Εκεί που λες ότι πιάσαμε
πάτο… έχει κι άλλο ακόμη!
Εκεί που πας να ηρεμήσεις και να απολαύσεις τη θερινή ραστώνη, οι φωτιές και οι καταστροφές δεν σε αφήνουν. Οι τραγικές ειδήσεις με τον χαμό τόσων ανθρώπων τρυπούν την ψυχή και μαυρίζουν την καρδιά σου. Αλλά δεν είναι μόνο οι μεγάλες, οι ανεπανάληπτες ζημιές που κάνουν φύση και ανθρώπους να μαυροφορούν, να συνεχίζουν με πένθος και οιμωγές. Λες να πιάσω κάτι πιο…λάιτ;
Κάτι life style, κάτι αοιδοί και αηδίες έρχονται και σε ρίχνουν στο ταβάνι. Εκεί που λες ότι πιάσαμε πάτο διαβάζεις ακόμη μερικές ειδήσεις του… χαλαρού Αυγούστου και καταλαβαίνεις ότι έχει και πιο… κάτω. Είναι και κάτι «μικρές» τραγωδίες που είναι ταυτόχρονα μεγάλες, γιατί δείχνουν το ψυχικό πάθος, την αρρώστια του μυαλού των ανθρώπων, που προσπαθούν να βρουν την εξ ύψους παρηγορία όχι στον… Ύψιστο, στα νεφελίμ και τα χερουβείμ, αλλά στην καταστροφή του διπλανού τους, σε ό,τι βρουν ξεσπούν.
«Μου άρεσε να βλέπω τις σειρήνες και τους πυροσβέστες να τρέχουν» είπε ο πυρομανής που πιάστηκε να κάνει εμπρησμούς. Άρρωστος άνθρωπος, σοβαρή η κατάσταση, να βρούμε τη μάνα του, τον πατέρα του και να τους ρωτήσουμε πώς το κατάφεραν αυτό! Και την κοινωνία κι όλους εμάς που… ανατρέφουμε Νέρωνες, αλλά τα… παιδιά δεν φταίνε!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί, οι εμπρηστές των δασών. Είναι και οι εμπρηστές της κοινωνικής συνοχής. Όπως ο καταστροφέας που πήγε και γέμισε γράσο την παιδική χαρά στο Ηράκλειο. Ήθελε να μην καθίσει κανένας; Ήθελε να μην χαρεί κανένα παιδί; Τι ήθελε; Απλώς να μην δει κανέναν να χαίρεται. Τότε χαιρόταν η άρρωστη ψυχούλα του, το γεμάτο γράσο μυαλό του. Μαθαίνω ότι συνελήφθη ένας γείτονας που έχει μάλιστα και παιδιά! Αν υπήρχε αστυνομία γονέων, έπρεπε να του είχαν αφαιρέσει αυτή τη δυνατότητα. Πάραυτα.
Ανάλογου διαμετρήματος και η είδηση από τα Χανιά για τη σύλληψη ενός αξιωματικού. Τον έπιασε το Εσωτερικών Υποθέσεων για χρηματισμό. Ο ίδιος γνωστός και μη εξαιρετέος από διάφορες υποθέσεις. Τον ξέραμε και από την υπόθεση με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο σταμάτησε η Τροχαία κι έγινε το γνωστό επεισόδιο πριν κανένα χρόνο.
Δυστυχώς κι εκείνος προστίθεται στο πάνθεον των επίορκων αστυνομικών που ζουν σε βάρος των συναδέλφων τους, των χιλιάδων συναδέλφων τους που πασχίζουν καθημερινά, δίνουν τον αγώνα τους για να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και την ηθική τους.
Κι εκεί που λες πιάσαμε πάτο, δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Βλέπεις καθημερινά εικόνες απείρου κάλλους έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Είναι οι συμπολίτες μας εκείνοι που δεν θέλουν τίποτα νέο, δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει, νομίζουν ότι τα πάντα γίνονται για να τους παρακολουθούν. Δεν ήθελαν ταυτότητες, δεν ήθελαν εμβόλια, δεν ήθελαν άλλη Μακεδονία, δεν θέλουν… μικροτσιπς!
Όλα σε ένα κουβά. Δεν ξέρω πόσο πρέπει να ασχολούμαστε με όλους αυτούς. Η λογική λέει να τους… αφήσουμε, αλλά δεν είναι και τόσο σωστή η προσέγγιση αυτή. Διότι ο παραλογισμός τους, η συνωμοσιολογία και οι τρέλες τους επιβαρύνουν ένα ολόκληρο σύστημα, ενώ φέρνουν σε δύσκολη θέση όσους πραγματικά θέλουν και επείγονται να βγάλουν νέα ταυτότητα. Πού να βρουν μια… θέση στις ατέλειωτες ουρές;
Πραγματικά δεν ξέρω εάν αυτά συμβαίνουν σε άλλες χώρες. Προφανώς και ναι. Αλλά σε μας είναι πια εκτός συναγωνισμού!
Υ.Γ. Διάβαζα για μια ακόμη φορά ένα σχόλιο της «Π» σχετικά με τα μνημεία της πόλης, τα μνημεία αυτού του τόπου. Για το πώς τα αφήνουμε στην τύχη τους, πώς τα καταστρέφουμε με τη δική μας αβελτηρία και αδιαφορία. Έγραψε για μια ακόμη φορά η «ΠΑΤΡΙΣ» ότι κανένας δεν δίνει σημασία τι γίνεται κάθε βράδυ στη Λότζια, κανένας δεν ενδιαφέρεται τι ασχήμιες γίνονται στα κεντρικά κτήρια της πόλης με συνθήματα και μπογιάδες, τι γράφουν στα τείχη, στις κρήνες. Παντού καταστροφή, τη βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει σωσμός.