Το ένα μάτι της είχε μπλαβίσει
από κάτω.
Δολοφονική τρυφερότητα…
Ξύλο στο δρόμο, ξύλο στο σπίτι, απειλές, φωνές, προσβολές, εξευτελισμοί και ταπείνωση. Μωλωπισμένα μάτια, σπασμένα δόντια, γυψωμένα χέρια, χείλια πρησμένα, σκισμένα φρύδια. Στην σύζυγο, πρώην, νυν και ..αεί, στην σύντροφο, στους γονείς, στα παιδιά, στους γέροντες παππούδες…
ΆΝΤΡΕΣ σηκώνουν το χέρι (πολλές φορές κατ’ επανάληψη), χτυπούν, αρπάζουν από το λαιμό, κλοτσούν, βγάζουν μαχαίρι, τραβούν πιστόλι… Το μάτι τους «γυαλίζει», εκφοβίζουν και τρομοκρατούν…. Και οι άλλοι τσιμουδιά. Τρέμουν σαν ψάρι. Πιο πολύ τα παιδιά. Βλέπουν εφιάλτες και κάποιες φορές τις νύχτες «βρέχουν» τα κρεβάτια τους.
Στα δικαστήρια, μία 28χρονη μητέρα έλεγε ότι ο άνδρας της την έριξε στο πάτωμα, έπεσε με μανία πάνω της και πέρασε τα χέρια του σφιχτά στο λαιμό της για να την «τιμωρήσει» επειδή καταδέχτηκε χρήματα από τον πατέρα της προκειμένου να αγοράσει μερικά τρόφιμα για το σπίτι. Τα δύο παιδάκια τους όρμησαν πάνω του με λυγμούς, εκλιπαρώντας να αφήσει τη μαμά τους.
Ο άλλος λίγο έλειψε να πνίξει την κατάκοιτη μητέρα του με το μαξιλάρι του ύπνου. Το ένα μάτι της είχε μπλαβίσει από κάτω. Δολοφονική τρυφερότητα…
Τις προάλλες μία ολόκληρη γειτονιά, από μεγάλο χωριό του Ηρακλείου, βρέθηκε στο Αυτόφωρο. Δεν άντεχαν οι άνθρωποι στην σκέψη ότι ο τύπος που τους τρομοκρατούσε με τα βίαια ξεσπάσματα του, θα αφηνόταν και πάλι ελεύθερος. Έφθασαν στο σημείο να παρακαλούν τους δικαστές: «λυπηθείτε μας». Πίνει, λέει, και όταν πίνει γίνεται, άθελα του πάντα, βίαιος. Άθελα του δέρνει τη γυναίκα του, τους γονείς και τους παππούδες τους και απειλεί τους γείτονες που θα τολμήσουν να του μιλήσουν.
Και έπειτα, εδώ στην Κρήτη, σαν να μου φαίνεται ότι το «νορμάλ», έχει χάσει κάθε έννοια, ενώ τις δικαιολογίες τις έχουμε πάνω-πάνω.
-Πίνεις;
– Το κανονικό μωρέ, καμιά 15αριά ρακές, 5-6 κούπες
-σε χτυπάει;
-τίποτα το σοβαρό μωρέ… ένα-δύο χαστούκια πού και πού.
-είναι βίαιος;
-μόνο όταν πιει… κατά τ’ άλλα καλό παιδί.
Έχουμε απασφαλίσει; Έχουμε αποτρελαθεί; Τι κουβαλάμε στα κεφάλια και στις ψυχές μας; Ήμασταν τόσο σκ@τ@ και προ Covid ή πιάσαμε ταβάνι;
Δυστυχώς, εδώ που φθάσαμε, είναι τουλάχιστον παρήγορο ότι κατηγορούμενοι σε αρκετές από αυτές τις υποθέσεις που φθάνουν ενώπιον της δικαιοσύνης με την αυτόφωρη διαδικασία, καταλήγουν στη φυλακή. Εισαγγελείς και δικαστές, ως κομμάτι αυτής της κοινωνίας, συναισθάνονται και συνεκτιμούν τις καταστάσεις και τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε περίπτωσης και συχνά πια τάσσονται υπέρ της φυλάκισης κατηγορουμένων, για λόγους ασφαλείας αλλά και παραδειγματισμού. Επιδιώκουν να βάλουν φρένο στην ενδοοικογενειακή βία, στις γυναικοκτονίες, στις κακοποιήσεις ηλικιωμένων και παιδιών και γενικότερα ανυπεράσπιστων πλασμάτων.
Τότε να δείτε πώς κόβονται ο βήχας και η μαγκιά. Έστω και για λίγο. Και είναι ανεκτίμητη αξία η ψυχική γαλήνη.
Σπουδαίο να κοιμάσαι χωρίς να φοβάσαι.