Αναβιώνουμε αδιάλειπτα
τον μύθο του Σίσυφου
Ποιος να μας το έλεγε ότι θα έχανε τη λάμψη της η μέρα της πρωταπριλιάς από τη χοντροκομμένη κυρίαρχη προπαγάνδα μοιρασμένη σε τηλεοπτικά πάνελ, πασπαλισμένη από την άχνη ζάχαρη της δήθεν ενημέρωσης, στο όνομα της οποίας λοβοτομείται η αλήθεια. Σήμερα τα ψέματα δεν είναι καθόλου αθώα και ούτε ο αυτοσκοπός τους περιορίζεται στην πρόσκαιρη εξαπάτηση του θύματος, όπως συνηθίζεται να γίνεται παιχνιδιάρικα την πρώτη μέρα του Απρίλη.
Τα ψέματα αμπαλάρονται και σερβίρονται, ως μέρος μιας «κανονικότητας», που θέλει να χτίζει συνειδήσεις ταπεινωτικά υποταγμένες, αδιαμαρτύρητα ελεγχόμενες, εθελόδουλα αθόρυβες.
Στους «ενδιαφέροντες καιρούς» που ζούμε, τους οποίους άλλοι θεωρούν ευχή και άλλοι κατάρα, η ατομική ευθύνη επιστρατεύεται για να ξελασπώσει τον πολιτικό κανιβαλισμό των ευτελών επιδομάτων φτώχειας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης, της καταπίεσης. Έτσι, ενώ η Κυβέρνηση ανακοινώνει ξανά και ξανά το τέλος της πανδημίας, την ίδια ώρα, αναβιώνουμε αδιάλειπτα το μύθο του Σίσυφου.
Βλέπουμε τα μέτρα προστασίας να γίνονται «ακορντεόν» αφού η κυβερνητική πολιτική μάς υποδεικνύει ότι ο covid με τον συγχρωτισμό κολλάει, αλλά με τον τουρισμό δεν κολλάει. Μάθαμε καινούριες λέξεις όπως το «σκοιλ ελικικού» και το «μέτζη του νέουκτη» των προγραμμάτων «κατάρτισης», για τα οποία ενώ χρυσοπληρώθηκαν ΚΕΚ, εξέθεσαν με αλαμπουρνέζικα κάθε έννοια επιστημονικής αξιοπρέπειας.
Διδαχτήκαμε ότι πρέπει να ανεχτούμε τις ασφυκτικές σχολικές αίθουσες με τα 28άρια τμήματα και το μειωμένο εκπαιδευτικό προσωπικό, διότι μας προστατεύουν οι περίφημες μάσκες- αερόστατα. Είδαμε τα νοσοκομεία να μετατρέπονται μονοθεματικά σε κλινικές covid και να συμπιέζονται αφόρητα σε βάρος όλων των υπόλοιπων ιατρικών παροχών αφήνοντας ακάλυπτους όσους τις έχουν ανάγκη. Και μέσα στο ξέφρενο πανηγύρι της πανδημίας ήρθε και η διάλυση του 8ωρου και του 5νθήμερου, στο όνομα της «ρύθμισης της αγοράς εργασίας» επιστρέφοντας τον τόπο σε βαθύ Μεσαίωνα. Αλλά είπαμε.
Όλα αυτά γίνονται για το καλό μας, με τον τρόπο που η Κυβέρνηση βεβαίως το εννοεί και μας δείχνει τον δρόμο για το πώς δια μέσω των ατομικών συμβάσεων εργασίας θα συναποφασίσουμε ισότιμα, σαν καλοί φίλοι με τον εργοδότη μας, το βάθος του ακρωτηριασμού των εργασιακών δικαιωμάτων μας.
Στο μεταξύ, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να λέμε και «ευχαριστώ» για τα σαράντα τέσσερα λεπτά τη μέρα που θα “παντελονιάσει” ο καθένας από μας για 60 λίτρα βενζίνης τον μήνα, που σημαίνει πρακτικά 13,33 ευρώ τον μήνα! Ομοίως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με υπογλώσσια κάθε φορά που ανοίγουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ, που μοιράζει πολλαπλά εμφράγματα.
Το ψέμα που αναπαράγεται στον πολιτικό βίο με την ευκολία της αναπνοής είναι πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας, για την οποία θα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις… Όπως μας είχε τραγουδήσει ο συγκλονιστικός και ανεπανάληπτος Μίκης Θεοδωράκης «σου είπαν ψέματα πολλά, ψέματα σήμερα σου λένε ξανά κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν…
Καιρός να σταματήσεις, καιρός να τραγουδήσεις, καιρός να κλάψεις και να πονέσεις, καιρός να δεις…».