Ένας μισθός περίπου 1.400 ευρώ
για έναν αντιδήμαρχο μικρού Δήμου, δεν είναι απλώς μισθός επιβίωσης.
Είναι μισθός πολυτέλειας
Οι θερμοκρασίες κάθε ημέρα που περνά ανεβαίνουν, ωστόσο οι πολιτικές θερμοκρασίες, όσο περνούν οι ημέρες, πέφτουν. Κι είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο το πώς τελικά ολοένα και περισσότεροι απαξιώνουν το θεσμό της αιρετής εκπροσώπησης και της παρουσίας στα κοινά.
Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να θυμάμαι πολύ καλά εκλογικές αναμετρήσεις από το 2002 και μετά, όταν ακόμα το ΠΑΣΟΚ μεσουρανούσε στο Ηράκλειο και την Κρήτη και τα «ΝΕΑ» μιλούσαν για το «πράσινο νησί» που οι κόντρες περιορίζονταν σε πράσινους υποψήφιους και πράσινες επιλογές. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Αλλά αυτό που κατά την προσωπική μου άποψη έχει τροποποιηθεί σε τεράστιο βαθμό είναι το γεγονός πως έχει χαθεί πλέον η … σπίθα.
Ίσως στο Δήμο Ηρακλείου όχι και τόσο, διότι είναι ακόμα «πολλά τα λεφτά» και περισσότερες οι θέσεις, αλλά στους υπόλοιπους Δήμους και ειδικά στους μικρότερους, το ενδιαφέρον δεν είναι ιδιαίτερο. Και κυρίως δεν είναι σημαντική αυτή η παραδοσιακή αίσθηση ή ανάγκη για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και για βοήθεια στον συνάνθρωπο.
Όχι πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Μην παρεξηγηθώ. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις (λίγες γνωρίζω προσωπικά, προφανώς είναι περισσότερες) που ακόμα και σήμερα επιθυμούν να προσφέρουν με μια σχετική ανιδιοτέλεια και απώτερο σκοπό ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές. Κι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν κι οφείλουμε να τους ξεχωρίσουμε και να τους διαχωρίσουμε από τους υπόλοιπους.
Η … μάζα όμως; Η μάζα δυστυχώς ενδιαφέρεται για την προσωπική ανέλιξη, την οικονομική επιβίωση και την παραμονή σε ένα σύστημα μέσα από το οποίο μπορεί να διεκδικεί μια λίγο καλύτερη ζωή και μια περισσότερη αναγνωρισιμότητα και κύρος.
Φθάνουν αυτά; Σε πολλούς περισσεύουν. Γιατί τη σημερινή εποχή, ένας μισθός περίπου 1.400 ευρώ για έναν αντιδήμαρχο μικρού Δήμου, δεν είναι απλώς μισθός επιβίωσης. Είναι μισθός πολυτέλειας και μέσο μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.
Εκεί φθάσαμε. Δυστυχώς. Κι είναι πραγματικά θλιβερό το γεγονός, μια μεγάλη μάζα να … κυνηγά αυτά τα 1.400 ευρώ στην αυτοδιοίκηση επειδή δεν μπορεί να τα έχει αλλού.
Ακόμα χειρότερο όμως ποιο είναι; Είναι πως γι’ αυτά τα 1.400 ευρώ (ή περισσότερα ή λιγότερα ανάλογα με το μέγεθος του δήμου) πρέπει να γίνεις «Καραγκιόζης της κοινωνίας» με την κακή έννοια. Να εξευτελιστείς, να κατέβεις χαμηλά, να ρίξεις τον πήχη. Κάποιοι δεν το αντέχουν. Κάποιοι άλλοι τυφλώνονται από τα φώτα της πολιτικής σκηνής κι απολαμβάνουν τον εξευτελισμό, θεωρώντας πως οι κραυγές του κοινού είναι επευφημίες κι όχι απαξίωση. Τερατούργημα; Στην καλύτερη περίπτωση. Διότι η αυτοδιοίκηση οφείλει να έχει άλλο ρόλο. Το ίδιο και οι λειτουργοί της. Αλλά… στην Ελλάδα ακόμα μας βολεύει το «ό,τι φάμε». Ίσως μια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα.