Εν αναμονή του Ευρωμπάσκετ 2022 και όλοι τρέφουμε υψηλές προσδοκίες για την Εθνική των Αντετοκούνμπο (που όπως και να έχει γράφουν ιστορία), την Εθνική του καλύτερου έλληνα προπονητή, την Εθνική του καλύτερου ρόστερ στη σύγχρονη εποχή, την Εθνική του νέου κλίματος, της λάμψης, της υγείας. Πέρα όμως από την βιτρίνα υπάρχουν πολλά σοβαρά προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ και η διοίκηση της ΕΟΚ πρέπει να τα δει με περισσότερη… ευλάβεια.
Τα πεπραγμένα (και της) εφετινής σεζόν στις μικρές εθνικές κατηγορίες, σε συνδυασμό με το κενό που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στην παραγωγή καλών παικτών, την ποιότητα της Α1 και πολλά ακόμη προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ (πχ αμφιβόλου αξίας ξένοι που δεν “βοηθούν” στην εξέλιξη των Ελλήνων μέσα από τον ανταγωνισμό, αλλά και ομάδες που μόλις κάποιοι ξένοι αποδειχθούν αξιόλογοι δεν μπορούν να τους κρατήσουν και τους αποδεσμεύουν στην πρώτη πρόταση από το εξωτερικό), δείχνουν πως παρά την προσπάθεια που γίνεται από τη νέα ηγεσία της ΕΟΚ και το νέο άνεμο που γενικώς πνέει στο άθλημα και ο γιαλός μας είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε…
Φυσικά η νέα ΕΟΚ, σε λίγους μήνες μέσα δεν μπορεί να “καταδικαστεί” για τις αποτυχίες. Ούτε κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα μπορεί να βγάλει παίκτες μέσα σε ένα-δύο χρόνια. Χρειάζεται πλάνο πολυετές. Αλλά σίγουρα χρειάζεται πλάνο διαφορετικό από ότι υπήρχε!
Στις τρεις διοργανώσεις των μικρών Εθνικών είχαμε…
- U20 (ρεκόρ 2-5 και 12η θέση)• U18 (ρεκόρ 3-4 και 12η θέση)
- U16 (ρεκόρ 5-2 και 4η θέση).
Δικαιολογίες τύπου κοροναϊού ,πανδημίας ,ότι «αυτά τα παιδιά τα τελευταία 2 χρόνια δεν έχουν αγώνες λόγω της πανδημίας», αλλά η πανδημία αφορούσε όλον τον πλανήτη. Και δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Είναι τα βασικά του μπάσκετ. Τα απολύτως απαραίτητα για σχολές σαν την ελληνική που δεν φημίζεται ούτε για την αθλητικότητά της, ούτε για τα ψηλά κορμιά. Είναι η ευστοχία τόσο στο τρίποντο, που είναι καταλυτικός παράγοντας στο σύγχρονο μπάσκετ, όσο και τις βολές. Στο τρίποντο δεν είμαστε ποτέ Στέφεν Κάρι ή Ρέτζι Μίλερ. Αλλά αυτό απέχει από το να έχουμε σε όλες τις Εθνικές κάτω από 28% και να καταλαμβάνουμε στη σχετική λίστα χαμηλές θέσεις στις αντίστοιχες διοργανώσεις.
Στις βολές; Η U20 τελείωσε με 62,5% (η χειρότερη επίδοση του τουρνουά), η U18 με 65,8% (8η θέση) και η U16 με 59,9% (14η θέση στις 16 ομάδες).
Τα λάθη; Η U20 έκανε μόλις 13,6 ανά παιχνίδι (7η καλύτερη στη λίστα), η U18 με 13,9 λάθη μέσο όρο ήταν 4η καλύτερη ομάδα και τέλος η U16 με 21 λάθη ανά ματς ήταν η 3η ομάδα με τα περισσότερα λάθη.
Τέλος για τους άνδρες να σημειωθεί πως δεν είχαμε δικαίωμα συμμετοχής στο Παγκόσμιο U17!
Τα αποτελέσματα για τις Εθνικές ομάδες μπάσκετ γυναικών ήταν πιο ενθαρρυντικά.
Στην U20 η Εθνική είχε 5 νίκες σε 7 ματς. Αλλά μιλάμε για τη β’ κατηγορία. Τερματίσαμε στην 5η θέση (οι 3 πρώτες προβιβάστηκαν), έχοντας φυσιολογικά -για τα δεδομένα- στατιστικά: 29,6% στο τρίποντο (7η θέση), 15,4 λάθη (3η καλύτερη) και ως συνήθως για τις Ελληνικές ομάδες ευστοχία από τη γραμμή των βολών στο 67%.
Στο U18, η Εθνική υποβιβάστηκε καθότι πήραμε την 14η θέση στις 16. Με 35,3% στο δίποντο (13η θέση), 22,2% στο τρίποντο (28/126 και 15η θέση), 67,5% στις βολές (7η θέση), και με 19 λάθη ανά αγώνα (3η ομάδα με τα περισσότερα λάθη.
Τέλος σε εξέλιξη είναι το Eurobasket U16 όπου… κόντρα στο ρεύμα, η Εθνική ομάδα τα πάει περίφημα στα τρίποντα. Με 40% ήταν η καλύτερη ομάδα της α’ φάσης, ενώ είχε 43% στο πρώτο νοκ-άουτ που έφερε την πρόκριση στα προημιτελικά, όπου εχασε από την Ισπανία. Καταλήγοντας: το αναπτυξιακό πρόγραμμα πρέπει να τροποποιηθεί και να δώσει κίνητρο στα παιδιά της περιφέρειας. Το σύστημα πρέπει να αλλάξει, ώστε τα ταλαντούχα παιδιά να βρίσκουν χώρο και χρόνο να αγωνίζονται, διότι μόνο μέσα από τον ανταγωνισμό βελτιώνεσαι.