Αυτοί οι υποψήφιοι πρόεδροι, πού βρίσκονταν άραγε όταν κατρακυλούσε το ΠΑΣΟΚ;
Θέλω να είμαι ειλικρινής: Όταν η Φώφη αποχώρησε από την κούρσα διαδοχής για το Κίνημα Αλλαγής, πέρα από το ότι λυπήθηκα ως άνθρωπος για μια περιπέτεια υγείας που κανείς δεν εύχεται για κανέναν (ελπίζω), πίστεψα πως οι νέες εξελίξεις ενδεχομένως να οδηγούσαν την κεντρώα παράταξη στην ανάκαμψη.
Θεώρησα πως μετά από μια περίοδο εσωστρέφειας, προβλημάτων και ανατροπών, κι αφού πια ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει με τη στάση του, πως ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται να επανέλθει στην εξουσία, το ΚΙΝΑΛ με νέο πρόεδρο, νέα αντίληψη και προοπτική, θα μπορούσε να κερδίσει τις χαμένες δάφνες του.
Και μετά ήρθαν οι… πρόεδροι! Για την ακρίβεια οι νέοι υποψήφιοι πρόεδροι που πριν τη Φώφη, δεν ξέρω για ποιο ακριβώς λόγο, κρύβονταν, αλλά μετά τη Φώφη θεώρησαν υποχρέωσή τους, να «σώσουν» την παράταξη και τη χώρα.
Θέλω να γίνω αφελής: Να προσποιηθώ ότι δεν θυμάμαι, γιατί, για την ακρίβεια, δεν θέλω να θυμάμαι. Αυτοί οι υποψήφιοι πρόεδροι, πού βρίσκονταν άραγε όταν κατρακυλούσε το ΠΑΣΟΚ; Πού βρίσκονταν όταν δεν χανόταν απλώς η εξουσία, αλλά ακόμα και η δεύτερη θέση; Αυτοί οι σημερινοί υποψήφιοι πρόεδροι τι άραγε έχουν προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ, τι προσφέρουν στο ΚΙΝΑΛ και τι μπορούν να προσφέρουν στη χώρα;
Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν ρωτώ σκωπτικά. Ούτε επικρίνοντας τους. Με πολλούς από αυτούς έχουμε άριστες σχέσεις, από τυπικές μέχρι φιλικές και με όλους είχαμε στο παρελθόν ή έχουμε την ευκαιρία μέχρι και σήμερα, να συνομιλούμε, να ανταλλάζουμε απόψεις και να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε πολιτικά. Ρωτώ ουσιαστικά. Και πραγματικά περιμένω να απαντήσουν ειλικρινά.
Όχι προσωπικά σε μένα. Στους πολίτες από τους οποίους διεκδικούν ψήφο και στους ψηφοφόρους που αύριο θα κληθούν να τους επιλέξουν ή να τους απορρίψουν. Τι πραγματικά έχουν κάνει; Τι πραγματικά έχουν προσφέρει; Και πώς βολεύονται μέσα σε ένα πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας που έχει κατρακυλήσει σ’ ένα 7%;
Ας πούμε όμως ότι οι υποψήφιοι πρόεδροι έχουν πράξει τα μέγιστα για την παράταξη και τη χώρα, απλώς έχουν σταθεί μέχρι στιγμής σχετικά «άτυχοι» και δεν έχουν καταφέρει να γνωστοποιηθούν σωστά τα επιτεύγματα τους. Κι ας δεχθούμε ως δεδομένο ότι τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς όντως έχουν προσφέρει.
Το ερώτημα που ανακύπτει στον μέσο ψηφοφόρο, δεν είναι μοιραία, το εξής απλό; «Γιατί σε ένα κόμμα του 7% σφάζονται ποιος θα γίνει πρόεδρος;». Ποιος θα το απαντήσει αυτό; Ελπίζω οι υποψήφιοι πρόεδροι στις προεκλογικές τους περιοδείες.
Διότι είναι πέρα από προφανές, πως στην Ελλάδα της υγειονομικής και της γενικότερης κρίσης, κανένας απολύτως δεν πιστεύει πως 4,5,6 ή όσοι εν πάση περιπτώσει υποψήφιοι προκύψουν για το ΚΙΝΑΛ, έχουν ως μοναδικό στόχο να διασφαλίσουν την ενότητα στην παράταξη και την ευημερία της χώρας την επόμενη ημέρα. Άραγε γιατί δεν το έπραξαν νωρίτερα;