περνάει στο χθες και το αύριο καθ’ οδόν στην ταχεία της ζωής με νέες ακραίες, σκληρές και απάνθρωπες καταστάσεις… Και εμείς τώρα έχουμε άλλο θέμα να καταπιαστούμε, να εξοργιστούμε, να αναθεματίσουμε…
Σςςςςςς ησυχία! Παίζει πόλεμο on line με αίμα αληθινό. Και όμως το 2017 το Κίεβο, η πόλη των μεγάλων αντιθέσεων που παλεύει να βρει τον βηματισμό της με το βλέμμα στη Δύση και την πλάτη στο παρελθόν, ζούσε σε ρυθμούς Eurovision λόγω της μεγάλης νίκης της Τζαμάλα με το τραγούδι «1944» για την Κριμαία. Μία ανάσα από το χθες… Σήμερα στην πλατεία Ανεξαρτησίας της ουκρανικής πρωτεύουσας ηχούν οι σειρήνες του πολέμου που καλούν τον κόσμο στα καταφύγια ενόψει βομβαρδισμών.