Το φαινόμενο ενός παιδιού
που μας διδάσκει πως όταν
είσαι σπουδαίος είσαι και ταπεινός
Πρέπει να είναι ο μοναδικός αθλητής παγκοσμίου βεληνεκούς που παρακολουθείς τον αγώνα του όχι για να δεις τι θα κάνει ή ποιο μετάλλιο θα κερδίσει. Αυτό μοιάζει να έχει κριθεί πριν αρχίσει ο αγώνας. Δεν έχεις καμία αγωνία, αλλά περιμένεις υπομονετικά μέχρι το τέλος για να ακούσεις τις…δηλώσεις του, τι θα πει, τι ευφάνταστο και συνάμα τόσο απλοϊκό θα εκστομίσει.
Είναι μόλις 25 ετών και τα έχει κατακτήσει όλα στο άθλημα που μάλλον κατά τύχη βρέθηκε να κάνει. Έχει πάρει ολυμπιακά, παγκόσμια, πανευρωπαϊκά, πανελλήνια- ό,τι υπάρχει βρισκόμενο στο μήκος, το έχει κατακτήσει. Και τώρα δεν το κρύβει, απλώς…ξενερώνει!
«Έλα, ρε παιδιά, ποιος πηδάει πρωί πρωί;» ήταν η πρώτη του αντίδραση μετά το χρυσό μετάλλιο που πήρε ξανά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, χωρίς να έχει πατήσει το πόδι καν στο γκάζι!
Μετά το νέο επίτευγμα ο Μίλτος Τεντόγλου είχε μια φάτσα λες και είχε αποκλειστεί από τους προκριματικούς: «Ο αγώνας ήταν χάλια, δεν είχα καμία διάθεση, εντάξει τα πιο νέα παιδιά που ήταν εδώ είχαν περισσότερο όρεξη, διάθεση να κερδίσουν» έλεγε!
Κι όταν πήρε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος με την απονομή και τον εθνικό ύμνο να ακούγεται την ώρα που η ελληνική σημαία σηκωνόταν ξανά στο ψηλότερο σημείο του ιστού, το προχώρησε πολύ περισσότερο: «Έχω ξενερώσει λίγο τώρα, πάω να δω τριπλούν»!
Ναι, γελάμε, είμαστε υπερήφανοι, αλλά και… ευχαριστιόμαστε τις δηλώσεις του Τεντόγλου, που, εάν δεν τον ήξερες, δεν θα μπορούσες να φανταστείς ότι είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου στην ιστορία του στίβου. Ναι, είναι! Και όμως… ξενερώνει. Κι όμως ο ίδιος είχε πει σε άλλο μεγάλο αγώνα που κέρδισε (πάλι) με το τελευταίο άλμα ότι «έπρεπε να κερδίσει ο συναθλητής μου, ήταν πιο καλός σήμερα»!
Αλήθεια, τώρα, εάν κάποιος δεν τον ξέρει, δεν είναι υποψιασμένος για το ποιος πραγματικά είναι αυτός ο αθλητής και ακούει όλα αυτά που λέει, μπορεί να… παρεξηγηθεί. Και όντως είδα τέτοια σχόλια: Προσβάλλει με αυτά που λέει, είναι ειρωνικός, δεν σέβεται τους συναθλητές του και τον στίβο, γράφουν ορισμένοι. Για ποιον τα λένε όλα αυτά; Για τον Τεντόγλου; Γι’ αυτό το απίθανο παιδί; Ούτε ξέρουν τι τους ξημερώνει!
Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο που περιγράφουν. Ο Τεντόγλου είναι ένα μεγάλο παιδί που σέβεται όποιον έχει απέναντί του. Που δεν θεωρεί ότι κάνει τόσο σπουδαία πράγματα και πιο σημαντικά από τα όσα καθημερινά κάνουν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν.
Είναι εκείνος που είχε πει ότι «σιγά το πράγμα που κάνω, ο κολλητός μου στα Γρεβενά δουλεύει ξημερώματα στον φούρνο, εκεί να δεις ζόρια»!
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής που έχει χύσει τόνους ιδρώτα, που ξέρουμε όλοι τι δουλειά κρύβει για να φτάσεις να είσαι ο πρώτος των πρώτων στον στίβο και τι θυσίες και αφοσίωση χρειάζεται, μας λέει κάθε φορά, μας υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία ότι ο κάθε άνθρωπος είναι σπουδαίος πέρα από μετάλλια, βραβεία και διακρίσεις! Και οφείλει να είναι ταπεινός. Τι είναι αυτό; Μα, το ολυμπιακό ιδεώδες του, η αληθινή φύση του αθλητισμού, της πραγματικής άμιλλας, αλλά και η παράσταση της ίδιας της ζωής, την οποία δυστυχώς με τις κοινωνίες που έχουμε φτιάξει ξεχάσαμε!
Αυτό το παιδί μάς διδάσκει το πως μπορείς να είσαι και σπουδαίος και ταπεινός.
Και τεράστιος και καθόλου «μικρός». Κι έχει καρδιά, έχει μυαλό, δεν τον ενδιαφέρουν τα υλικά, τα χρήματα. «Ένας αθλητής δεν μπορεί να τρέχει με χρήματα στις τσέπες του. Πρέπει να τρέχει με ελπίδα στην καρδιά του και όνειρα στο μυαλό του» έλεγε ο τεράστιος Ζάτοπεκ.
Κι αυτό το «χρυσό» παιδί του ελληνικού αθλητισμού, που τρέχει σαν να βαριέται, που μιλάει… ξενερωμένος, που δεν έχει ύφος και τουπέ, μάς δίνει τα καλύτερα μαθήματα. Και τον σκέφτομαι από τώρα να τον ρωτάει το παιδί του:
-Μπαμπά, γιατί δεν έχουμε άλλα μετάλλια εκτός από χρυσά;
-Σοβαρά τώρα; Δεν έχουμε; Ξενέρωσα, γιε μου…