«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν πνιγείς εσύ, πώς θα γίνουνε οι ζωές μας κέρδη;»
Αν κάτι σε αυτό τον τόπο δεν χάνει το ρυθμό την επαναληπτικότητα και δυστυχώς την προοπτική του, είναι οι επαναλαμβανόμενες καταστροφές που έχουν θεμελιώσει την παρουσία τους σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το καλοκαίρι καιγόμαστε, το φθινόπωρο και τον χειμώνα πνιγόμαστε.
Πρώτη πράξη φωτιές, δεύτερη πράξη πλημμύρες. Ένας αδιάκοπος εφιάλτης που επαναλαμβάνεται πιστά με όλο το τελετουργικό του, το οποίο είναι δομημένο στις κίβδηλες διαβεβαιώσεις του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού» και της «άριστης πρόνοιας που συντονίζεται με την επιστήμη» που πάντα χάνουν τον δρόμο τους και τον κοινό βηματισμό τους σε ένα κράτος που συνεχώς συρρικνώνεται και αποδομείται βίαια από τους ανθρώπους που το κρατούν όρθιο με τη δύναμη των χεριών τους, την επιστημονική γνώση και την τεχνογνωσία τους. Ποιο κράτος θα σβήσει τις φωτιές; Αυτό που δεν προσλαμβάνει ούτε δασολόγους, ούτε πυροσβέστες;
Αυτό που δεν εκσυγχρονίζει τα τεχνικά μέσα και τον εξοπλισμό του, ή αυτό που αφήνει όλο τον πλούτο του επιστημονικού δυναμικού του να αποδημήσει σε άλλες χώρες του εξωτερικού, αφού η ζωή εδώ έχει γίνει αβίωτη; Ποιο κράτος θα αναχαιτίσει τις πλημμύρες; Αυτό που αποδομεί τις τεχνικές υπηρεσίες και τις πολεοδομίες του ή αυτό που βαπτίζει «ανάπτυξη» τις καταπατήσεις σπάνιων βιοτόπων, των παραλιών και των δασών του;
Από την άλλη πάλι, το «εκκενώστε»… ήρθε για να μείνει, αφού αποτελεί τη σταθερή προτροπή και κατεύθυνση σε κάθε έκτακτο γεγονός και ακολουθείτε πιστά ως οδηγία – τυφλοσούρτης και θλιβερή επωδός κάθε επιχειρησιακού σχεδίου.
Η επίκληση της κλιματικής κρίσης (τον πυρήνα της ουσίας της ποτέ δεν αναλύουμε) έχει καταντήσει μια βολική ανάθεση ευθύνης για όλα αυτά που δεν γίνονται, για τα οποία οι ευθύνες είναι εντελώς προσωποποιημένες, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι βολικά να τις μεταθέσουν, για να βγουν από το κάδρο. Και αυτά δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση που κρατά τα σκήπτρα της ευφράδειας στις τραγελαφικές δικαιολογίες και χειριστικά αποποιείται των ευθυνών της και των συνειδητών πολιτικών επιλογών της. Για να εστιάσουμε λίγο και στον δικό μας τον μικρόκοσμο…
Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα; Πόσα χρόνια πλημμυρών πρέπει να περάσουν για να οριοθετηθεί ο Γιόφυρος και ο Ξηροπόταμος; Πότε θα γίνουν τα αντιπλημμυρικά έργα στη Νέα Αλικαρνασσό και στην περιοχή του Καρτερού, που γίνεται ποτάμι σε κάθε νεροποντή; Το φράγμα των Δαφνών και Ασιτών-Πρινιά θα προχωρήσει;
Πόσα χρόνια δικαιολογιών έχει χορτάσει αυτός ο τόπος βλέποντας τους πρωταγωνιστές της αυτοδιοίκησης να επικαλούνται τις δυσκολίες για να μη λύσουν το πρόβλημα και την ίδια ώρα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την απογοητευτικά θλιβερή (το λιγότερο) διαχείρισή τους, που μας αφήνει ανοχύρωτους και εκτεθειμένους; Και, κυρίως, για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τις πολιτικές αυτών που μας αφήνουν να πνίγουμε και να καούμε; Αυτών που κονιορτοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής και μετά μας εξωθούν να «πάμε και όπου βγει».
Στα σκοτεινά αδιέξοδα της απανθρωπιάς, τη φρικαλεότητα του ατομισμού, την ανηθικότητα του πειθήνιου υποτακτικού…
Έτσι φτάνουμε στα χειρότερα… Να χάνονται άνθρωποι με μια κλοτσιά από τον καταπέλτη του πλοίου.
Όπως λέει και ένας καλός φίλος: Αν δεν καώ εγώ, αν δεν πνιγείς εσύ, πώς θα γίνουνε οι ζωές μας κέρδη;