Αυτός ο φαύλος κύκλος των δολοφονικών επιθέσεων διαρκεί εδώ και 40 χρόνια
και δεν λέει να σταματήσει σκορπώντας συνεχώς αίμα και θάνατο
Με 13 ανθρώπους να έχουν χάσει την ζωή τους και έναν ακόμα να χαροπαλεύει, μετά τα επεισόδια προχθές το βράδυ στο Ρέντη, η οπαδική βία συνεχίζει να αποτελεί μια βαθιά πληγή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Από τις 9/9/1983 όταν ο 18χρονος τότε αθλητής ποδηλασίας Άρης Δημητριάδης, δέχτηκε επίθεση με μαχαιριές έξω από το γήπεδο Χαριλάου στην Θεσσαλονίκη, επειδή ρώτησε το σκορ του αγώνα, μέχρι και σήμερα αυτή η μάστιγα εξακολουθεί να παραμένει αχτύπητη στην χώρα μας.
Αυτός ο φαύλος κύκλος των δολοφονικών επιθέσεων διαρκεί εδώ και 40 χρόνια και δεν λέει να σταματήσει, σκορπώντας συνεχώς αίμα και θάνατο ακόμα και σε αθώα θύματα που απλά έτυχε να περνούν έξω από κάποιο γήπεδο ή να είναι μέσα απλά από σύμπτωση, όπως ο άτυχος Μπλιώνας του οποίου το νήμα της ζωής κόπηκε το 1986 στο Αλκαζάρ όταν δέχθηκε φωτοβολίδα στην καρωτίδα ενώ καθόταν αμέριμνος στην κερκίδα. Από τότε έχουμε θρηνήσει άλλες 11 ζωές με νωπό ακόμα το αίμα του Μιχάλη Κατσούρη, που δολοφονήθηκε τον περασμένο Αύγουστο στην Νέα Φιλαδέλφεια.
Τελευταίο θύμα ένας 31χρονος αστυνομικός στα επεισόδια που έγιναν το βράδυ της Πέμπτης έξω από το κλειστό στο Ρέντη στην διάρκεια του ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, για την προημιτελική φάση του Λιγκ Καπ «Νίκος Σαμαράς» στο βόλει. Ο αστυνομικός δέχθηκε στο πόδι ναυτική φωτοβολίδα, η οποία καρφώθηκε στον μηρό προκαλώντας του ακατάσχετη αιμορραγία, με τον άτυχο άνδρα να δίνει μάχη για να κρατηθεί στην ζωή.
Η Αστυνομία προχώρησε σε 424 (!) προσαγωγές οπαδών που βρίσκονταν στο κλειστό με την ελπίδα να συλλάβει τον δράστη της δολοφονικής επίθεσης και να μην μείνει ατιμώρητη, όπως εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα η δολοφονία του Κατσούρη, με 20 από τους συλληφθέντες Κροάτες να αποφυλακίζονται κιόλας χθες με περιοριστικούς όρους. Η απονομή δικαιοσύνης είναι το ένα ζητούμενο. Να βρεθούν οι ένοχοι και να πληρώσουν.
Το άλλο είναι η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Υπάρχει τρόπος για να βρεθεί η λύση; Τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από ευχολόγια και βαρύγδουπες δηλώσεις για την πάταξη της οπαδικής βίας; Η πολιτεία έχει αποδείξει πολλάκις ότι δεν θέλει να βάλει τάξη. Φοβάται; Δεν μπορεί ή δεν την ενδιαφέρει; Μέτρα, ημίμετρα, νόμοι υπάρχουν που δεν τηρούνται ή αλλάζουν εν μια νυκτί κατά το δοκούν. Η ίδια αδιαφορία και από τις ομάδες. Αντί να κάνουν πέρα τους στρατούς των οπαδών, τους έχουν υπό την προστασία τους γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.
Χθες κλάψαμε για τον Άλκη, τον Μιχάλη σήμερα προσευχόμαστε για τον άτυχο αστυνομικό, αύριο τι; Πάλι θα κλαίμε, πάλι θα βγάζουμε δεκάρικους… λόγους, η ζωή θα συνεχίζεται και εμείς θα ξεχνάμε. Δεν ξεχνούν όμως ποτέ και δεν παύουν να πονούν οι οικογένειες των θυμάτων. Οι μανάδες και οι πατεράδες που έθαψαν τους γιούς τους. Σε αυτούς τους άμοιρους τι να πει κάποιος; Ότι το κράτος νοιάζεται και θέλει να πατάξει την βία;
Μπορεί κάποιος να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους το πει χωρίς να νιώσει ντροπή; Δεν έκανε τίποτα τόσα χρόνια. ΄Ημουνα νιός και γέρασα και «όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν», όλα αυτά τα 40 χρόνια. Θα αλλάξει κάτι τώρα μετά ειδικά και το… 41%; Θα είμασταν αφελείς αν το πιστεύαμε. Απ’ ότι φαίνεται το πρόβλημα αυτό είναι το τελευταίο που τους απασχολεί. Ας σταματήσουν τουλάχιστον να χύνουν κάθε φορά κροκοδείλια δάκρυα και να κοροϊδεύουν κι ας βοηθήσει ο μεγαλοδύναμος να μην θρηνήσουν άλλες μάνες. Δυστυχώς, σωτηρία σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει…