Το φιλί της αγάπης έλαβε άλλη διάσταση αφού το δώσαμε σε εσένα
Ώρα 6 και μισή. “Καταραμένο ξυπνητήρι, ποιος σε ανακάλυψε να σε πετάξω στο κεφάλι του;” Κάπως έτσι ξυπνάω κάθε πρωί και αρχίζει αυτό που περιγράφεται σε πολλά “γυναικεία” τραγούδια με πρωταγωνίστριες μητέρες, συζύγους και εργαζόμενες.
Αυτά π.κ., δηλαδή προ κοροναϊού. Τώρα το ξυπνητήρι δεν χτυπάει, τα παιδιά δεν πάνε σχολείο και, γενικά, δεν πάνε πουθενά.
Και η αλήθεια είναι πως ζούμε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στο σποτ της περιφέρειας Κρήτης. Οι μικρές μου, μιλάνε μόνο στο τηλέφωνο με τις γιαγιάδες και τον παππού, περιγράφουν τις περιπέτειες που βιώνουν καθημερινά μέσα σε τέσσερις τοίχους, άντε στην αυλή και, η αλήθεια να λέγεται, και στην θάλασσα. Μην πάει ο νους σας στο κακό, η θάλασσα εδώ είναι… δική μας. Ελάχιστοι άνθρωποι κινούνται τις καθημερινές και πρωινές ώρες που εμείς σουλατσάρουμε και πετάμε ψωμάκι στα ψαράκια.
Αυτή η γιαγιά, όμως, λείπει, τα γλυκά της, ρε παιδί μου, τα γεμιστά, τα κέικ, τα ζελεδάκια, και, αχ αυτά τα καλτσούνια που με βλέπω να τα φτιάχνω μόνη μου και… Κλάφ΄τα, Χαράλαμπε!
Η μυρωδιά, όμως, λείπει πιο πολύ. Ποια μυρωδιά; Όλων όσων δεν βλέπω, αυτή ξεχνιέται πιο δύσκολα…
“Τι να κάνω με τις λαμπάδες;”, αναρωτήθηκε μία νονά. Αυτό κάνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ρωτάει ποια λαμπάδα προτιμάει η βαφτιστήρα της και τι άλλο δώρο χρειάζεται.
Φέτος, όμως, το Πάσχα δεν είναι το ίδιο. Μου θυμίζει, στο κομμάτι της απομόνωσης μονάχα, μην παρεξηγηθώ, εκείνο το πρώτο Πάσχα που πέρασα μαζί σου. Κοιμόσουν, μόλις μίας βδομάδας ζουζουνάκι, στην κούνια σου κι εμείς με τον πατέρα σου βγήκαμε στο μπαλκόνι για να ακούσουμε το “Χριστός Ανέστη”. Για μας, ήταν η πρώτη φορά που αυτό το μήνυμα μας άγγιξε τόσο πολύ και το φιλί της αγάπης έλαβε άλλη διάσταση αφού το δώσαμε σε εσένα. Εντάξει, μπορεί και λίγο να σε ξυπνήσαμε αλλά τι περιμένεις από μια χαζομαμά και ένα χαζομπαμπά, να σε αφήσουν ήσυχη; Πολλά θες.
Φέτος, οι ευχές για “Καλή Ανάσταση” και “Καλό Πάσχα” έχουν μία δεύτερη ανάγνωση. Και όσο δε μου αρέσει η ηλεκτρονική επαφή, τόσο χαίρομαι που τουλάχιστον μου έχει μείνει και αυτή. Έστω μια φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, ένα μήνυμα να αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού.
Όσο για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ας ελπίσουμε ότι θα είμαστε σύμμαχοι σε όλο αυτό, ότι το σπίτι θα μείνει όρθιο με δύο τερατάκια της τσέπης 24 ώρες το 24ωρο μέσα και ότι δε θα τρέχουμε σε δικηγόρους για διαζύγιο, αν έχουμε μείνει ζωντανοί, όχι σε καμιά σκηνή για να κερδίσουμε το χειροκρότημα, αλλά στο σαλόνι, εκεί αγκαλιά στον καναπέ μας.